Забаставаў [Джэк Лондан] (fb2) читать онлайн

Джэк Лёндан Забаставаў

Лёндан, Джэк. Забаставаў : Апавяданні / Пер. А.Якімовіча. — Мн. : Белдзяржвыд, 1931. — 104 с.

Забаставаў

— Калі ты, Джоні, ня ўстанеш, я ня дам габе есьці.

Гэтая просьба ані не патурбавала хлопчыка. Ён спаў, як і раней. Хлопчык бесьсьвядома скамячыў кулакі, і пачаў махаць імі ў паветры. Гэтыя кулакі сыпаліся на матку, якая прывыкла ўжо да такіх сцэнаў; яна спрытна ўхілялася ад удараў і ўсё штурхала хлопчыка ў плячо.

— Адступіся ты, дай паспаць!

Гэта быў хваравіты сонны крык; сьцішаючыся, ён пераходзіў у жаласны лямант — лямант жывёліны, якую катуюць.

Матка не зьвяртала на гэта жаднай ўвагі. Гэта была жанчына з сумным выразам вачэй і змораным пакутным тварам. Яе ані ня дзівіла такая сцэна, бо яна адбывалася штодзенна. Матка пачала сьцягваць з яго коўдру, і хлопчык, пакінуўшы размахваць кулакамі, з усяе сілы адчайна ўчапіўся за коўдру. Матка шмарганула коўдру як толькі магла, і Джоні мусіў здацца. Ён падняўся і стаў на падлогу нагамі. У тую-ж хвіліну матка схапіла яго за плечы і моцна штурханула. Джоні расплюшчыў вочы.

— Устаю, — сказаў ён.

Матка схапіла лямпу і зараз-жа вышла ў кухню.

— Барджэй, — напомніла яна яму.

Джоні пачаў адзявацца, хоць у спальні было зусім цёмна, а калі адзеўся, дык пашоў у кухню мыцца. Мыла было запэцкана і ня мылілася. Ён кінуў мыла, паплюхаўся халоднай вадою і выцерся мокрым, брудным, падраным ручніком.

— Ты-б хоць раз добра ўмыўся, — заўважыла з дакорам яго маці.

Джоні нічога не адказаў.

Матка зьняла з кацялка пабітую накрыўку і наліла два кубкі кавы.

Ён насьпех глытаў хлеб, запіваючы гарачаю мутнаю вадою. Джоні з увагаю пазіраў на матку, як-бы пытаючыся, што будзе яшчэ. Матка зараз-жа заўважыла гэта.

— Ну, ня будзь сьвіньнёю, Джоні, — сказала яна. — Ты зьеў сваю долю. Твае браты і сёстры меншыя за цябе.

Ён нічога не адказаў на гэтую вымову, дапіў сваю каву, выцер рот рукою і хацеў устаць.

— Пачакай крыху, — сьпяшалася сказаць маці. — Я думаю, што можна адрэзаць табе яшчэ лустачку хлеба, зусім тоненькую.

Пры гэтым яна схітравала. Прыкідаючыся, што рэжа для сына лустачку хлеба, яна падала яму адну з двух адрэзаных для сябе лустачак, і пераліла каву з свайго кубка ў яго.

Цягучы і зычны сьвісток прымусіў іх абоіх усхапіцца на ногі. Яна зірнула на будзільнік, што стаяў на паліцы. Стрэлкі паказвалі палавіну шостай. Увесь фабрычны люд ужо прачнуўся. Яна накінула на плечы шаль.

— Трэба бегчы, — сказала яна, тушачы агонь на камінку.

Яны вобмацкам сышлі па ўсходках уніз і вышлі з дому. На дварэ было ясна і холадна, і Джоні скалануўся ад сьзежага паветра. Зоркі яшчэ ярка сьвяцілі на небе, і ўвесь горад быў абхінуты цемраю ночы.

Яны прайшлі хвілін з пятнаццаць моўчкі, а потым матка завярнула направа.

— Не спазьніся, — былі яе апошнія словы.

Ён нічога не адказаў і спакойна ішоў сабе далей. У раёне фабрык усе вароты былі адамкнёныя і ён зараз-жа зьмяшаўся з натоўпам, які папацёмку сьпешна валіў наперад. Калі Джоні падыходзіў да дзьвярэй свае фабрыкі, зноў пачуўся сьвісток. Ён зірнуў на ўсход. Над стрэхамі будынкаў пачынала ледзь-ледь прыметна сьвітаць. Толькі ў гэты міг ён і бачыў день, і зараз-жа хаваўся ад яго ў цёмных норах фабрыкі.

Ён заняў сваё месца ў адным з доўгіх радоў за машынамі. Перад ім, над ларам, які быў напакаваны маленькімі шпулькамі, борзда вярцеліся вялікія шпулі. На іх ён наматваў джутавыя ніткі з маленькіх шпулек. Работа была простая. Усё, што ад яго патрабавалася — гэта хуткасьць. Маленькія шпулькі зматваліся так скора, і там было так многа вялікіх шпуляў, якія наматваліся, што ня было ні мінуты вольнага часу.

Ён працаваў як машына. Калі маленькая шпулька зматвалася, ён леваю рукою спыняў вялікую шпулю і спрытна лавіў канец ніткі, а праваю рукою хапаў вольны канец ніткі з другой маленькай шпулькі. Як маланка мільгацелі яго пальцы, калі ён зьвязваў ніткі вузлом і пускаў вялікую шпулю. Вузлы вязаць — была самая трудная работа.

Некаторыя хлопчыкі хітравалі, і ў іх машыны часта доўга стаялі, бо яны не зьмянялі зматаных шпулек новымі. Каб сачыць за такімі хлопчыкамі, меўся наглядчык. Ён злавіў аднаго разу суседа Джоні і накруціў яму вушы.

— Паглядзі на Джоні, чаму ты ня робіш так, як ён? — запытаўся ўзлаваны наглядчык.

Джоні гэтая хвальба зусім не закранула. Ён ведаў, што быў шчырым работнікам. Яму так часта казалі гэта. І з шчырага работніка ён ператварыўся ў шчырую машьту. Калі работа выходзіла з яго рук кепскаю, гэта здаралася па тэй-жа прычыне, што і ў машыны, — быў сапсуты матэрыял. Для яго гэтак-жа нельга было памыліцца, як для цьвікавай машыны, калі яна дагледжана, нельга выкінуць няправільна зроблены цьвік.

І ў гэтым ня было нічога дзіўнага. Ён пастаянна, праз ўсё сваё жыцьцё, меў справу з машынамі. Машыны былі для яго траха што роднымі, ён вырас і выгадаваўся пры іх. Дванаццаць год таму назад нагэтай самай фабрыцы, у ткацкай, адбылося адно здарэньне, якое крыху занепакоіла рабочых. Матцы Джоні зрабілася нядобра. Яе палажылі на падлогу сярод шумлівых машын. Прымусілі двух пажылых кабет пакінуць свае варштаты і падысьці да яе. Тут-жа быў і наглядчык. Праз некалькі хвілін у ткацкай прыбавілася адно стварэньне.

Гэта быў Джоні, які нарадзіўся пад стук і грукат ткацкіх машын, і ўжо з першай хвіліны свайго жыцьця ўдыхаў у сябе цёплае вільготнае папетра, напоўненае пылам і кавалкамі кудзелі. Ён зараз-жа пачаў кашляць, стараючыся ачысьціць свае лёгкія ад пылу, таму ён і кашляў з таго часу.

Хлопчык, што працаваў поплеч з Джоні, усхліпваў і моцна соп. На тварыку яго сьвяцілася крыўда і злосьць на наглядчыка, які ня спускаў з яго злога вока, але затое шпулі наматваліся акуратна. Хлопчык як мог праклінаў гэтыя агорклыя для яго шпулькі.

У адзінаццаць гадзін усе раптам заварушыліся.

Аднаногі хлопчык, што працаваў насупраць Джоні, скора скокнуў у пустую каляску для шпулек. Ён зьнік у калясцы разам з мыліцаю. Увашоў кіраўнік фабрыкі, а з ім добра адзеты малады чалавек. Гэта быў «інспэктар».

Ён праходзіў каля хлопчыкаў, пільна ўглядаўся на іх і часамі спыняўся ды аб чым-небудзь пытаўся. Пры запытаньнях ён павінен быў крычаць з усяе сілы, пры гэтым твар яго сьмешна моршчыўся ад таго, што інспэктар стараўся, каб яго пачулі. Ён спыніўся каля Джоні, акінуў яго вокам і хапіў за руку ды адцягнуў ад машыны, але зараз-жа са зьдзіўленьнем выпусьціў яго руку.

— Худаваты, — сказаў кіраўнік, усьміхаючыся.

— Як саломінка, — пачуўся адказ. — Зірнеце на яго ногі. У хлопчыка рахіт^[1]. У яго, як відаць з усяго, можа быць падучая хвароба альбо сухоты.

Джоні слухаў, але нічога не разумеў. Яго ані ня цікавіла тое, што некалі з ім будзе. Джоні баяўся, што інспэктар можа натварыць для яго бяды.

— Слухай, хлопчык, толькі мне хацелася-б, каб ты адказаў праўду, — крыкнуў інспэктар, блізка нагінаючыся да вуха хлопчыка. — Колькі табе гадоў.

— Чатырнаццаць, — зманіў Джоні.

— Па выгляду яму ня менш шаснаццаці, — заўважыў кіраўнік фабрыкі.

— Або шэсьцьдзесят, — паправіў інспэктар.

Яны пашлі далей, а Джоні вярнуўся да сваіх шпулек, рады, што бяда мінулася. Але аднаногі хлопчык быў не такі шчасьлівы. Ад дасьціпных вачэй інспэктара нікуды не схаваешся. Губы беднага хлопчыка дрыжалі, а твар пакрывіўся так, нібы ў чалавека, на якога раптам навалілася вялікая непераможная бяда. Наглядчык зьдзівіўся, нібы ўпяршыню ўбачыў хлопчыка; кіраўнік таксама застаўся гэтым вельмі нездаволены.

— Я ведаю яго, — сказаў інспэктар. — Яму дванаццаць гадоў. Я прагнаў яго з трох фабрык за год. Гэта ўжо чацьвертая.

Ён загаварыў да аднаногага хлопчыка:

— Ты даў мне слова, што будзеш хадзіць у школу.

Хлопчык-калека расплакаўся.

— Зьмілуйцеся, пане інспэктар, у нас памерла двое дзяцей і мы вельмі бедныя.

— А чаму ты гэтак кашляеш, — запытаўся ў яго інспэктар, нібы вінавацячы яго за якія ўчынкі.

I хлопчык-калека, як-бы стараючыся давесьці, што ён невінаваты, адказваў:

— Гэта так сабе. Я прамёрз на мінулым тыдні, пане інспэктар, вось і ўсё.

Нарэшце аднаногі хлопчык усе-ж вышаў з фабрыкі разам з інспэктарам і затурбаваным кіраўніком. Пасьля гэтага зноў пачалася аднастайная работа. Мінула доўгая раніца і яшчэ больш доўгі час пасьля абеду, і сьвісток прасьвістаў аб сканчэньні работы. Змрок ужо агарнуў зямлю, калі Джоні ішоў з фабрыкі.

На вячэру зьбіралася ўся сям’я, — гэта была пара, калі Джоні адзін раз на дзень сустракаўся з сваімі малодшымі братамі і сёстрамі. Ён ня мог цярпець іх шумнай вясёлай маладосьці. Яго дзіцячыя гады засталіся далёка ў мінулым. Ён быў падобны на сярдзітага дзеда, якому страшна дакучалі жарты моладзі. Кончыўшы вячэраць, Джоні адсунуў крэсла і ўстаў. З хвіліну ён думаў, куды яму пайсьці: спаць ці на двор, і, нарэшце, вышаў на двор. Ён сеў на ніжняй прыступцы ганку, высунуў калені, выцягнуў наперад свае вузкія плечы, паставіў локці на калені і падпёр бараду рукамі.

