Трое [Антон Алешка] (fb2) читать постранично, страница - 2

ледзь умяшчаў жадаючых прысутнічаць. Было горача. Па чарзе давалі нумары. Люся выканала некалькі песень і ні то ад духаты, ці то так ад чаго уся расчырванелая сядзела за кулісамі. Валодзя стаяў паблізу увесь час і ў гэты момант падышоў да яе, заўважыў:

— Ты пяяла, як ніколі.

— Гм... у мяне хрыпата ў горле, а ты...

— Як ніколі,— сцвярджаў Валодзя.

— Ну досыць, табе абы пагутарыць...

Дамоў вярталіся пазнавата. Валодзя ішоў з Люсяй, калі астатнія крыху іх апярэдзілі, ён набраўся адвагі і неяк няскладна пачаў шаптаць на вуха.

— Даўно хацеў сказаць. Але сама ведаеш... зрабіць гэта мне не так лёгка.

Люся так змарылася, што ледзь не драмала ідучы. Пачуўшы глыбокія ўздыхі і прарывісты шопат, ачнулася і падштурхнула яго.

— Завёў, нібы шарманку. Карацей кажы, у чым справа?

— Коратка то неяк і не скажаш. Але калі... то я... Я кахаю цябе, Люська.

— Хто?.. Ты?!

Люся спынілася. У змроку твару яе не было відаць. Чуваць быў звонкі голас.

— Калі ты жартуеш — добра. Я люблю жарты. Калі ж ты гаворыш не нарокам...

— Ды дзе там...

— Я проста скажу: калі хочаш быць сябрам, не кажы мне нічога такога. Калі пачую што-небудзь надобнее, так і ведай, сустракацца не буду.

Валодзю нібы вадою абнясло ад патыліцы да пятак. Ён пахаладзеў і не ведаў што рабіць. Добра яшчэ цемра выручала, а так бы з сораму хоць скрозь зямлю праваліся. Нейкі час цягнулася непрыемная маўчанка, потым загаварыла Люся ды і то зусім пра другое. Рад быў Валодзя, што хоць гэтак абышлося і стараўся забыць, нібы нічога і не было.

Валодзя ведаў, што Ясь ходзіць да Люсі і што яна адносіцца да яго не так, як гэта здарылася з ім у той памятны выхад на вёску. Валодзя адчуваў непрыемнасць і яму было ўнутрана нялоўка перад Ясям. Ён спачатку нагаварваў Ясю пра Люсю. Падмячаў што-небудзь дробнае і пачынаў распісваць на ўсе лады, абы толькі зрабіць уражанне і адштурхнуць ад яе Яся. Але Ясь не зважаў. Тады Валодзя пра Люсю кінуў гаварыць, а калі на гэта выклікалі яго, ён хутчэй стараўся змяніць тэму. Не ведаў ён, што і Ясь у апошнія дні папаў амаль у такое ж становішча, як і ён колісь. Ясь то невялікі ўжо ахвотнік апавядаць пра сябе.

Калі ён прыехаў з адпачынку, то зайшоў да Люсі. Яна вельмі і вельмі была рада. Апавядала пра навіны, частавала яго, пасля сядзела каля адчыненага вакна і спявала. Ясь пазіраў праз вакно ўніз на шумеўшы проспект. Пад дугою праходзіўшых трамваяў асляпляюча ўспыхвалі блакітныя іскры, лязгалі колы... Ясю прыпомніўся той вечар, калі ён першы раз прыехаў сюды і як адразу аглушыў яго горад. Як, здаецца, даўно было гэта. У такіх думках прастаяў ён хвіліну, потым прайшоўся па пакоі. Люся дастала з століка маленькі альбомчык і паказала яму здымкі. Ясь разглядаў і хваліў, што ўсё вельмі добра. Крыху здзівіўся, што за месяц так многа стала ў яе здымкаў. Люся села насупроць і пазірала шырока адкрытымі вачыма, нібы бачыць яго ўпершыню. Ей вунь як прыемна было, што каля яе сядзіць Ясь. Колькі разоў здаралася так, што яна вернецца дамоў і доўга думае аб ім. Ёй куды лепш падабаецца Ясь. Ён дзелавы, удумлівы, толькі ціхі і нідзе асабліва сябе не праявіў. 3 Ясям ёй весела і яна сядзела б хоць цэлы вечар. Гэта не тое, што Валодзя. Той нагаворыць, нахваліцца, затым надзьмецца і пазірае акунёвым вокам, не міргаючы. Не магла спакойна глядзець на яго Люся і толькі таму, што разам працавалі і вучыліся, яна не казала яму пра ўсё тое, што адчувала. Да Яся яе цягнула і яна ледзь дачакалася, пакуль ён прыедзе з адпачынку. Учора, вяртаючыся з гульняў, парашыла яна, што, калі толькі закончацца заняткі, падбярэ больш падыходзячы час і скажа яму аб усім, таму што сам ён бадай не адважыцца, не здагадаецца і не зразумее, што робіцца на сэрцы ў дзяўчыны. А цяпер можна нават і віду не паказваць. Тым часам Ясь падсунуўся бліжэй да яе і знячэўку зусім нясмела прыцягнуў да сябе і гэтак жа нязграбна хацеў пацалаваць. Яна вырвалася, абцягнула блузку і, прайшоўшыся, села насупроць збянтэжанага Яся.

— Які ты порсткі,— з хітрынкаю сказала яна.

— Ды я... — сіліўся нешта сказаць Ясь, ды так і не сказаў.

Каб пра гэты выпадак ведаў Валодзя, ён бы, напэўна, як і раней зноў бы нагаварыў на Люсю. Ясь і Валодзя размаўлялі, ідучы па панэлі да аўтабуснай астаноўкі. Ішлі паўз летні сад. Валодзя паціху сказаў:

— Глянь, ідзе...

Ясь аглянуўся назад. На другім баку вуліцы ішла Люся. Яна іх заўважыла і праз вуліцу накіравалася да іх.

— Добры дзень! — прывіталася яна, мякка пераступаючы з нагі на нагу. На твары яе расплывалася хітраватая ўсмешка. — Якраз і сустрэліся. Вы ўжо едзеце? — дапытвалася яна.

— Ды трэба,— адказаў Ясь.

Яе гібкі стан абцягвала блакітнае плацце і вецер на плячуках перабіраў складкі буфаў. Люся ў кампаніі заражала астатніх весялосцю і ніколі не сумавала. Па яе ініцыятыве на заводзе