Трое [Антон Алешка] (fb2) читать постранично, страница - 3

арганізаваны гурток па вывучэнню замежнай мовы. Яна нядаўна сказа­ла Ясю:

— Хутка буду з табою толькі па-французску гаварыць.

— Гэта ж чаму?

— Каб гаварыць хутчэй навучыўся.

— А-а... Гэта не дрэнна...

— Табе не дрэнна было б і танцаваць навучыцца,— смяялася яна.

— Усё добра. Танцаў жа проста не люблю. Ну, бывае так.

Люся затое першая танцорка на заводзе. Калі яна танцуе, Ясь стаіць воддаль і сочыць з захапленнем за рознымі там „па". Яму прыемна, што ён яе блізкі сябра, а не хто другі.

Сёння маленькі носік яе чамусьці асабліва задзіраецца ўгару, а бровы навіслі крылцамі ластаўкі. Яна заве хлапцоў.

— Дык пойдзем на аўтобус.

Бярэ хлапцоў пад рукі і гаворыць далей:

— Калі выйдзе сёння заліковы, тады мы хутка закончым вучобу.

— А чаму не выйдзе? — пазіраў на курчавую прычоску Ясь. Яны сустрэліся поглядамі і ў глыбіні сініх вачэй заўважыў ён нешта такое прыцягваючае, чаго да гэтага не прыкмячаў. Яна легка падштурхнула локцем Яся і сказала:

— Хутчэй крышку можна?

— Можна.

Яны апынуліся на скрыжаванні вуліц і калі звярнулі налева, якраз у гэты момант каля панелі спыніўся сінябокі 23 нумар аўтобуса. Ужо на хаду падчапіўся Ясь на падножку і слухаў незмаўкаючую Люсю.

— Не быў ты учора на астравах... Шкада... вунь як весела было.

— Як каму.

— Чаму так? Мне спачатку было весела, а пасля... я з паловы гулянняў адтуль паехала.

— Чаму так?

— А вось таму.

У аўтобусе цесна, Валодзя ўзяўся за падчэплены рамень і пазірае ў вакно. Ясь прытуліўся у вугал, а каля яго Люся. Ён адчувае цяплыню яе цела і пазірае на маленькае беленькае вушка, якое відаць з-пад курчавых палоек прычоскі. Яна туліцца да яго ад націску пасажыраў і некалькі разоў заглядае ў твар. Ясь адмоўчваецца, не хоча гаварыць пры людзях.

Аўтобус глуха пырхае на астаноўках і ўжо звярнуў на апошні загарадны праспект. Мільгаюць за вакном рознакаляровыя шыльды, галовы пешаходаў. Чым далей за горад ідзе аўто, тым меней застаецца пасажыраў. Ужо Валодзя прысеў уперадзе і азірнуўшыся ківае Люсі. Яна махнула яму і звярнулася да Яся:

— Куды вечарам пойдзеш?

— У чарцёжку думаю. А ты?

— Не ведаю.

За вакном радзей замільгалі будынкі, а праз колькі часу направа паказалася роўная сенажаць. Люся ўселася на вольнае месца да вакна і ўсю дарогу маўчала, пільна ўзіраючыся ўдалеч. Вось аўтобус звярнуў і паўз прысады пасёлка панёсся на гару. А там і аэрадром. На апошняй астаноўцы яны вышлі і накіраваліся пад зялёную арку брамы. Праз некалькі хвілін апынуліся ў дзяжурцы аэрадрома. Тут было людна, шумна. Моладзь таўпілася і голасна абгаварвала апошнія палёты. Інструктар парашутнай справы слухаў падгалістага хлапца з нахлабучанай на патыліцу кепкай і гаварыў раздзельна.

— Вам праз пяць секунд трэба было раскрыць парашут, а вы?..

— Я налічыў да васьмі.

У інструктара на чырвоным кончыку носа дробнай расою выступіў пот. Ясь праціснуўся ў гушчу і выцягнуўшы шыю пастаяў крыху, потым кіўнуў Люсі і выйшаў у прасторную залу тут жа па суседству. Каля шафкі ўжо стаяў Валодзя і надзяваў скураную пілотку. Люся выйшла ў бакавы пакой — раздзявалку для жанчын. Ясь пасядзеў каля вакна і ўбачыўшы, што Валодзя ўжо надзеў камбінезон, устаў і адчыніў вуглавую шафку. Выняў акуратна складзены камбінезон і стаў адзявацца. Потым узяў пілотку і запытаў у Валодзі.

— Яшчэ не позна?

— Дваццаць хвілін засталося.

— Трэ спяшаць.

Ясь пастукаў у дзверы.

— Люся, хутчэй!

Зялёнае поле аэрадрома прыціхла. Першая змена скончыла палёты, другая толькі збіралася. Каля агарожы злева чубок лесу. Тут прытаіўся прысадзісты ангар. Далей на горцы грузна апусціўшы крыллі стаялі два самалёты. Каля іх былі людзі. Валодзя спяшаўся туды. Навакол самалёта сядзелі лётчыкі, вучлёты і парашутысты. Ясь прывітаўся і прысеў на траву. Ён пазіраў на востры край прапелера левага матора і на белыя камякі хмарак, плыўшыя па далёкім небе. Унутрана ён быў спакойны і, мусіць, не думаў, што хутка прыдзецца прыгаць. Да яго звярнулася Люся.

— Падцягні мне папругу.

Ён устаў і зашпіліў на плячах папружку, пахлопаў далонню па сумцы парашута на спіне, агледзеў Люсю кругом.

— Усё як мае быць.

Потым лёг на спіну і пазіраў у высокую сіняву неба. Было прыемна ляжаць і адчуваць свежыя подыхі цёплага ветрыку з хвойнага ляска. Не хацелася ні аб чым думаць. Парушыла спакой галасістая каманда.

— Звяно ста-анавісь!

Старшы інструктар парашутнай справы зрабіў пераклічку звяна, па чарзе праглядаў надзетыя парашуты. Дайшла чарга да Люсі. Ён пацягнуў за папругі, агледзеў парашутныя сумкі і буркнуў сабе пад нос.

— Не