Седзячы так, ён нічога ня думаў. Ён проста адпачываў. Яго браты і сёстры вышлі ўсьлед за ім і разам з іншымі дзяцьмі шумна гулялі недалёка ад яго. Яны ведалі, што Джоні сярдзіты і сумны, і, каб падражніцца з ім, падбягалі да яго і жартаўліва сьпявалі розныя песенькі.

Яго брат Уіль, якому нядаўна мінула дзесяць год, быў павадыром гэтай шумлівай грамады. Спачатку Джоні кляў іх, а потым парашыў, што ня варта аддаваць гэтаму ўвагі і супакоіўся. Джоні было крыўдна, што Уіль, заместа пашаны да яго, як да старэншага, адважваўся жартаваць з яго. У тыя гады, калі Джоні цікавілі яшчэ цацкі і забавы, большую частку вольнага часу ён мусіў траціць на догляд за маленькім Уілем. Іх маці, як і цяпер, працавала на фабрыцы і ня бывала дома цэлы дзень, і Джоні прыходзілася замяняць яму і матку і бацьку. Клопаты Джоні, як відаць, пашлі на карысьць брату. Уіль быў дужы, такога-ж росту, як яго старэйшы брат, і нават таўсьцейшы за яго. Такія-ж розьніца была ў іх і па натурах. Джоні выглядаў прыніжаным, заняволеным, а ў яго меншага брата так і рваліся з нутра сьвежыя маладыя сілы.

Хлапчукі ўсё не пакідалі дражніцца. Уіль, скачучы, прысядаў і высоўваў язык,

Нарэшце, Джоні ня вытрымаў, ён моцна штурхануў Уіля, зьбіў яго з ног, а потым схапіў і штурхнуў тварам у гразь.

Усе дзеці перапалохаліся і закрычалі.

На крык выбегла маці.

— Чаго ён чэпіцца да мяне, — адказаў на яе папрокі Джоні. — Хіба ён ня бачыць, што я змарыўся.

— Я такі-ж вялікі, як і ты, — злосна сказаў Уіль, заплаканы твар якога быў запэцканы гразёю і крывёю. — Я цяпер такі-ж як і ты, а вырасту яшчэ большым, пакажу табе… вось убачыш, што я жыў ня буду, калі не адплачу табе…

— Ты павінен хадзіць на работу, калі ты такі вялікі, — прамармытаў Джоні. — Гэта будзе справядліва. Ты павінен працаваць.

— Але-ж ён яшчэ вельмі малады, — адказала маці. — Ён яшчэ зусім маленькі хлопчык.

— Я быў меншым і маладзеншым за яго, калі пачаў хадзіць на работу…

Джоні хацеў быў сказаць яшчэ некалькі слоў пра несправядлівасьць да яго, але перадумаў і, адвярнуўшыся са злосьцю, пашоў дахаты. Дзьверы яго пакою засталіся адчыненымі для таго, каб праз іх праходзіла цяпло з кухні. Калі ён разьдзяваўся папацёмку, дык чуў, як маці гаварыла з суседкаю, што прышла да яе.

— Ня ведаю, што сталася з Джоні, — пачуў ён голас з кухні. — Ён раней ніколі ня быў такім. Ён быў надзіва цярплівы… Але ўсё-ж ён добры хлопчык, — сьпяшалася нібы апраўдаць сябе матка. — Ён працуе шчыра і потым ён вельмі зарана пачаў працаваць. Але я ў гэтым не вінавата. Я раблю ўсё, што магу.

З кухні Джоні пачуў плач маткі і прамармытаў сам сабе, плюшчачы вочы: «Так, я ўсё сваё жыцьцё працаваў шчыра». На другі дзень Джоні зноў змагаўся з маткаю, калі япа будзіла. Потым мізэрнае сьнеданьне, хада папацёмку і слабы прамень сьвятла з-за стрэхаў будынкаў, калі ён уваходзіў праз контрольныя дзьверы на фабрыку. Так міналі дні за днямі, і ўсе яны былі падобнымі адзін да аднаго.

Але ўсё-ткі здараліся і зьмены ў такім жыцьці, — гэта, калі ён мяняў адну работу на другую, або калі быў хворы. Калі Джоні было шэсьць гадоў, ён ужо замяняў бацьку і матку для Уіля і другіх меншых дзяцей. З сямі год ён пачаў хадзіць на джутавую фабрыку матаць шпулькі. Калі яму мінула восем год, ён перайшоў працаваць на другую фабрыку. Тут Джоні зарабляў па два даляры на тыдзень, а два даляры гэта столькі, колькі трэба мець, каб не памерці з голаду.

Але калі яму было дзесяць год, ён страціў работу: прычынай гэтаму была шнарлятына. Калі ён ачуняў, дык знайшоў сабе работу на гуце. Плацілі тут крыху лепш і работа патрабавала спрыту. Гэта была зьдзельная работа і чым лепш ён рабіў, тым больш зарабляў.

Работа была вельмі простая: трэба была прывязваць коркі да шкляных пузыркоў. На папружцы ўяго вісеў жмуцік для вязкі. Ён клаў пузыркі на падлогу каля яго так, каб можна было працаваць абедзьвюма рукамі.

Седзячы, сагнуўшыся, над пузыркамі і перагінаючыся цераз калені так, што яго вузкія плечы выдаваліся ўперад, ён працаваў па дзесяць гадзін на дзень, не разгінаючы сьпіны. Гэта было вельмі шкодна для лёгкіх, але затое ён пасьпяваў зрабіць трыста тузінаў пузышкоў за дзень.

Кіраўнік фабрыкі ганарыўся ім і ўсім стараўся паказаць яго. За дзесяць гадзін трыста пузыркоў праходзіла праз яго рукі. Джоні працаваў гэтак-жа скора і дакладна, як машына. Ад такой працы ён стаў нэрвовым, назат у сьне пачаў калаціцца і шавяліць пальцамі; твар яго зьбялеў і кашаль павялічыўся. Потым дастаў запаленьне лёгкіх, і страціў работу ў гуце.

Ачуняўшы, Джоні вярнуўся на джутавую фабрыку. З таго часу нічога ўжо не мянялася, і на другі дзень пачыналася ўсё тое-ж самае, што было ўчора.

Джоні вельмі рана стаў дарослым. З сямі гадоў, калі ён атрымаў першую плату за работу, пачалося яго юнацтва. У ім абудзілася жаданьне быць самастойным, і цяпер ён глядзеў на матку ўжо іншымі вачыма. Ён абыходзіўся з маткаю скарэй за ўсё як роўны. Мужчынская сталасьць выявілася ў Джоні, калі яму мінула адзінаццаць год, калі ён залічыўся на шасьцімесячную працу ў начную зьмену.

Тады адбыліся розныя вялікія здарэньні ў жыцьці Джоні. Адным з гэтых здарэньняў быў дзень, калі матка купіла некалькі сьліў. Другое — гэта, калі маці згатавала малочную яешню. Гэта былі сапраўды вялікія здарэньні. Ён ахвотна ўспамінаў пра іх. І ў час абодвых здарэньняў маці апавядала пра адну дзіўную страву, якую яна марыла як-небудзь зрабіць, — «гэта плывучы востраў», як яна казала — «лепш, чым малочная яешня».

Потым пасьля гэтага некалькі гадоў Джоні марыў аб тым, калі ён будзе сядзець за сталом, а перад ім будзе стаяць «плывучы востраў».

Аднаго разу Джоні знайшоў на дарозе срэбны квартар^[2]. Гэта таксама было вялікае здарэньне ў яго жыцьці. Ён ведаў, што яму трэба было-б зрабіць з гэтымі грашыма. Дома, звычайна, не хапала на яду, і ён павінен быў прынесьці дахаты сваю знаходку. Але Джоні ніколі ня траціў на сябе грсшы, а яму так моцна жадалася салодкага. І ён парашыў патраціць квартар на салодкае.

Успамінаючы мінулае, Джоні заўсёды лічыў гэта здарэньне вялікім праступкам, які ён зрабіў за сваё жыцьцё, і пры гэтым ён заўсёды дакараў сябе за такі ўчынак. Гэта была цёмная пляма ў яго жыцьці. Джоні быў нездаволены тым, што так патраціў той квартар, ён мог-бы зрабіць лепш. Успамінаючы мінулае, ён тысячу разоў траціў свай квартар і кожны раз усё лепш і карысьней.

Калі Джоні мінула чатырнаццаць гадоў, ён перашоў на работу да крухмальніка. А на шаснаццатым годзе свайго нараджэньня ён адсьвяткаваў тым, што перайшоў у ткацкую і атрымаў варштат. Тут ён працаваў зьдзельна і добра спраўляўся з работаю.

Да канца другога году працы Джоні вырабляў ужо больш, чым самы лепшы з ткачоў, і ўдвая больш, чым звычайны работнік. Аднак, і гэтага заработку не хапала на пражытак. Дзеці вырасьлі і хадзілі ўжо ў школу, а падручнікі каштавалі многа грошаў. Апрача таго, чым скарэй ён працаваў, тым скарэй расьлі цэны на ўсё. Нават плата за кватэру павялічылася, хоць дом разбураўся без рамонту.

Джоні крыху падрос і цяпер здаваўся яшчэ худзейшым, чым раней. Ён стаў таксама больш неспакойным. Ад нэрвовасьці ў яго павялічылася задумённасьць і нястрымнасьць. Дзеці цяпер з горкай практыкі ведалі, як нявыгодна з ім сварыцца і дражніцца.

Для Джоні ня было радасьці ў жыцьці. Ён ніколі ня бачыў, як міналі дні. Ён быў рабочай жывёлай.

Аднаго разу вясною Джоні вярнуўся ўвечары з работы. Ён быў як ніколі змораны і слабы. Ён ваўчком сеў за стол і пачаў моўчкі есьці тое, што было пастаўлена. Дзеці затое былі надзіва вясёлымі, яны з ахвотаю елі, аблізваючы губы, але Джоні нібы і ня бачыў гэтага.

— Ці ведаеш ты, што ясі? — запыталася, нарэшце, у яго пакрыўджаная матка.

Джоні ляніва зірнуў на страву, што стаяла перад ім, а потым на матку.

— «Плывучы востраў», — сьпяшалася заявіць маці.

— «Плывучы востраў!» — хорам падхапілі дзеці.

— О, — сказаў Джоні. — І потым, праглынуўшы два-тры кавалкі, дадаў: — Мне нешта сёньня ня хочацца есьці. Ён палажыў ложку, адсунуў табарэтку і ледзь устаў з-за стала.

— Я думаю, што мне лепш за ўсё пайсьці спаць.

I ледзь цягнучы за сабою ногі, Джоні пашоў да пасьцелі. Разьдзявацца для яго было вельмі цяжкай, страшэннай пакутай, і ён нават заплакаў, калі кінуўся на пасьцель абуты. Ён адчуваў у руках вялікі цяжар. Паясьніца страшэнна ныла. Усе косьці нылі. I ў галаве замутнела, затрашчала, застукала, загуло мільёнамі варштатаў. На другі дзень Джоні не пашоў на фабрыку. Маці яго вышла на работу, як і звычайна, але раней патурбавалася паслаць па доктара. Доктар сказаў, што Джоні сур’ёзна захварэў на грып.

Гэта была вельмі цяжкая форма хваробы, і Джоні толькі праз тыдзень пачаў уставаць з пасьцелі і хадзіць па хаце. Загадчык ткацкай прышоў да яго ў першы-ж дзень пасьля таго, як Джоні пачаў ачуньваць.

— Гэта лепшы ткач, — сказаў загадчык яго матцы. — Яго месца застаецца незакранутым. Ён можа вярнуцца на работу праз тыдзень у панядзелак.

— Чаму-ж не падзякуеш, Джоні? — затурбавалася маці.

— Ён так моцна хварэў і яшчэ ня зусім ачуняў, — старалася яна апраўдаць Джоні псрад загадчыкам.

Джоні сядзеў сагнуўшыся і ўпарта глядзеў уніз. Ён доўга так сядзеў і пасьля таго, як пашоў загадчык. Іншы раз губы яго шавяліліся. Здавалася, ён быў заняты нейкім вылічэньнем.

