Калядныя апавяданні [Леанід Дранько-Майсюк] (fb2) читать постранично, страница - 2


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

будавалі! А я немцаў паважаю! Я добрыя грошы даў бы, каб жыць у цэнтры Менску і ў такім білдзінгу! Аднак жа пакуль у кішэні ня надта… Ну, добра, пасля чацвёртай гадзінкі я ў цябе… Мне капейчына сёння, хоць вешайся, патрэбна!..

Кучкін пайшоў, і Каморын, як у ліпучы сон, паглыбіўся ў свае думкі.

«Зноў уляцеў! I зноў адно і тое ж: дзе ўзяць пенёндзы? Быў бы ў мяне рахунак у банку… Летась яшчэ быў! Можа, і сапраўды патэлефанаваць шэфу?!. Не, нельга. Я яму й без таго вінаваты… Ды ўжо й папярэдзіў ён мяне, што больш памагаць у такіх маіх штуках ня будзе… А, можа, стрэльбу прадаць?! Але каму? За гэтыя паўдня ці знойдзеш купца на стрэльбу?! А, можа, застрэліцца?! Добрая думка, але не разумная…»

Напраўду…

У шалапутным Каморыну часта гучала гэтае малазмястоўнае «напраўду…»

Што яно значыла, Бог яго ведае?

Гучала і ўсё.

I вось пасля чарговага такога «напраўду…», каб хоць як заняць сябе, каб хоць на хвіліну адступілася гаркота, ён прыдумаў сабе імгненны занятак: уважліва агледзеў дзірку ў сцяне, якую трэба было пасля свята замазаць.

Калупнуў адвёрткай раз, другі…

Пастукаў.

«I праўда ж, нейкая жалязяка…»

I тут нешта з сярэдзіны падштурхнула Каморына, усмешка асвятліла ягонае аблічча.

Арудуючы ўжо долатам і малатком і амаль што калоцячыся ад нецярплівасці, з цяжкасцю выняў з кладкі цагліну, за якой знайшоў металічную пушку з надпісам на вечку «Eiserne Kreuze».

Напружваючы свае школьныя веды ў нямецкай мове, уражаны Каморын прачытаў уголас:

— Айзэрнэ Кройцэ…

I нават пераклаў:

— Жалезныя крыжы…

Акрамя ваенных узнагародаў, у пушцы яшчэ ляжаў драўляны пенал, у якім былі схаваныя рэйхсмаркі і дзесяць царскіх залатых манетаў, кожная вартасцю ў 10 рублёў.

«Божа, гэта ратунак! — ад неверагоднай радасці Каморын ажно памаладзеў. — Што праўда, то праўда: маю камяніцу немцы будавалі! Мусіць жа, нейкі палонны штабфельдфебель прыхаваў пушачку! Надзейна прыхаваў, аднак жа пажывіцца ёю ня здолеў… Так, я ўратаваны!.. Дык вось, гэту манетку падарую сваёй цудоўнай жонцы! Гэту — сваёй дзівоснай дачцы! А гэту кіну ў морду казлу Кучкіну! Астатняе ж усё маё…»

Поўны запалу, Каморын пастанавіў, што яму рана складваць лапкі, што ён яшчэ растрыбушыць не адну калоду карт і першае, што з гэтага зробіць — адразу ж пасля Калядаў заскочыць на вечарок у казіно.

Напраўду…


20 снежня 2003

На Каляды, на Каляды…

У сераду 7 студзеня 2004 году Пісьменнік пасварыўся са сваімі сямейнікамі.

Сталася ж такое.

Жонка думала атрымаць ад яго на свята французскую парфумную ваду і дачка-студэнтка таксама чакала парфумную ваду, толькі італьянскую.

Даччына вада каштавала 211 510 зайцоў, а жончына ажно 270 000!

«А мыла простага, гомельскага вам ня хочацца!» — вылаяўся ў думках Пісьменнік.

А тут і сын-васьмікласнік падступіў, заікнуўся пра новы далкажык — ручны тэлефонік.

Свой жа ранейшы далькажык сынок выкінуў (ён, бачыце, маральна састарэў!), і выкінуў ня проста ў сметніцу, а з форсам.

На беразе Свіслачы такія ж, як і ён, распуснікі наладзілі кіданне мабільнікамі хто шпурляне далей!

Забаўку знайшлі, паразіты сытыя!..

Словам, і сынок настроіўся тысячаў гэтак на дзвесце!

— Ды вы што, мае дарагія, ашалелі?!. — ня вытрымаў Пісьменнік. — Дзе ж мне на такія падарункі грошай набрацца?! Хіба ня ведаеце, якія цяпер ганарары?! Гэта раней былі, а цяпер усё! Канец!..

Галаву сям’і не зразумелі, у кватэры ўтварылася цяжкое маўчанне.

Прадчуваючы буру, Пісьменнік прымірэнча праказаў:

— Давайце лепей сядзем за стол, свята ўсё ж… Вып’ем шампанскага… Я ж вам кветкі купіў… Два букеты… I кампакт-дыск з песнямі Вайцюшкевіча… Дзякуй і за ваш падарунак… Шкарпэткі мне вельмі спадабаліся… Ну, ня стойце…

Аднак сямейнікі за стол ня селі, а дружна кінуліся ў сварку маўляў, што нам твае кветкі, шампанскае і кампакт-дыск; мы цярпліва чакалі сваіх падарункаў; думалі, калі не на каталіцкія Каляды, то на Новы год, калі не на Новы год, то спадзяваліся на праваслаўныя Каляды, а тут выходзіць, што й на стары Новы год не дачакаемся?!

А далей нагаварылі такога, чаго ён ніколі і пачуць ня думаў.

Выходзіла, што ён і дрэнны муж, і паганы бацька, і кепскі гаспадар, і нават благі празаік!

Так, так благі празаік, бо кніжкі ягоныя ніхто не купляе, таму й ганарараў няма і наогул, каб што зарабіць, то пісаць яму трэба па-расейску…

Апошняе абурыла зусім, такой здраднай парады ад сваёй сямейкі Пісьменнік не чакаў.

Заставалася адно — ляснуць дзвярыма і сысці!

Што ён і зрабіў…

Не адчуваючы вечаровага марозу, ішоў па Нямізе і далей па вуліцы Багдановіча…

Менск быў надзіва бязлюдны і па-святочнаму насцярожаны, і гэта насцярожанасць добра стасавалася да развярэджанай душы Пісьменніка…

«Пісаць трэба па-расейску! Дзякуй, родныя!.. Зрэшты, сам вінаваты, што яны такія. Прывучыў іх да свайго карку, разбасячыў, выпусціў з рук! Што ні прасілі, усё рабіў, грошай ніколі не шкадаваў… Да апошняга часу, можна