61-70 Зборнік дэтэктываў пра Ніка Картэра [Ник Картер] (fb2) читать постранично, страница - 5

Яна прыехала з Александрыі, штат Вірджынія, у Вашынгтон. Я захаваў у памяці яе імя і адрас для выкарыстання ў будучыні і паклаў сумку назад. Абедзве дзяўчыны засмяяліся з мяне і зноў пачалі стукаць.

Доктар Томпсан прыйшоў з Шэран Вуд. Мы абмяняліся поціскам рукі, і ён накіраваў мяне ў іншы офіс. Шэран засмяялася, калі мы з доктарам сышлі. Незадоўга да таго, як мы выйшлі за дзверы, я агледзелася і ўбачыла, што дзве дзяўчыны падышлі да Шэран.

Доктар Томпсан быў мужчынам гадоў трыццаці з невялікім. У яго былі доўгія валасы на шыі, а барада ішла за лініяй падбародка. Я мала што ведаў пра яго, за выключэннем таго, што ён быў лепшым вучоным, атрымаў некалькі патэнтаў да таго, як далучыўся да AX, быў адным з лепшых псіхолагаў у краіне і любіў сваю працу. Яго прафесіяй была псіхалогія, яго хобі - вынаходства прылад.

Я ведаў, што Хоук паважаў доктара Томпсана, таму што Хоук любіў розныя прылады. Ён быў у захапленні ад міні-кампутараў, невялікіх ракет і фотаапаратаў памерам з пазногаць вялікага пальца. Доктар Томпсан быў бы вельмі блізкі сэрцу Хоўка.

Выйшаўшы з офіса, вы ўбачылі сапраўдную функцыю спецэфектаў і рэдагавання.

Доктар Томпсан правёў мяне па доўгім калідоры. Плітка на падлозе свяцілася. Па абодва бакі былі вялікія квадратныя вокны. адкрываецца від на невялікія лабараторыі. Тут вучоным было дазволена разысціся. Ні адна ідэя не была занадта вар'яткай, ніводны эксперымент не быў занадта вар'ятам, каб яго можна было праводзіць. У любой няўдачы зародак можа схавацца ад ідэі, якая прывядзе да поспеху ў іншых абласцях. Навукоўцы тут, здаецца, былі шчаслівыя.

Доктар Томпсан прайшоў для мяне. Ён павярнуўся напалову і ўсміхнуўся. "Нам туды", - сказаў ён, ківаючы на квадратнае акно справа ад мяне. Побач з акном былі дзверы. Ён адкрыў яе, і мы ўвайшлі ўнутр. "Містэр Картэр, можна мне ваш люгер, штылет і газавую бомбу?"

Я з цікаўнасцю паглядзеў на яго. "О так?"

Ён зноў усміхнуўся. - Я вам гэта растлумачу. Судзячы па тым, што мы пазналі аб Папове і яго працы, ён, верагодна, мае максімальна высокі ўзровень допуску. Гэта азначала б, што ён можа свабодна ўваходзіць у Крэмль і выходзіць з яго. Мы таксама ведаем, што апроч доўгага вузкага нажа самай галоўнай зброяй Папова з'яўляюцца яго рукі. У іх ёсць цудоўная сіла. У яго на правай назе нож у спецыяльных ножнах. Але ён заўсёды павінен праходзіць шэраг мэталашукальнікаў, усталяваных у Крамлі, таму кожны раз, калі ён у Маскве, ён прыбірае нож».

"Тады я не магу нічога браць з металу". Я закурыў і прапанаваў доктару. Ён адмовіўся.

«Цалкам дакладна, - сказаў ён. "Але ў нас ёсць некалькі рэчаў, якія могуць вам спатрэбіцца". Ён жэстам запрасіў мяне сесці на крэсла.

Апроч двух крэслаў, у офісе быў шэры металічны стол з паперамі і доўгі стол з яшчэ паперамі, вялікімі канвертамі і разнастайнымі рэчамі з дрэва і металу. Доктар Томпсан падняў руку, і я аддаў яму сваю зброю. Мне здавалася, што я распрануўся і стаю ў аголеным пакоі.

"Добра", - ухмыльнуўся доктар. Ён падышоў да доўгага стала і зняў з яго скураны рамень. „Гэта ўсё, што вы атрымаеце, містэр Картэр. У ім ёсьць усё, што вам трэба».

Я ведаў, як гэта было з вучонымі. Яны з усяе сілы спрабуюць прыдумаць карысныя ідэі.

Як толькі ідэі ператварыліся ў якія адчуваюцца рэчы, імі можна па праве ганарыцца. Яны жадаюць дакрануцца да гэтых рэчаў, пагаварыць аб іх, паказаць іх. Я б ні завошта не стаў перарываць адважнага доктара. Шырокі пояс складаўся з шэрагу кішэняў з клапанамі. Доктар Томпсан адкрыў вечка і дастаў з кішэні два невялікія пакеты. "У гэтым пакеце знаходзіцца невялікі пластыкавы пнеўматычны пісталет", – ганарліва сказаў ён. «Страляе стрэламі, якія ёсць у другім пакеце, яны таксама пластыкавыя. Гэтыя тонкія як іголкі стрэлы ўтрымліваюць смяротны яд, які выклікае смерць на працягу дзесяці секунд пасля пранікнення ў скуру. Ён паклаў пісталет і стрэлы назад у пояс. Затым ён прынёс тры пластыкавыя флаконы.

"Мы жывем у пластыкавым свеце", - сказаў я.

"Сапраўды, містэр Картэр". Ён падняў флаконы. Першы быў сінім, другі чырвоным, трэці жоўтым. «Гэтыя флаконы ўтрымоўваюць капсулы для алею для ваннаў. У іх ёсьць зьнешні слой, які можна выкарыстоўваць у ванне». Ён усміхнуўся. «Хоць я б не раіў прымаць доўгую прыемную ванну. Кожная капсула рознага колеру ўтрымоўвае вызначанае хімічнае рэчыва. Хімічнае рэчыва актывуецца пры кідку капсулы аб цвёрдую паверхню, напрыклад, падлогу ці сцяну. Гэта як кітайскія петарды, з тых круглых шарыкаў, якія кідаюць на вуліцу, каб яны ўдарыліся».

Я кіўнуў. “Я ведаю гэта, доктар. Томпсан».

'Рады гэтаму. Тады вы таксама зразумееце, як усё гэта працуе. Добра, сінія - запальныя шарыкі. Гэта значыць пры ўдары аб цвёрды прадмет яны пачынаюць гарэць і дыміцца. Агонь практычна не тушыцца. Калі яны сутыкнуцца з лёгкаўзгаральным рэчывам, яны амаль напэўна ўзгараць яго. Чырвоныя капсулы - гэта проста ручныя гранаты. Пры трапленні ў цвёрды прадмет яны ўзрываюцца з