На другі дзень Джоні вышаў на ганак, як толькі прыпякло сонца, і сеў на ўсходках. У яго была папера і аловак. Ён штосьці лічыў і гэта вылічэньне было для яго нялёгкім.

— Што ідзе пасьля мільёнаў? — запытаўся ён у паўдня, калі Уіль вярнуўся са школы. — І як гэта атрымаць?

Пад вечар Джоні скончыў сваю задачу. І потым кожны дзень, але ўжо без паперы і алоўка, ён выходзіў і садзіўся на ганку.

У нядзелю, седзячы на ганку, ён некалькі разоў моцна сьмяяўся. Маці напалохалася ад гэтага, бо ўжо многа гадоў яна ня чула, як ён сьмяецца.

На другі дзень яна яшчэ досьвіткамі пашла будзіць Джоні. Праз увесь тыдзень Джоні спаў, колькі хацеў, і таму лёгка прачнуўся. Ён не пярэчыў і нават ня зьбіраўся затрымаць коўдру, калі маці сьцягнула яе. Джоні ляжаў спакойна на пасьцелі і гэтак-жа спакойна сказаў:

— Дарэмна ты клапоцішся. маці.

— Ты спозьнішся, — сказала яна, думаючы, што сын так гаворыць спрасонку.

— Я прачнуўся, маці, і яшчэ раз скажу: дарэмна турбуеш мяне. Пакінь мяне. Я не хачу ўставаць.

— Дык ты-ж страціш работу! — закрычала маці.

— Я не хачу ўставаць, — сказаў ён другі раз нейкім дзіўным голасам. Маці сама не пашла на работу ў гэты дзень. Гэта была самая страшная хвароба, якую яна ведала. Яна накрыла Джоні коўдраю і паслала па доктара.

Калі прышоў доктар, Джоні спакойна спаў, але зараз-жа прачнуўся і бяз спрэчак працягнуў доктару руку, каб памацаць пульс.

— Нічога няма, — сказаў доктар. — Вялікая слабасьць, вось і ўсё. Зусім няма мяса на касьцях.

— Ён і быў такі, — сказала маці.

— Цяпер адыдзіся, маці, і дай мне выспацца.

Джоні гаварыў спакойна, роўнамерна, а потым гэтак-жа спакойна павярнуўся на бок і заснуў.

А дзесятай гадзіне ён прачнуўся і адзеўся. Ён вышаў у кухню, дзе ўбачыў сваю матку са спалоханым тварам.

— Я іду, маці, і хачу разьвітацца з табою.

— Куды? — запыталася напалоханая маці.

— Ня ведаю… Куды вочы глядзяць.

— А работа? — запыталася яна дрыжачым голасам.

— Я ніколі больш не пайду на работу.

Маці Джоні ня ведала, што рабіць.

— Што гэта з табою? — накрычала яна, стараючыся выявіць сваю строгасьць у голасе.

— Я раскажу табе, — адказаў ён, — я вельмі змарыўся. Я бесьперапынна варушуся з таго часу, як радзіўся на сьвет. Я ад гэтага вельмі змарыўся і больш не хачу варушыцца. Успомні, як я працаваў у гуце. Я звычайна прывязваў 300 тузін коркаў за день, цяпер я вылічыў, што я рабіў на дзень па 36.000 розных рухаў. За дзесяць дзён — 360.000 рухаў. За месяц — 1.080.000, адкінь 80.000 — застанецца мільён рухаў за месяц — дванаццаць мільёнаў рухаў за год!

У ткацкай я рабіў удвая больш. Гэта складае 25 мільёнаў рухаў за год, і мне здаецца, што я знаходжуся ў рухавасьці траха ня мільён гадоў. — На гэтым тыдні я зусім не варушыўся. I мне было вельмі прыемна сядзець так цэлымі гадзінамі, нічога ня робячы. Я ніколі раней ня быў шчасьлівым. Я ніколі ня меў адпачынку. Праз увесь час я варушыўся. Ад такога жыцьця ня будзеш шчасьлівым. I я цяпер ня буду нічога рабіць. Я буду сядзець і сядзець, адпачываць і адпачываць, і потым зноў адпачываць.

— А што-ж будзе з Уілем і з дзецьмі? — запыталася заклапочаная маці.

— Але, Уіль і дзеці… — прагаварыў ён. — Я ведаю, маці, чаго ты спадзявалася Для Уіля. Ты хацела павучыць яго ў школе і зрабіць з яго бухгальтара. Але цяпер гэтага зрабіць нельга — я іду. Яму прыдзецца ісьці на работу.

— I гэта пасьля таго, як я вывела цябе на дарогу, — прагаварыла маці з плачам.

— Ты ніколі ня выводзіла мяне на дарогу, — адказаў Джоні з ласкаван журбою. — Я сам вывеў сябе, і я-ж вывеў і Уіля. Ён большы за мяне, таўсьцейшы і вышэйшы. Я думаю, што, калі я быў яшчэ малым, я кепска харчаваўся. Калі ён быў дзіцем, я ўжо працаваў і зарабляў таксама і на яго. Але гэта скончана. Я змарыўся. Цяпер я іду. Хіба ты ня скажаш мне: бывай?

Маці маўчала. Яна плакала. Джоні пастаяў крыху на парозе, потым вышаў з хаты і пашоў па вуліцы.

— Так, я ня буду нічога рабіць, — сказаў ён спакойным голасам, але рашучым тонам.

Джоні доўга гуляў па вуліцах, чаго ён раней ніколі не рабіў. Калі ён праходзіў міма джутавай фабрыкі, адтуль пачуўся слабы грукат і гул ткацкай, і ён усьміхнуўся. Гэта была спакойная, мірная ўсьмешка. У яго ня было цяпер ніякай злосьці. Ён спакойна адносіўся да ўсіх, нават да машын. У ім было толькі бязьмежнае жаданьне супакою.

Дамы і фабрыкі радзелі ўсё больш, чым бліжэй Джоні падыходзіў да акраіны гораду. Нарэшце, горад застаўся далёка ззаду, і ён пашоў па сьцежцы ўздоўж чыгункі.

Джоні падышоў да маленькай станцыі і лёг на траву пад дрэвам. Ён праляжаў там увесь дзень, наглядаючы за птушкамі і небам, якое прасьвечвалася праз густыя веткі дзерава.

Калі зьмерклася, да станцыі з грукатам падкаціўся таварны поезд. Паравоз пацягнуў вагоны па стрэлцы на другую каляю. Джоні папоўз за поездам. Ён адчыніў бакавыя дзьверы аднаго пустога вагону, сяк-так залез туды і замкнуў за сабою дзьверы. Паравоз сьвіснуў, і поезд крануўся з месца. Джоні ляжаў на падлозе ў цёмным вагоне і ўсьміхаўся.

Памылка

А-Чо не разумеў францускай мовы. Памяшканьне суда было перапоўнена народам. Чыноўнікі адзін за адным бесьперапынку і хутка гаварылі. Змораны А-Чо слухаў нехаця, няўважліва. Аб чым яны балбаталі? Страх якія дурныя гэтыя французы! Яны шукаюць таго, хто забіў Чанг-Га і ня могуць знансьці. Усе пяцьсот кулі^[3] з плянтацыі ведалі, што забіў А-Сан, але яго да гэтага часу яшчэ не арыштавалі. Праўда, кітайцы ўмовіліся не выдаваць адзін аднаго на судзе, але ўсё-ж французы лёгка маглі здагадацца, што забіў А-Сан. Яны зусім дурныя гэтыя французы!

А-Чо не баяўся. Ён не памагаў забіваць. Праўда, ён быў там, і калі Шэмер, прыганяты з плянтацый, ускочыў у барак, ён застаў яго на месцы разам з чатырма ці пяцьма іншымі кітайцамі. Але што з таго? Чанг-Га меў дзьве кінжальныя раны. Кожнаму ясна, што пяць ці шэсьць чалавек не маглі ўкалоць толькі два разы. Калі-б нават кожны чалавек укалоў па разу, дык і то гэта маглі зрабіць толькі двое.

Так разважаў А-Чо. Ён разам са сваімі таварышамі хлусіў, блытаўся, калі апавядаў суду пра здарэньне. Яны, як і Шэмер, пачулі шум і прыбеглі. Яны прыбеглі туды раней за Шэмера — вось і ўсё. Праўда, Шэмер сказаў судзьдзям, што ён, перш чым увайсьці, пяць хвілін прастаяў на дварэ і ўжо потым, калі добра разабраўся, ускочыў у памяшканьне. І, галоўнае, што ўсе пяцёра арыштаваных былі ўжо ў бараку, і яны не маглі толькі што папасьці сюды, бо ён стаяў каля адзінага на ўвесь барак уваходу. Але што з гэтага? А-Чо і яго таварышы ў сваіх апошніх словах давялі, што Шэмер памыліўся. Нарэшце іх усё-ж выпусьцяць. Яны верылі ў гэта: ня могуць-жа адцяць галовы пяці чалавекам за дзьве кінжальныя раны? Апрача таго, ніхто з чужаземных чарцей ня бачыў забойства. Але якія гэтыя французы дурні! А-Чо добра ведаў, што ў Кітаі суд загадаў-бы ўчыніць допыт над усімі і так дабіўся-б праўды. Вельмі лёгка выведаць праўду пад прымусам. А гэтыя французы ня ўмелі як сьлед прымусіць, — вось якія яны дурні. Таму вось яны і не даведаюцца ніколі, хто забіў Чан-Га.

Але А-Чо разумеў ня ўсё. Ангельская кампанія многа патраціла грошай, калі прывезла на выспы Таіці пяцьсот кулі. Пайнікі патрабавалі прыбыткаў, а кампанія ня выплаціла пакуль што нічога. І таму кампанія зусім не хацела таго, каб яе рабочыя сварыліся і забівалі адзін аднаго. Апрача таго, тут былі і французы, якія з ахвотаю старалісявыпрабаваць на «кітаянках» усе тонкасьці францускіх законаў. Урэшце, для чаго-ж тады здалася Новая Каледонія як не для таго, каб высылаць туды людзей на пакуту за тое, што яны выявілі людзкую слабасьць — зрабілі які-небудзь учынак?

А-Чо ня ведаў усяго гэтага. Ён сядзеў у залі суда і чакаў, калі зьбітыя з толку судзьдзі выпусьцяць яго з таварышамі назад на плянтацыю, каб адрабіць свой час згодна контракту. Прысуд будзе скора. Справа канчалася. Ён гэта бачыў. Сьведак больш не выклікалі, чыноўнікі балбатаць перасталі. Францускія чэрці таксама змарыліся і, як відаць, таксама чакалі прысуду. І А-Чо, чакаючы, успомніў, як ён падпісаў контракт і паплыў на Таіцы. У яго прыморскай вёсцы жылося вельмі цяжка. І калі ён прадаў сябе на пяць гадоў для гэтай работы ў Паўднёвым моры за пяцьдзесят мэксыканскіх цэнтраў на дзень, дык ён адчуў сябе шчасьлівым. У яго вёсцы людзі працавалі год за дзесяць мэксыканскіх даляраў. Былі жанчыны, якія цэлы год плялі сеткі за пяць даляраў, а дзяўчаткі-наймічкі мелі за год службы ня больш чатырох даляраў. А ён будзе атрымліваць па пяцьдзесят цэнтаў на дзень; за адзін, адзін толькі дзень ён заробіць гэтулькі грошай. Праз пяць гадоў ён вернецца дахаты, — так напісана ў контракце, — і тады яму ня прыдзецца больш працаваць. Ён будзе багатым на ўсё жыцьцё. У яго будзе свая хата, жонка, дзеці, якія вырастуць і будуць паважаць яго. Так, а за хатаю ён разьвядзе невялікі садзік, — там ён будзе адпачываць і думаць аб чым-небудзь, — дзіўны, ціхі сад: залатыя рыбкі плёхаюцца ў маленькай сажалцы, званочкі зьвіняць на дрэвах ад подыху ветрыку, а кругом высокая сьцяна абараняе яго ціхі спакой і разважаньні.

