Знахар [Тадеуш Доленга-Мостович] (epub) читать постранично

Книга в формате epub! Изображения и текст могут не отображаться!


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]


Знахар
ЗНАХАР
Раздзел І
Раздзел II
Раздзел III
Раздзел IV
Раздзел V
Раздзел VI
Раздзел VII
Раздзел VIII
Раздзел IX
Раздзел Х
Раздзел ХІ
Раздзел ХІІ
Раздзел XIII
Раздзел XIV
Раздзел XV
Раздзел XVI
Раздзел XVIІ
Раздзел XVIІІ
Раздзел XIX
Раздзел ХХ


Тадэвуш Далэнга-Мастовіч


ЗНАХАР

Раман-фільм



Усе правы абаронены. Ніякая частка гэтага выдання не падлягае адлюстраванню, капіяванню, захаванню ў базах дадзеных альбо пошукавых сістэмах, распаўсюджванню любымі магчымымі сродкамі і спосабамі без папярэдняга пісьмовага дазволу праваўладальніка.




Пераклалі з польскай мовы Марына Казлоўская, Марыя Пушкіна, Марына Шода, Ганна Янкута. Паводле выдання: Tadeusz Dołęga Mostowicz, Znachor, Profesor Wilczur. Warszawa: Labos, 1990.



Дызайн вокладкі: Марыя Мухіна.



Перакладчыцы дзякуюць Вользе Зайцавай за дапамогу з медыцынскімі тэрмінамі і Ігару Крэбсу за чытацкія заўвагі.



Далэнга-Мастовіч, Тадэвуш.

Знахар: раман-фільм / Тадэвуш Далэнга-Мастовіч. — Мінск : Логвінаў, 2016.



ISBN 978-609-8147-62-9




«Знахар» — польскі бестселер 1937 года. Меладраматычны раман Тадэвуша Далэнгі-Мастовіча апавядае пра выбітнага варшаўскага хірурга, прафесара Рафала Вільчура, які пасля страты памяці і шматгадовых бадзянняў пад іменем Антонія Касібы трапляе парабкам на млын у мястэчку на Браслаўшчыне, дзе нечакана выяўляе ў сябе невытлумачальную здольнасць лячыць людзей.

Тадэвуш Далэнга-Мастовіч (1898-1939) — польскі празаік, сцэнарыст і журналіст, які нарадзіўся на Глыбоччыне. Аўтар сямнаццаці папулярных раманаў і некалькіх кінасцэнараў. На беларускую мову «Знахар» перакладзены ўпершыню. Гэтае выданне — вынік творчага эксперыменту, які меў на мэце даследаваць магчымасці калектыўнага перакладу.





© Logvino Literatūros namai, 2016

© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2016

Раздзел І

У аперацыйнай зале панавала абсалютная ціша. Зрэдчас яе перарываў рэзкі і кароткі металёвы бразгат хірургічных інструментаў па шкляной пліце. Паветра, разагрэтае да трыццаці сямі градусаў паводле Цэльсія, пранізвалі саладжавы пах хлараформу і сыры водар крыві, і іх невыносная сумесь напаўняла лёгкія, прабіраючыся нават пад маскі. Адна з санітарак самлела ў куце, але ніхто не мог адысці ад аперацыйнага стала, каб прывесці яе ў прытомнасць. Не мог і не хацеў. Тры асістэнты не зводзілі ўважлівых вачэй з раскрытай чырвонай яміны, над якой спакойна і, здавалася, нязграбна рухаліся вялікія і тоўстыя рукі прафесара Вільчура.

Кожны, нават самы непрыкметны, рух гэтых рук трэба было разумець адразу. Кожнае мармытанне, якое час ад часу чулася з-пад маскі, было загадам, які асістэнты разумелі і выконвалі ў імгненне вока. Вялося не толькі пра жыццё пацыента, але і пра нешта значна большае. Калі б гэтая вар’яцкая, безнадзейная аперацыя атрымалася, яна магла б зрабіцца новым трыумфам хірургіі і прынесці яшчэ большую славу не толькі прафесару, не толькі яго лякарні і вучням, але і ўсёй польскай навуцы. Прафесар Вільчур апераваў абсцэс на сэрцы. Ён трымаў сэрца ў левай руцэ і рабіў масаж, раўнамерна і няспынна рухаючы пальцамі, бо сардэчны рытм увесь час слабеў. Праз тонкую гумавую пальчатку ён адчуваў кожнае ўздрыгванне, кожнае булькатанне, калі клапаны адмаўляліся слухацца, і пальцамі, што паволі ўжо дранцвелі, прымушаў яго працаваць. Аперацыя цягнулася сорак шэсць хвілінаў. Доктар Мальчэўскі, які сачыў за пульсам, шосты раз заганяў пад скуру пацыента голку шпрыца, напоўненага камфарай і атрапінам.

У правай руцэ прафесара Вільчура час ад часу коратка паблісквалі скальпелі і лыжачкі. На шчасце, абсцэс не пранік глыбока ў сардэчную мышцу і выглядаў як невысокі абмежаваны конус. Жыццё пацыента можна было ўратаваць. Толькі б ён пратрымаўся яшчэ восем-дзевяць хвілінаў. «Але ж ніхто з іх на гэта не адважыўся!» — ганарліва падумаў прафесар.

Так, ніхто, ніводзін хірург, ні ў Лондане, ні ў Парыжы, у Берліне ці ў Вене. Гэтага пацыента яны прывезлі ў Варшаву, адмаўляючыся і ад славы, і ад каласальнага ганарару. А ганарар — гэта новы корпус лякарні і яшчэ адна, больш важная справа — паездка Беаты з малой на Канары. На ўсю зіму. Цяжка будзе без іх, затое ім добра. Нервы ў Беаты апошнім часам…

Сінявата-ружовая падушка лёгкага калыхнулася ад спазматычнага ўздыху і раптам скурчылася. Раз, другі, трэці. Кавалак жывой плоці ў левай далоні прафесара задрыжэў. З маленькай ранкі на фіялетавую абалонку выцекла некалькі кропляў крыві. У вачах усіх прысутных прамільгнуў жах. Пачулася сухое шыпенне кіслароду, а голка шпрыца зноў уваткнулася пад скуру хворага. Тоўстыя пальцы прафесара рытмічна сціскаліся і расціскаліся. Яшчэ некалькі секундаў — і ранка ачысцілася. Цяпер справу мусіла скончыць тоненькая хірургічная нітка. Адзін шывок, другі, трэці. Проста немагчыма было паверыць, што гэтыя вялізныя рукі здольныя на