І вось ён адбыў ужо тры гады з пяці. Ён ужо багаты чалавек (як для свае вёскі), ён хавае заробленыя грошы. I толькі два гады яму засталося працаваць на плянтацыі ў Таіці, а тады яго чакае лепшая будучыня, калі можна будзе спакойна жыць і разважаць. А цяпер яму прыходзіцца траціць грошы з прычыны гэтага няшчаснага выпадку і толькі таму, што пры ім забілі Чанг-Га. Тры тыдні ён прасядзеў у турме, і кожны дзень траціў па пяцьдзесят цэнтаў. Але цяпер суд скончыўся, і ён вернецца на работу.

А-Чо было дваццаць два гады. Ён быў вясёлым, добрымі спакойным кітайцам, часта ахвотна ўсьміхаўся. Цела ў яго было тонкае і гібкае, як наогул у жыхароў Азіі, а твар поўны і круглы, як месяц, і сьвяціўся пакорлівасьцю і ласкавай прыветнасьцю, што ня лёгка сустрэць сярод яго таварышоў. Такім-жа добрым быў А-Чо і па натуры. Ён нікога не чапаў, ні з кім не сварыўся. Гульнямі ня цікавіўся. Таму па натуры ён быў спакойным і далікатным. Ён весяліўся ад простай радасьці. Цішыня і спакой сьвежага, вільготнага вечара пасьля гарачага працоўнага дня прыносілі яму бязьмежную радасьць. Ён гэтым быў задаволены. Ён цэлымі гадзінамі глядзеў на якую-небудзь краску і марыў пра таемнасьць і загадкі жыцьця. Белая чапля на пясчаным беразе, плёскат рыбы, ружовы вячэрні захад, — усё гэта захапляла яго; ён зусім забываўся ў такія часы пра цяжкі мінулы дзень і балючы бізун Шэмера.

Шэмер, Карла Шэмер, быў зьвер, люты зьвер. Але ён зарабляў свае грошы. Ён да апошняй каплі высмоктваў сілу з пяцісот нявольнікаў, бо яны сапраўда былі нявольнікамі на ўвесь час контракту. Шэмер стараўся як мага, каб поўнасьцю выцягнуць рабочую сілу з гэтых пяцісот спацелых людзей і ператварыць яе ў пакункі пушністай бавоўны, зусім гатовай для вывазу. Яго першабытная, дзікая лютасьць дапамагала яму з посьпехам дабівацца гэтага ператварэньня. Для гэтай мэты ён меў тоўстую шырокую папружку. Ён езьдзіў конна сярод рабочых, і лупцаваў папругай па згорбленых голых сьпінах кулі. То тут, то там ляскала папруга, нібы пісталетныя стрэлы, калі Шэмер праяжджаў полем.

Аднойчы ў пачатку першага году работы паводле контракту, Шэмер забіў кулі сваім кулаком. Кітайцы, аднак, ня скардзіліся францускім чэрцям. На гэта ў іх былі прычыны. Яны ведалі, што трэба як-небудзь паладзіць з Шэмерам. Яны стараліся не ўгнявіць яго, абыходзіцца як мага спакойней. Касавокія — гэтак звалі кітайцаў задаволеныя ўсім чорныя тубыльцы — добра разумелі, што ім няварта ўводзіць у злосьць Шэмера. А гэта значыла працаваць з апошняй сілы. Удар шэмерава кулака абышоўся кампаніі нятанна, але Шэмеру ўсе даравалі: французам, кепскім колёнізатарам, не ўдалося самім захапіць усіх багацьцяў краіны, і таму яны радаваліся посьпехам ангельскай кампаніі. Вялікая важнасьць «кітаяшка»! «Кітаяшка» памёр? Ну, гэта-ж быў толькі «кітаяшка». Апрача таго, ён памёр ад сонечнага ўдару, як было засьведчана доктарам. Праўда, на працягу ўсяе гісторыі Таіці ніхто не паміраў ад сонечнага ўдару. Але-ж сьмерць простага «кітаяшкі» зьяўляецца якраз выключэньнем з правіла. Так адзначыў доктар у сваёй справаздачы.

Нельга зразумець гэтых белых чарцей. Ад іх ніякага толку не даб’ешся. А-Чо разважаў аб гэтым, чакаючы свайго прысуду. Хіба можна ведаць, што яны думаюць. Ён бачыў раней сяго-таго з белых чарцей. Усе яны былі на адзін капыл пашытыя — афіцэры і матросы на караблі, францускія чьтоўнікі і некаторыя белыя на плянтацыі, у тым ліку і Шэмер. Іх думак ніяк нельга было разгадаць. Белыя чэрці раптам рабіліся гнеўнымі без аніякай на гэта прычьшы, і гнеў іх заўсёды быў страшны. У гэты час яны былі падобны на дзікіх зьвяроў. Яны займаліся глупствамі, і ня стрымлівалі сваіх жаданьняў, як кітайцы; яны нязвычайна многа елі, а пілі яшчэ больш. Кітайцы ніколі ня ведалі таго, які ўчынак будзе для белых чарцей прыемным, а які давядзе да шалёнства. Ніколі кітаец ня мог угадаць гэтага. Тое, што адзін раз падабалася, у другі рад даводзіла да дзікай лютасьці. Вочы белых чарцей заўседы былі закрыты нейкім туманам, што хаваў іх думкі ад кітайца. А больш за ўсё зьдзіўляла кітайца спрытнасьць белых чарцей. Яны выдумлялі і рабілі розныя дзівы і прымушалі іх бегаць, круціцца, поўзаць, і нават сілы прыроды знаходзіліся пад іх уладай. Так, белых людзей це зразумець: яны чэрці. Гэта відаць па Шэмеру.

А-Чо непакоіўся, чаму марудзяць судзьдзі? Ніхто з арыштаваных кітайцаў нават не крануў Чанг-Га… А-Сан адзін забіў яго. Ён схапіў Чан-Га за касу, адвярнуў яго галаву назад і два разы ўсадзіў яму ў цела нож. Тут, у залі суда, А-Чо заплюшчыў вочы і зноў убачыў гатую бойку і забойства: лаянка самымі брыдкімі словамі, абраза шаноўных продкаў, праклінаньні патомкаў, урэшце, напад А-Сана… Вось схапіў ён Чанг-Га за касу, нож два разы апусьціўся над целам; з грукам адчыніліся дзьверы, і ўскочыў Шэмер; усе кінуліся да дзьвярэй; А-Сан уцёк, засьвістаў бізун Шэмера; хто не пасьпеў уцячы, загнаны ў кут, і грукнуў рэвольвэрны стрэл: Шэмер выклікаў дапамогу. А-Чо дрыжэў, перажываючы ўсё гэта. Як на ліха, удар бізуна параніў яму шчаку, садраў скуру. Па гэтай ране Шэмер і пазнаў А-Чо, як удзельніка забойства. Толькі цяпер рубец пачаў гаіцца. А які гэта ўдар? На адзін сантымэтр бліжэй — і ня было-б вока. Але тут А-Чо забыўся на ўсё гэта: перад ім выплылі здані—сад развагі і супакою; там ён будзе, калі вернецца на бацькаўшчыну.

Ён сядзеў спакойна, пакуль суд чытау сваю пастанову. Гэткімі-ж спакойнымі былі і яго таварышы. Спакойнымі яны засталіся і тады, калі перакладчык растлумачыў, што ўсе пяцёра прызнаны вінаватымі ў забойстве Чанг-Га і што А-Чоў адсякуць галаву, А-Чо адсядзіць дваццаць год у турме ў Новай Каледоніі, Чанг-Лі — дванаццаць і А-Танг — дзесяць. Спрачацца супроць такога прысуду было бескарысна. Нават А-Чоў усё так-жа сядзеў, як мумія, ціхі і спакойны.

Судзьдзя дадаў яшчэ некалькі слоў, і перакладчык растлумачыў, што самыя цяжкія раны ад удараў Шэмера былі на твары А-Чоў, значыцца, выходзіць, ён больш вінаваты, а з тае прычыны, што аднаму з кітайцаў трэба адцяць галаву, дык пакараюпь А-Чоў.

На твары А-Чо таксама была сур’ёзная рана: пэўны доказ, што ён знаходзіўся пры забойстве і дапамагаў у гэтан справе, а таму А-Чо заслужыў дваццаць гадоў суровага пакараньня. І кожны прысуд быў гэтак-жа дасканала растлумачаны справядлівым судзьдзёю. «Няхай кітайцы цьвёрда запомняць гэтую перасьцярогу, — сказаў у апошнім слове судзьдзя. — Яны павічны запомніць цьвёрда і назаўсёды, што закон на Таіці будзе выкананы, хоць-бы няхай правалілася зямля».

Пецярых кітайцаў завезьлі назад у турму. Яны не пярэчылі, не бядавалі. Хоць прысуд і быў для іх неспадзеўкай, але яны прывыклі да неспадзевак ад белых чарцей. Нічога іншага, апрача розных наспадзевак, кітайыы і не чакалі ад іх. Такая цяжкая кара за ўчынак, у якім яны зусім невінаваты, ня дзівіла іх; белыя чэрці вытваралі над імі ня гэткія дзівы.

У наступныя дні А-Чо глядзеў на А-Чоў з ціхай і мяккай цікавасьцю. Яму адсякуць галаву той гільётынай, што высіцца на іх плянтацыі. Ён ня ўбачыць свае старасьці, ня будзе мець уцехі ад саду развагі і супакою. А-Чо думаў пра жыцьцё і сьмерць. Аб сваёй долі ён не бедаваў. Дваццаць гадоў — гэта толькі дваццаць гадоў. На такі час адсунецца ад яго сад — вось і ўсё. Ён малады і цярплівасьць Азіі ў яго крыві і касьцях. Ён перачакае гэтыя дваццаць гадоў, а гэтым часам астыне, і яшчэ больш прыемнымі будуць для яго шчасьлівыя йні ў тым садзе. Ён думаў цяпер аб тым, як назваць свой сад. Ён дасьць яму імя «Сад ранішняга супакою». Гэтая думка прынесла яму шчасьлівую радасьць на ўвесь дзень і так абнадзеіла яго, што ён прыдумаў прыказку — перацярпі і ўсё будзе добра. Такая прыказка вельмі пацешыла ўсіх, асабліва Чанг-Лі і А-Танга. А-Чоў, аднак, выслухаў прыказку зусім спакойна, яна ня прынесла яму радасьці. Яго галава праз такі кароткі час адлучыцца ад яго цела, што на гэта не патрэбна вялікай цярплівасьці. Ён курыў колькі хацеў, добра еў, спакойна спаў і не турбаваўся ад таго, што марудна цягнецца час.

Крушо быў жандарам. Ён правалачыўся дваццаць гадоў на службе ў коленіях ад Нігера і Сэнэгаліі да Паўднёвых мораў, але гэтыя дваццаць год ані ня прынесьлі карысьці для яго тупых мазгоў. Крушо застаўся такім-жа бесталковым, нерастароплівым, якім быў некалі ў сваёй вёсцы ў Францыі. Ён ведаў дысцыпліну і страх перад начальствам. Ён быў нявольнікам і бога і жандарскага сэржанта. Уся розьніца была толькі ў тым, каго больш трэба баяцца. Па сутнасьці сэржант быў для яго страшнейшы за бога, за выключэньнем нядзелі, калі богавы служкі моцна крычалі аб розных карах. Але бог недзе далёка, а сэржант заўсёды на вачох.

Крушо атрымаў загад ад галоўнага судзьдзі начальніку турмы, каб той выдаў Крушо арыштаванага А-Чоў. Здарылася так, што галоўны судзьдзя напярэдадні наладжваў вечар у гонар капітана і афіцэраў францускага вайсковага карабля. Рука яго калацілася, калі ён падпісваў загад, а вочы так моцна балелі, што ён нават не праверыў свайго загаду. Ды ці варта было яму лішне турбавацца, калі справа закранала толькі жыцьцё нейкага «кітаяшкі». Вось чаму ён і не заўважыў, што недапісаў апошняй літары ў слове А-Чоў. У загадзе было «А-Чо», і калі Крушо падаў яго наглядніку, той выдаў яму арыштаванага А-Чо. Кручо пасадзіў яго поплеч з сабою на возе, і выехаў у дарогу на пары мулаў.

А-Чо радаваўся цёпламу сьветламу сонцу. Ён сядзеў каля жандара і ўсьміхаўся ад шчасьця. Ён зарадаваўся яшчэ больш, калі мулы павярнулі на поўдзень у Ацімаоно. Значыцца, Шэмер выклікаў яго. Шэмеру патрэбна была яго работа. Вельмі добра. Ён будзе працаваць старэнна. Шэмеру ня прыдзецца на яго скардзіцца.

Быў гарачы дзень. Вецер заціх. Абліваліся потам мулы, абліваўся потам Крушо, пацеў і А-Чо. Але А-Чо прывычны да гарачыні, яму гэта ня страшна.

Тры гады працаваў ён пад гэтым сонцам на плянтацыях. Ён усьміхаўся ад радасьці, і такая дабрата сьвяцілася ў яго вачох, што нават у тупой галаве Крушо зашавялілася зьдзіўленьне.

— Сьмешны ты, — сказаў ён нарэшце.

А-Чо паківаў галавою і ўсьміхнуўся яшчэ сьвятлей. Крушо гутарыў з ім на канакскай гаворцы, гэтую мову А-Чо разумеў, як усе кітайцы і чужаземныя чэрці.

— Вельмі многа ты сьмяешся, — прамармытаў Крушо. — У другога сэрца аблівалася-б сьлязьмі ў такі дзень.

— Я рад, што вырабіўся з турмы.

— Толькі ад гэтага? — Жандар паціснуў плячыма.

— Хіба-ж гэтага мала? — пярэчыў А-Чо.

— Значыцца, ты радуешся не таму, што табе адсякуць галаву?

А-Чо паглядзеў на яго ашаломлены і сказаў:

— Ды я-ж варочаюся ў Ацімаоно, каб працаваць на плянтацыі ў Шэмера? Хіба-ж вы вязіце мяне не ў Ацімаоно?

Крушо задумаўся і пакруціў свае доўгія вусы.

— Так, так, — сказаў ён нарэшце, сьцябаючы бізуном па сьпіне мула. — Дык ты, значыцца, ня ведаеш?

— Чаго? — А-Чо адчуў блізкую трывогу. — Хіба Шэмер не дазволіць мне больш працаваць у яго?

— Заўтра — не.

Тут Крушо рассыпаўся шчырым сьмехам. Атрымаўся ўдалы жарт.

— Заўтра ты ўжо ня будзеш магчы працаваць. Хіба-ж можа працаваць чалавек з адцятай галавою, га? — Ён штурхнуў кітайца ў бок і хіхікнуў.

А-Чо маўчаў, пакуль мулы не адмералі добрых сем кілёмэтраў. Потым ён запытаўся:

— А хіба Шэмер хоча адцяць мне галаву?

Крушо зірнуў яму ў твар і кіўнуў.

— Гэта памылка, — сказаў А-Чо сур’ёзна. — Я — А-Чо. Шаноўны судзьдзя пастанавіў, каб я прабыў дваццаць год у Новай Каледоніі.

Жандар засьмяяўся. Пацешная штука, ён, гэты кітаяшка, спрабуе выкруціцца ад шыбеніцы. Мулы прабеглі неахвотным трушком праз какосавы лясок і тры кілёмэтры каля блішчастага мора, калі А-Чо зноў загаварыў.

— Кажу вам, што я не А-Чоў. Шаноўны судзьдзя загадаў адцяць ня мне галаву.

— Не палохайся, — сказаў Крушо, — пацяшаючы кітайца. — Такім спосабам памерці лёгка. — Ён пстрыкнуў пальцамі. — Гэта скора: хлоп! — і гатова. Зусім ня тое, што целяпацца на вяроўцы, курчыцца і пяць хвілін грымасьнічаць. Тут усяроўна як кураня сякераю: адсячэш галаву і канцы. Таксама з чалавекам. Раз — і гатова. Нават не баліць. Ты і падумаць не пасьпееш, што баліць. Галава адскочыць, і табе няма чым думаць. Вельмі спрытна прыдумалі. Хацеў-бы я гэтак памерці — скора, вельмі скора. Табе пашанцавала: ты добра памрэш. Ты мог-бы захварэць на чуму і пачаў-бы марудна развальвацца па кавалачках: сьпярша палец за пальцам на руцэ, ад малога да вялікага, потым пальцы на назе. Я ведаў яшчэ чалавека, якога апарылі кіпнем. Ён паміраў два дні. Пакутныя крыкі яго чуваць былі за кілёмэтр. А то — ах, як гэта лёгка! Чык! Нож перарэжа табе горла, — гатова. Можа нож і паказлыча крыху, так сабе, прыемна. Хто яго ведае? Ніхто не варочаўся пасьля сьмерці, не казаў…

Апошнія словы здаліся яму вельмі сьмешнымі, і твар яго расплыўся ад рогату. Вясёласьць яго была ня зусім шчырай, але ён лічыў за свой людзкі абавязак разьвесяліць кітаяшку.

— Кажу-ж вам, што я А-Чо, — упіраўся той. — Я не хачу, каб мне адсякалі галаву.

Крушо нахмурыўся. Кітаяшка ўжо вельмі пачаў набіраць сабе ў галаву.

— Я-ж не А-Чоў… — пачаў А-Чо.

— Ну, добра, — перапыніў яго жандар. Ен надзьмуўся і стараўся выглядаць сярдзітым.

— Кажу вам, што я не… — паспрабаваў зноў А-Чо.

— Заткні ляпу! — крыкнуў Крушо.

Доўга ехалі яны моўчкі. Ад Палеіці да Ацімаоно было сто сорак кілёмэтраў, і яны мінулі траха не паўдарогі, перш чым кітаец зноў асьмеліўся загаварыць.

— Я бачыў, што вы былі на судзе, калі шаноўны судзьдзя разглядаў нашу справу, — пачаў ён. — Вельмі прыемна. Памятайце: ён-жа, А-Чоў, быў высокага росту. Праўда! А зірнеце на мяне. — Ён устаў і Крушо ўбачыў, што А-Чо нізенькага росту. І ў той-жа час успомніў: сапраўды А-Чоў быў высокага росту. На твар яны падобны. Але-ж адрозьніць высокі рост ад нізенькага ён мог. І ён зразумеў, што поплеч з ім сядзіць ня той чалавек. Ён так раптоўна спыніў мулаў, што дышла выскачыла ўперад і ўзьняло хамуты.

— Вы бачыце, гэта памылка, — сказаў А-Чо з шчасьлівай усьмешкай.

Крушо думаў. Ён ужо шкадаваў, што спыніўся. Пра памылку судзьдзі ён ня ведаў і не разумеў, у чым тут справа, але ён ведаў, што кітайца яму даручылі завесьці ў Ацімаоно, і ён павінен завесьці яго туды. Што яму да таго, што вышла памылка і адсякуць галаву другому? Гэта-ж кітаяшка, а што такое кітаец? Апрача таго, магчыма, што гэта і не памылка. Ён ня ведае, што думала начальства. Яны лепш ведаюць сваю справу. Хто ён такі, каб разважаць за іх? Аднаго разу, вельмі даўно, ён паспрабаваў разважаць за начальства, але сэржант сказаў яму: «Крушо, ты дурань! Чым скарэй ты гэта зразумееш, тым лепш. Табе зусім ня трэба думаць. Ты павінен толькі слухацца. А думаць будзе, хто лепшы за цябе». Ён паморшчыўся, нібы ад болю, калі ўспомніў гэтае здарэньне. Таксама і цяпер. Калі ён вернецца ў Палеіці, дык гэтым затрымае пакараньне ў Ацімаоно і будзе мець вымову ад сэржанта, які чакае арыштанта. І ў Палеіці яму будзе строгая вымова, калі ён памыліцца.

Крушо сьцебануў мулаў бізуном і паехаў далей. Ён зірнуў на гадзіньнік. Ён ужо спазьніўся на паўгадзіны, і сэржант, напэўна, злуе. Крушо пусьціў мулаў рысяком. Чым больш А-Чо дамагаўся, тым больш сярдзітым рабіўся Крушо. Ён ведаў цяпер, што з ім сядзіць ня той чалавек, і гэта яго турбавала. Ня ён памыліўся, — што яму за бяда? Ён робіць тое, што загадалі. Навошта ён будзе ўводзіць у злосьць сэржанта? Ён гатоў хоць дванаццаць невінаватых кітайцаў прывесьці на кару…

Што было рабіць А-Чо? Ён замоўк пасьля таго, як жандар стукнуў яго па галаве ручкай бізуна і крыкнуў: «зачыні ляпу!»

Ехалі моўчкі. А-Чо думаў аб дзіўных учынках белых чарцей. Ніяк не зразумееш іх. Тое, што выраблялі яны над ім, было гэтак-жа незразумелым, як і ўсе іхучынкі. Спачатку яны прызналі вінаватымі пяць бязьвінных чалавек, потым яны парашылі адцяць галаву таму чалавеку, якому нават самі, нічога ня ведаючы, прысудзілі толькі дваццаць гадоў турмы. Тут ужо нічога ня зробіш. Трэба сядзець і чакаць, што зробяць з ім гэтыя ўладары жыцьця. На хвіліну ахапіў яго жах, халодным потам аблілося цела. Але ён перамог сябе. Ён стараўся ня думаць аб тым, што яго чакае, і хацеў успомніць для сьмеласьці радкі з «Ін-Чы-Уэн» (шлях сапраўднага супакою). Але замест гэтага, як звычайна, выплылі мары пра сад супакою, адпачынку і развагі. Ён турбаваўся, а потым моцна задумаўся і сядзеў у сваім садзе, слухаючы ціхі звон званочкаў на дрэвах. І — о, шчасьце! — седзячы ў гэтым садзе, ён успомніў і прагаварыў сабе пацяшальныя радкі з «Шляху сапраўднага супакою».

Гэтак добра было ўвесь час, пакуль яны ня ўбачылі Ацімаоно і пакуль мулы не пад ехалі да эшафоту, дзе стаяў злосны ад нецярплівасьці сэржант. А-Чо борзда ўзьвялі па драбінках на эшафот. Ён убачыў унізе ўсіх кулі з плянтацыі. Шэмер парашыў, што гэты выпадак мусіць добра напалохаць кулі і адбіць у іх усялякую ахвоту да падобных учынкаў, і таму загадаў усім сабрацца на месца пакараньня. Толькі А-Чо паказаўся на эшафоце, як у грамадзе пачуўся гоман. Кітайцы ўбачылі памылку, але гаварылі толькі між сабою. Гэтыя незразумелыя для іх белыя чэрці, мабыць, перадумалі. Замест аднаго невінаватага яны пакараюць другога такога-ж. А-Чоў або А-Чо — ці ня ўсёроўна? Яны ніколі не маглі зразумець гэтых белых сабак, гэтак-жа, як белыя сабакі нс разумелі іх. Адсякуць галаву, але-ж яны праз два гады вызваляцца ад нявольніцкай работы і вернуцца ў Кітай.

Шэмер сам зрабіў гільётыну. Ён быў майстрам на ўсе рукі, і хоць ніколі ня бачыў гільётыны, але даведаўся аб усім ад францускіх чыноўнікаў. Шэмер параіў начальству наладзіць пакараньне ў Ацімаоно замест Палеіці. Шэмер даводзіў, што лепш караць там, дзе чалавек правініўся: гэта зробіць добры ўплыў на пяцьсот кітайцаў плянтацыі. Шэмер з ахвотаю ўзяўся сам правесьці пакараньне, і таму спрабаваў на эшафоце падрыхтаваныя прылады. Пад гільётынай ляжала калодка з бананавага дрэва таўшчынёю з чалавечую шьпо. А-Чо, поўны жудаснага страху, пазіраў на гільётыну, нібы зачараваны зьмяёю. Немец павярнуў руку і падняў лязо да верху козлаў. Потым ён тузануў за тоўстую вяроўку, і лязо бліснула, упала і начыстую расьсекла бананавы ствол.

— Ну, як — бярэ? — запытаўся сэржант, узлазячы на эшафот.

— Вельмі добра! — з радасьцю адказаў Шэмер. — Зараз я вам пакажу.

Ён зноў падняў нож, тузануў за вяроўку, і лязо з гулам апусьцілася на мяккае дрэва. Але на гэты раз, аднак лязо расьсекла ня ўсё дрэва.

Сэржант нахмурыўся.

— Ня выйдзе, — сказаў ён.

Шэмер выцер пот з ілба.

— Трэба цяжару больш, — сказаў ён.

Падышоўшы да краю памосту, ён загадаў кавалю, каб тон даў яму кавалак жалеза вагою на дзесяць кілёграм. Пакуль ён прыладжваў гэты кавалак да шырокага канца ляза, А-Чо зірнуў на сэржанта і парашыў скарыстаць выпадак.

— Шаноўны судзьдзя сказаў, што галаву адцяць трэба А-Чоў… — пачаў ён.

Сэржант нецярпліва кіўнуў. Ён думаў пра далёкую дарогу ў гэты вечар на другі бок выспы і аб прыгожанькан мулатцы Бэрце, дачцы Лаф’ера, гандляра пэрламі, якая чакала яго там.

— Ды вось, я не А-Чоў, я А-Чо. Шаноўны начальнік турмы памыліўся. А-Чоў — высокі, а я, паглядзеце, зусім малога росту.

Сэржант борзда зірнуў на кітайца і ўбачыў памылку.

— Шэмер! — крыкнуў ён начальніцкім тонам. — Хадзеце сюды.

Немец замармытаў нешта, але не адарваўся ад работы, пакуль не прывязаў жалеза.

— Гатоў ваш кітаяшка? — запытаўся ён.

— Зірнеце на яго, — адказаў сэржант — ці той гэта кітаец? Шэмер зьдзівіўся. Ён злосна вылаяўся, з жалем зірнуў на эшафот, які збудаваў уласнымі рукамі і работу якога яму хацелася ўбачыць як мага барджэй.

— Слухайце, — сказаў ён, нарэшце, — мы ня можам адкладваць. Ужо тры гадзіны не працуюць гэтыя пяцьсот кітайцаў. Не магу-ж я адарваць іх з работы зноў, толькі праз тое, каб пакараць каго трэба. Давайце скончым на гэтым. Гэта-ж усёроўна кітаяшка.

Сэржант успомніў вячэрнюю дарогу, дачку гандляра пэрламі і затурбаваўся.

— Вінаватым будзе Крушо, калі аб гэтым даведаюцца, — даводзіў немец. — Але наўрад ці даведаюцца. А-Чоў ня скажа пра сябе.

— Абвінавацяць скарэй за ўсё ня Крушо, — сказаў сэржант. — Напэўна, памыліўся наглядчык турмы.

— Ну, дык давайце канчаць. Нам што — мы тут ні прычым. Хто адрозьніць аднаго кітаяшку ад другога? Мы скажам, што дасканала выканалі загад і ўсё. Апрача таго, я не магу адрываць гэтых кулі ад работы ў другі раз.

Яны гутарылі па-француску, але А-Чо, хоць і не разумеў ні слова, ведаў, што яны вырашаюць пытаньне пра яго жыцьцё. Ён ведаў што ўсё залежыць ад сэржанта, і таму ня спускаў вачэй з яго губ.

— Добра, — заявіў сэржант. — Канчай. Няма што доўга валэндацца з кітаяшкам.

— Я паспрабую яшчэ раз, каб лепш вышла. — І Шэмер падсунуў бананавы ствол пад нож, які ен зноў узьняў да верху козлаў.

А-Чо паспрабаваў прыпомніць што-небудзь з «Шляху сапраўднага супакою». Успомніў: «Жывеце ў згодзе», але гэта не падыходзіла. Яму ня прьддзецца жыць, ен зараз памрэ. «Даруйце крыўду». Так, але-ж тут ня было крыўды, якую трэба дараваць. Шэмер і іншыя рабілі ўсё гэта бяз крыўды. Для іх гэта звычайная работа, якую яны рабілі так-жа проста, як карчавалі джунглі, капалі канавы, саджалі расьліны.

Шэмер тузануў вяроўку, і А-Чо забыўся пра «Шлях сапраўднага супакою». Нож апусьціўся з глухім гулам і адсек кавалак дрэва.

— Вельмі добра! — крыкнуў сэржант, закурыўшы папяросу. — Вельмі добра!

Шэмер засьвяціўся радасьцю ад хвальбы.

— Ну, хадзі сюды, А-Чоў, — сказаў ён на таіцянскай мове.

— Але-ж я не А-Чоў… — пачаў А-Чо.

— Маўчаць! — быў адказ. — Калі ты яшчэ раз разявіш рот, я размалачу табе галаву.

Нагляднік пагразіў яму кулаком, і А-Чо замоўк. Якая карысьць спрачацца? Гэтыя чужаземныя чэрці пастаянна робяць па-свойму. Ён даў прывязаць сябе да дошкі, гэткай-жа невялічкай, як яго цела. Шэмер моцна зашмаргнуў петлі, так моцна, што яны ўрэзаліся ў цела А-Чо. Але ён ня скардзіўся. Пакутваць прыдзецца ня доўга. Дошка захісталася, нахілілася. І А-Чо заплюшчыў вочы. У гэты час перад ім у апошні раз вьшлыў сад супакою і развагі. Яму здалося, што ён сядзіць у гэтым садзе. Вее крыху вільготны ветрык, а на дрэвах ціха звоняць званочкі. Радасна шчабечуць птушкі, праз высокую сьцяну далятаюць глухія песьні і гукі з вёскі.

Тут А-Чо пачуў, што дошка спынілася, і зразумеў, што ён ляжыць дагары.

Ён расплюшчыў вочы. Проста над сабою ён убачыў нож, які блішчэў на сонцы. Ён убачыў таксама прывязаны кавалак жалеза і заўважыў, што адзін вузел саскочыў. Потым пачуў каманду сэржанта. А-Чо борзьдзенька заплюшчыў вочы. Ён не хацеў бачыць, як спусьціцца нож. Але ён адчуў гэта, адчуў на адзін вялікі, лятучы міг. І ў гэты міг ён успомніў Крушо і тое, што той казаў. Але Крушо памыліўся. Нож не казлытаў. Толькі гэта зразумеў А-Чо, перш чым перастаў думаць.

Выратавальная шхуна

— Але яны ня возьмуць на ўвагу ніякіх просьбаў і выбачэньняў. Вы перайшлі забароненую мяжу, і гэтага даволі. Яны вас забяруць. Вам простая дарога ў Сібір і ў саляныя капальні. Ну, а дзядзька Сэм… як ён пра гэта даведаецца? Ніводнага слаўца не даляціць да Штатаў. — «Мэры Томас», — напішуць газэты, — загінула разам з усімі пасажырамі. Мабыць, у час тайфуна^[4] ў Японскім моры. Вось што скажуць газэты, ды, напэўна, і людзі. Вы трапіце ў Сібір і ў саляныя капальні. Памрыцё для ўсіх блізкіх і родных, нават, калі і пражывеце, можа, яшчэ з паўвеку.

Такое зрабіў заключэньне Джон Льюс, якога звалі «Морскім Законьнікам».

Справа была вельмі сур’ёзная. І пра гэта ведалі ўсе, што сабраліся ў кубрыку^[5] «Мэры Томас». Як толькі камайда ў кубрыку пачала абмяркоўваць гэтае сур’ёзнае пытаньне, зараз-жа спусьціліся ўніз вартавыя і далучыліся да каманды. Было ціха, і з гэтай прычыны ўсе матросы маглі пакінуць работу; толькі адзін рулявы застаўся на месцы, бо ён ня меў права адыходзіцца. Нават «Буб» Руссэль, юнга^[6], праціснуўся наперад, каб паслухаць, што гавораць. І гэтыя хвіліны сапраўды былі цяжкія і сур’ёзныя. Матросы нахмурыліся і апусьцілі галовы. Тры месяцы «Мэры Томас», — судно для лоўлі цюленяй, — плавала ўздоўж берагоў Японіі і на поўнач да Бярынгавага мора і лавіла цюленяй. Тут, на азіяцкім баку мора, яны вымушаны былі адмовіцца ад лоўлі, ня ісьці далей, бо там далей стаялі рускія крэйсэры, якія не дазвалялі пераходзіць забароненую мяжу, за якою цюлені маглі вольна пладзіцца.

Тыдзень таму назад судно трапіла ў густы туман. І з таго часу туман не разьвейваўся, лёгкі ветрык ледзь-ледзь калыхаў паверхню мора. Пры іншых умовах гэта ня так і кепска, — шхуны^[7], што ловяць цюленяй, ніколі не сьпяшаюцца, пакуль ёсьць здабыча; але бяда ў тым, што ў гэтым месцы вялікая плынь адцягвала шхуну на поўнач. Такім чынам, «Мэры Томас» міжвольна пераступіла забароненую мяжу і заходзіла ўсё далей і далей у небясьпечныя часткі мора, дзе на варце стаяў рускі крэйсэр. Ніхто ня ведаў, як далёка яна зайшла. Праз увесь тыдзень ня відаць было ні сонца, ні зораў, і шкіпер^[8] ня мог ведаць, дзе знаходзіцца судно. Кожную хвіліну іх мог захапіць рускі крэйсэр і зацягнуць усю каманду ў Сібір. Гэтая небясьпека была добра вядома паляўнічым на цюленяй — вось чаму ўсе маракі былі такімі сумнымі.

— Мае вы тарагія прыяцелі, — загаварыў адзін з рулявых, немец, — спрафа фельмі кепска. Якраз, калі мы зрапілі вялікі лоўля, прышоў бяда. Рускі забяруць нас, і нашы шкуры, і наша шхуна, і пашлюць у Сібір. Эх, спрафа фельмі кепска.

— Але, у гэтым вось уся бяда, — казаў далей «Морскі Законьнік». — Паўтары тысячы пасоленых цюленевых шкур, здабытых чэснаю працаю, — усё будзе забрана. Бывай, шчасьлівая здабыча! Другая справа, каб мы займаліся машэньніцтвам, а то-ж лоўля была законная, у дазволенай вадзе.

— Ну, а калі мы нічога кепскага не рабілі, хіба яны могуць зрабіць што-небудзь з намі? — запытаўся Буб.

— Не гадзіцца, каб хлапчук тваіх гадоў умешваўся ў гутарку старэйшых, — неспадабаў гэтага матрос — ангелец, які ляжаў на краю свайго ложку.

— Няпраўда, Джэк, — сказаў «Морскі Законьнік». — Ён мае права пытацца, бо-ж яму пагражае страта пэнсіі, як і ўсім іншым.

— І трох пэнсаў за яго ня даў-бы, — фыркнуў у адказ Джэк. Ён спадзяваўся пасьля, калі атрымае пэнсію, паехаць дадому ў Чэльсі і пабачыцца з сям’ёю. Цяпер-жа пасьля такога здарэньня ўсе пляны маглі раскідацца, бо, як відаць з усяго, можна было чакаць страты ня толькі пэнсіі, але і волі. Таму матрос Джэк і быў такі злосны.

— Адкуль яны ведаюць, што мы не машэньнікі, — сказаў «Законьнік» у адказ на пытаньне Буба. — Мы тут у забароненай вадзе. Хіба ім вядома, што папалі сюды нехаця. Справа ў тым, што мы тут і на шхуне ў нас паўтары тысячы шкур. Адкуль ім ведаць, што мы іх здабылі ў іншым месцы, а ня тут. Разумееш, Буб, усе доказы супроць нас. Каб ты злавіў у сваім садзе чалавека, у якога кішэні напакаваны яблыкамі такімі-ж, якія растуць на тваіх яблынях, дык што-б ты падумаў? Ён-бы адмаўляўся, што нічога ня мог зрабіць, — яго як-бы ветрам занесла сюды, а яблыкі зусім іншага саду, але ты што падумаеш, га?

Пасьля такога вобразнага адказу Буб як ня трэба лепш зразумеў усё і сумна матнуў галавою.

— Лепш нам памерці, чым папасьціся ў Сібір, — сказаў адзін з грабцоў. — Яны вышлюць нас на саляныя капальні і прымусяць працаваць да самай сьмерці. І сьвету белага ня ўбачыш. Я чуў пра аднаго. чалавека, які быў прыкуты ланцугамі да свайго таварыша, а таварыш памёр. І яны абодвы былі скутыя разам. А не, дык вышлюць на капальні па здабываньні жывога срэбра, а там ад сьліны памрэш. Хай мяне павесяць, а сьлініцца не хачу.

— Чаму сьлініцца? — запытаўся Джэк і нават выпрастаўся на сваім ложку, пачуўшы пра новыя жахі.

— Дык-жа жывое срэбра табе ў кроў пралезе, таму яно так і выходзіць. А дзясны ўсе апухнуць, нібы ў цябе цынга, толькі яшчэ горш, і зубы пачынаюць калыхацца. I на раны паб’е. Так і памрэш пакутнаю сьмерцю. Самы здаровы чалавек, і той доўга не пражыве ў капальнях па здабываньні жывога срэбра.

Усе замоўклі.

— Кепска спрафа, — горка паўтарыў немец. — Кепска спрафа! I чаму я не ў Іокогаме? Га? Гэта яшчэ што?

Судно раптам нахілілася, палуба ўзьнялася. Малая міска з грукатам і звонам скацілася па нахіленай дошцы. Зьверху пачуліся, як захлюпалі парусы і задрыжаў бакавы лік-трос^[9]. Потым голас штурмана^[10] закрычаў у люк:

— Усе на палубу, стаўце парусы!

Ніколі яшчэ так ня слухаліся такога загаду, як цяпер. Цішыня мінулася. Узьняўся вецер, які адгоніць іх на поўдзень у вольнае мора. З радаснымі крыкамі ўсе кінуліся на палубу. Працавалі скора і акуратна. Пакуль яны зьбіраліся з адпраўкай, туманная заслона разьвеялася і маракі ўбачылі чорны купал неба, усыпаны зоркамі. Калі ўсё было скончана, «Мэры Томас» борзда паімчалася на поўдзень.

— Агні параходу сьпераду, сэр! — крыкнуў вартавы.

Голас яго быў устрывожаны. Капітан паслаў Буба ўніз па начны бінокль. Усе скучыліся на падветраным баку і глядзелі на ня вельмі жаданае для іх, незнаёмае судно. Ужо сталі вылучыцца з цемені яго нявыразныя контуры. У гэтай частцы мора амаль ніхто ня бывае, і мог быць адзін выпадак з тысячы, што перад імі ня рускае патрульнае судно. Шкіпер усё яшчэ з трывогай глядзеў у бінокль, калі на барту незнаёмага судна ўспыхнула полымя, а потым загрымеў гарматны стрэл. Так, гэта было патрульнае судно, якое страляла, каб прымусіць «Мэры Томас» спыніцца.

— Спыніць! — крыкнуў шкіпер рулявому; голас яго зусім перамяніўся. Потым ён аддаў загады камандзе.

Неўзабаве «Мэры Томас» сьцішыла ход.

Крэйсэр падышоў бліжэй і спусьціў шлюпку. Паляўнічыя за цюленямі глядзелі на ўсё гэта з жудасным маўчаньнем. Яны маглі бачыць белыя контуры шлюпкі, што павольна спускалася на ваду. Убачылі і людзей у шлюпцы, а потым да іх вушэй даляцела каманда афіцэраў. Шлюпка рванулася наперад і накіраваліся да іх. Падплыўшы блізка, афіцэр і два матросы па спушчанай вяроўцы ўзьлезьлі на судно. Потым шлюпка адплылася далей, — туды, дзе вада была спакайнейшая; вёслы былі ўзьняты над вадою, а на карме, каля руля, застаўся малады мічман^[11].

Афіцэр спусьціўся ўніз са шкіперам «Мэры Томас», каб праверыць дакуманты. Праз некалькі хвілін ён вышаў на палубу. Яго матросы ўжо зьнялі брэзэнт з люку, і ён з ліхтаром спусьціўся ў трум, каб паглядзець на засоленыя шкуры. Перад яго вачыма ляжаў някепскі запас: паўтары тысячы сьвежых шкур — здабыча гэтага плаваньня; і, прымаючы ўсё пад увагу, ён мог зрабіць толькі адно заключэньне.

Вярнуўшыся на палубу, ён загаварыў на сапсутай ангельскай мове да шкіпера шхуны.

— Я вельмі шкадую, але мой абавязак патрабуе, каб я арыштаваў, імем цара, ваша судно, як захопленае ў забароненай вадзе са сьвежымі шкурамі. Вам павінна быць вядома, што гэта вас чакае турма.

Капітан «Мэры Томас» паціснуў плячыма, прыкінуўшыся зусім спакойным. Хоць такія мужныя людзі і ўмеюць хаваць свае пачуцьці, але дарэмная напасьць іншы раз можа давесьці іх траха не да сьлёз. А цяпер перад яго вачыма ўсплыло: маленькі домік у Каліфорніі, жонка і два бялявыя хлапчукі; нейкі дзіўны клубок вырас у горле, і яму стала страшна. Калі-б толькі ён паспрабаваў загаварыць, дык расплакаўся-б.

А на ім-жа была адказнасьць за ўсю каманду. Ён ня мог, не павінен быў паказаць сябе слабым, бо яго абавязак — быць цьвёрдым і мужным да канца, каб падтрымаць іх у бядзе. Ён ужо растлумачыў пра ўсё афіцэру і ведаў, што паратунку няма. Як сказаў «Морскі Законьнік», усе факты былі супроць іх. Капітан адвярнуўся і пачаў хадзіць узад і ўперад гіа шхуне, якою ён ужо не камандаваў.

Рускі афіцэр часова ўзяўся камандваць сам. Ён выклікаў на шхуну яшчэ некалькі сваіх матросаў і загадаў зьняць усе парусы. Калі гэта было зроблена, шлюпка падплыла да крэйсэра і вярнулася назад з цяжкою вяроўкаю; канец гэтай вяроўкі быў прывязаны за шхуну «Мэры Томас». Пакуль гэта рабілася, сумныя матросы стаялі групамі навокал. Нельга было і думаць пра вызваленьне, калі жаралы гарматаў былі так блізка, што ў іх можна было папасьці сухаром. Але памагаць яны адмаўляліся, а стаялі і маўчалі, як анямелыя. Скончыўшы з гэтаю работаю, афіцэр адаслаў сваіх матросаў назад у шлюпку, пакінуўшы толькі чацьвярых. Потым мічман — хлопчык гадоў шаснаццаці, — які выглядаў залішне дарослым і пажным у сваім мундзіры з корцікам, узьлез на борт, каб узяць каманду над захопленаю шхунаю. Перад самым адходам афіцэр выпадкова зірнуў на Буба. Ня кажучы ні слова, ён схапіў яго за руку і спусьціў цераз борт у лодку; потым махнуўшы на разьвітаньне рукою, накіраваўся і сам у лодку.

Зусім ясна, што гэта неспадзяванае здарэньне павінна было напалохаць Буба. Усе страшныяапавяданьні, якія ён чуў пра рускіх, цяпер здаваліся яму яшчэ страшнейшымі. Вельмі кепска, што яны захапілі шхуну, але забіраць яго ад таварышоў — такое здарэньне яму і ня сьнілася.

— Трымаў сябе добра, Буб! — крыкнуў яму шкіпер, калі лодка адплылася ад шхуны «Мэры Томас», — і кажы праўду!

— Так, так, сэр! — крыкнуў ён сьмела ў адказ.

У ім зашавяліўся нацыянальны гонар, ён саромеўся паказаць сябе баязьліўцам перад гэтымі невядомымі ворагамі, — гэтымі дзікімі рускімі мядзьведзямі.

— І будзь далікатным! — дадаў немец-рулявы.

Буб замахаў на разьвітаньне рукою і прысеў на баку лодкі, а’дкуль пачаў сачыць за афіцэрам.

Калі Буб добра прыгледзеўся, ён прышоў да думкі, што афіцэр па выгляду не такі ўжо дзікі, — ён вельмі падобны да іншых людзей, і матросы зусім такія ж, як і ўсе матросы з ваенных караблёў, якіх ён бачыў раней. Аднак, калі ён ступіў нагою на сталёвую палубу крэйсэра, яму здалося, што зайшоў за турэмныя вароты.

Спачатку яго ніхто не чапаў. Потым, крыху пачакаўшы, густыя клубкі чорнага дыму пакаціліся з трубаў і карабель рушыўся ў дарогу, — у Сібір, міжвольна падумаў Буб. Ён бачыў, як «Мэры Томас» пацягнулася за імі на нацягнутай вяроўцы, а яе бакавыя агні, чырвоны і зялёны, то ўзьнімаліся, то апускаліся, калі яна імчалася па хвалях мора.

Гледзячы на такі малюнак, вочы Буба затуманіліся і на іх паказаліся кроплі сьлёз. Але якраз у гэты час да яго падышоў афіцэр, каб завесьці ўніз да капітана. І Буб выпрастаўся, моцна сьціснуўшы губы, нібы ўсё гэта было для яго прывычнаю справаю і яго амаль ня кожны дзень высылалі ў Сібір. Каюта^[12], дзе сядзеў капітан, здавалася, пасьля каютаў «Мэры Томас», цэлым палацам, а сам капітан важны, з залатымі нашыўкамі, здаваўся паважнаю асобаю. Ён ані ня быў падобны на просьценькага шкіпера шхуны «Мэры Томас».

Тут Буб скеміў, для чаго яго сюды забралі, і на ўсе пытаньні адказваў чыстую праўду. Праўда шкоды не рабіла; толькі хлусьня магла пашкодзіць яго справе. Ёе ведаў мала; ведаў, што лавілі яны цюленяй далёка на поўдні, у адкрытай вадзе, а потым, калі пачаўся штыль^[13] і туман спусьціўся на іх каля забароненай мяжы, яны былі міжвольна занесены морам сюды, за мяжу. Ён горача даводзіў, што праз увесь тыдзень плаваньня ў забароненым моры яны ні разу ня спускалі лодкі і не забілі ніводнага цюленя. Але капітан ня верыў Бубу і абыходзіўся з ім груба, каб напалохаць яго.

Ён то гразіўся Бубу, то спрабаваў гаварыць ласкаю, але яму так і не ўдалося парушыць цьвёрдасьці Буба; нарэшце, ён выгнаў Буба. Па недагляду Буба пакінулі аднаго і дазволілі бадзяцца па палубе. Сяды-тады матросы з цікавасьцю ўзіраліся на яго, але ўсё-ж ён быў гут вольным. На яго не маглі асабліва заглядацца, бо ён быў малы, ноч стаяла цёмная, а варта на палубе рабіла сваю работу. Памалу пацягнуўся ён па незнаёмай палубе ў той бок, адкуль відаць былі бакавыя агні «Мэры Томас», што неадступна плыла сьледам за крэйсэрам.

Доўга сачыў ён за шхунай, а потым схарцаваўся ў цемені, там, дзе была прывязана вяроўка, што цягнула на буксіры шхуны «Мэры Томас». Толькі адзін раз падышоў афіцэр і паглядзеў, ці не перацерлася нацягнутая вяроўка. Буб адпоўз у цень і яго не заўважылі. I тут ён надумаўся, каб вызваліць шхуну і пазбавіць ад страшнай бяды дваццаць два чалавекі і іх сем’і.

«Па-першае, — разважаў ён, — каманда невінавата, а ўсё-ж яе бяз жалю цягнуць у Сібір, у турму, пахаваюць там жывымі, — ён чуў такія апавяданьні і верыў ім. Па-другое, дваццаць два чалавекі з „Мэры Томас“ можна выратаваць. Іх стрымлівае толькі гэтая вяроўка. Яны ня могуць яе перарэзаць там, на шхуне, бо рускія, напэўна, паставілі свайго вартаўніка, але гэты канец… ах, гэты канец…»

Буб пакінуў разважаць. Ён блізка падпоўз да вяроўкі, выняў з кішэні свой складаны ножык і пачаў пілаваць. Нож быў тупаваты: Буб пераразаў столку за столкай, і з кожным шэлестам нажа ўсё больш выразьней і страшней маляваўся перад ім жудасны малюнак: Сібір, адзіноцтва, высылка. Нават у кампаніі таварышоў такое жыцьцё было-б зусім незавідным, але апынуцца ў такой бядзе аднаму здавалася жудасным. А апрача таго, яго ўчынак будзе спрыяць таму, што ён канешне ня міне самай найцяжэйшай кары.

Яго сумныя думкі былі спынены — нехта падыходзіў. Ён адпоўз у цень. Нейкі афіцэр спыніўся на тым самым месцы, дзе ён пілаваў, нагнуўся быў, каб агледзець вяроўку, потым перадумаў і выпрастаўся. Ён прастаяў тут некалькі хвілін, гледзячы на агні захопленай шхуны, а потым пашоў на нос крэйсэра.

Цяпер пара! Буб выпаўз і канчаў пілаваць. Ён перарэзаў дзьве столкі вяроўкі, потым яшчэ адну. Заставалася апошняя, але яна была так моцна нацягнута, што лопнула скора. Аясь! Адрэзаны канец паляцеў за борт параходу. Буб ляжаў ціха і прыслухоўваўся. Сэрца ў яго зайшло ў пяткі. Але на крэйсэры ніхто нічога ня чуў. Ён бачыў, як памутнелі чырвоны і зялёны агні «Мэры Томас». Потым над вадою празьвінеў слабы крык рускіх матросаў, што засталіся на шхуне, але і гэтага ніхто ня чуў. Дым, як і раней, валіў з труб крэйсэра, а машыны працавалі спраўна.

Што тварылася на «Мэры Томас»? Буб мог толькі здагадвацца, але адно было для яго ясным: яго таварышы дадуць рады справіцца з чатырма матросамі і мічманам. Праз некалькі хвілін ён пачуў слабы стрэл з рэвольвэра. А пасьля — о, радасьць! — і чырвоны агонь і зялёны зьніклі. «Мэры Томас» зноў была вольнаю.

На карме паказаўся афіцэр. Буб пралез наперад і схаваўся ў аднэй шлюпцы. Яшчэ хвіліна, і было-б позна. Далі трывогу. Зашавялілася каманда. Крэйсэр павярнуўся назад. Белыя праменьні электрычнага прожэктара забегалі па моры, але шхуны «Мэры Томас» ня відаць было.

Пасьля гэтага Буб неўзабаве заснуў і прачнуўся толькі на досьвітку. Аднастайна стукалі машыны, а па тым, як плюхала вада, ён здагадваўся, што мыюць палубу. Зірнуўшы навокал, ён убачыў, што крэйсэр адзін. «Мэры Томас» уцякла; калі ён высунуў галаву, матросы шчыра разрагаталіся. Нават у афіцэра, што загадаў паслаць яго ўніз і заперці, сьмяяліся вочы. Потым, седзячы арыштаваным, Буб часта думаў, што яны ня так ужо і ўзлаваліся на яго.

Ён быў блізка да праўды. У сэрцах людзей ёсьць некаторая далікатнасьць, якая прымушае іх дзівіцца са сьмелага ўчынку, хоць гэты ўчынак зроблены і ворагам. І рускія былі такімі-ж людзьмі, як і ўсе. Праўда, хлапчук іх перахітрыў; але караць яго яны не маглі, і ня ведалі, што з ім зрабіць. Зусім не да твару было цягнуць з сабою такога хлапчука, як адзінага прадстаўніка шхуны, якая ўцякла.

І праз два тыдні ваеннае судно Злучаных Штатаў, што выходзіла з Уладзівастоку, было спьшена сыгналамі з рускага крэйсэра. Шлюпка адплылася ад крэйсэра, і маленькі хлопчык пералез на амэрыканскае судно. Праз тыдзень яго выпусьцілі на бераг у Хакодаце. Тут яму выдалі дазвол на праезд да Іокогамы.

Проста са станцыі ён пабег па дзіўных японскіх вуліцах да гавані. Там ён наняў японца і загадаў завезьці яго на адно з суднаў, якое яму па знадворных адзнаках здалося знаёмым. Парусы гэтага судна былі ўзьняты; яно зьбіралася адплысьці назад у Злучаныя Штаты. Калі ён падплыўся бліжэй, некалькі матросаў выскачыла на борт, і якар пачаў узьнімацца.

— «Судно янкі ўніз па рэчцы!» — пачуўся голас «Морскага Законьніка», які запеў якарную песьню.

— «Цягнеце, хлопцы-малойцы!» — загрымелі ў адказ знаёмыя галасы, а постаці мужчын узьнімаліся і апускаліся пад рытм песьні.

Буб Русэль заплаціў японцу і ўзьлез на палубу. Пра якар забыліся. Матросы віталі яго радаснымі крыкамі; ён не пасьпеў і дыхнуць, як ужо стаяў на плячох капітана, акружаны таварышамі, і спрабаваў адначасна адказаць на дваццаць пытаньняў.

На другі дзень шхуна падплыла да японскай рыбацкай вёскі і высадзіла на бераг чатырох матросаў і маленькага мічмана і паплыла далей. Гэтыя людзі ня ведалі ангельскай мовы, але ў іх былі грошы і яны скора заехалі да Іокогамы. З таго дня японская вёска так нічога больш пра іх і ня чула, і аб гэтых людзях дагэтуль яшчэ ходзяць розныя байкі ды гутаркі.

Крыс Фэрынгтон, матрос

— Калі-п ты пыў на суднах Старога Сьвету, дык, маленькі юнак, як ты, пыў-пы толькі юнга, хлапшўк, і пыў-пы слушкаю ў матросаў. І калі матрос закрышыць: «хлапшук, купак вады!», ты-п ускакіфаў борзда, як куля, і прыносіў пы купак вады. І калі матрос закрышыць: «хлапшук, боты!» — ты дафаў-пы боты. I ты пыў-пы далікатны і казаў-пы: «Так, сэр», і «не, сэр». Але ты на амэрыканскім судно і думаеш, што ты ня горш, чым матрос. Крыс, мой хлопшык, я пыў мараком дваццаць дфа гады, і ты думаеш, што ты ня горш мяне? — Я пыў марак раней, чым ты радзіўся, і я вязаў вузлы і браў рыфы і круціў вяроўкі, калі ты забаўляўся цацкамі.

— Вы гэтым крыўдзіце мяне, Эміль! — закрычаў Крыс Фэрынгтон; яго твар пачырванеў, і сапраўды меў пакрыўджаны выгляд. Гэта быў стройны, статны юнак гадоў семнаццаці.

— Фось ты зноў пачынаеш! — загарэўся матрос-швэд, — мяне зафуць Іогансэн, а шчанюк-хлапшук, як ты, зафе мяне Эміль! Гэта абраза і дапускаецца толькі таму, што гэта амэрыканскі судно!

— Але-ж вы мяне завіцё «Крыс», — заўважыў з дакорам хлопчык.

— Бо ты-ж яшчэ хлапшук!

— …Які робіць, як сталы мужчына, — не здаваўся Крыс. — І таму, што я раблю мужчынскую работу, то маю такое-ж права зваць вас па імені, як і вы мяне. Мы ўсе роўныя тут, і вы гэта ведаеце. Калі мы наймаліся ў гэтую дарогу ў Сан-Францыско, мы наймаліся, як матросы на «Софі Сузэрлэнд», і паміж намі на рабілі ніякай розьніцы. Хіба я не рабіў свае работы? Хіба я калі-небудзь ленаваўся? А ці прыходзілася вам, ці каму іншаму стаяць за мяне каля руля? Ці быць наглядальнікам? Ці ўзьнімацца за мяне наверх?

— Крыс кажа праўду, — перапыніў яго матрос-ангелец. — Нікому яшчэ ня прыходзілася дакрануцца да яго работы. Ён наймаўся таксама, як і кожны з нас, і выявіў сябе такім-жа, як…

— Лепшым! — падказаў матрос з Новай Шотляндыі, — лепшым, чым некаторыя з нас! Калі мы натрапілі на цюленяй, ён быў другім рулявым на лодцы з усіх нас, што знаходзіліся на барту судна. Толькі француз Люі, які займаецца гэтаю работаю ўжо колькі год, мог выперадзіць яго. Я толькі вясьляр, і ты таксама толькі вясьляр, Эміль Іогансэн, ня гледзячы на тое, што ты дваццаць два гады на моры. Чаму ты ня станеш рулявым?

— Залішне непаваротлівы, — засьмяяўся ангелец, — і залішне марудны ў рабоце.

— Гэта ня так важна, — загаварыў датчанін Юргенсэн у дапамогу свайму скандынаўскаму земляку. — Эміль мужчына і матрос, а хлапчук ні тое, ні другое.

І матросы, такім чынам, падзяліліся на два лягеры. Швэды, норвэжцы і датчане, як блізкія па племені, абаранялі Іогансэна, а канадцы, амэрыканцы і ангельцы — Крыса.

«Софі Сузэрлэнд» была цюленябойнай шхунай з Сан-Францыско і лавіла цюленяй уздоўж японскага берагу да Бярынгавага мора. Судно было моцнае і вялікае.

Хаця Крыс ведаў, што праўда на яго баку і ён робіць работу добра, але ня раз жадаў якога-небудзь нязвычайнага здарэньня, дзе-б ён мог паказаць скандзінаўцам, што ён таксама сапраўдны матрос.

Але ў адну навальнічную ноч ён, разматваючы запасны якарны ланцуг, выпадкова пакалечыў сабе пальцы на левай руцэ. I ўсе яго надзеі цяпер прапалі. Выяжджаць у шлюпках на паляваньне ён цяпер ня мог і мусіў заставацца на судне, пакуль не загояцца пальцы. Аднак выпадак, якога так чакаў Крыс, здарыўся якраз вось у такі час і пры такіх абставінах.

Аднаго разу ўдзень, у канцы мая, «Софі Сузэрлэнд», лянуючыся, ледзь калыхалася на хвалях мора. Было зусім ціха. У гэтай вадзе цюленяй было мноства, здабыча мелася быць някепская, і ўсе шлюпкі вышлі ў мора. Амаль ня ўся каманда выехала з імі. Апрача Крыса на шхуне засталіся толькі капітан, боцман і кітаец-кок^[14].

Капітан быў толькі ганаровым капітанам. Гэта быў дзед, які меў больш васьмідзесяці год і ў морскай справе ані не разьбіраўся; але ён быў гаспадаром судна і гэтым тлумачыцца яго ганаровае імя. Затое, боцман — фактычны капітан — быў марак спрактыкаваны. Памочнік выехаў з камандай у мора замест Крыса, узяўшы на сябе работу рулявога на шлюпцы.

Калі добрай здабычы спрыяла і добрая пагода, дык шлюпкі звычайна рассыпаліся ў адкрытым моры і часта варочаліся на шхуну толькі позна ўвечары. Але хоць дзень для лоўлі быў вельмі добры, аднак Крыс заўважыў заклапочанасьць боцмана. Той неспакойна тупаў па палубе і часта аглядаў небасхіл у морскую трубу. Шводнай шлюпкі ня відаць было. Калі заходзіла сонца, ён нават паслаў Крыса наверх, але і зьверху Крыс нічога не заўважыў. Было ясна, што шлюпкі раней поўначы ня вернуцца.

З паўдня баромэтр пачаў хутка падаць, і ўсё даводзіла аб тым, што набліжаецца навальніца, але нават боцман ня мог прадбачыць, як вялікі можа быць шторм^[15]. Ён разам з Крысам ухваціўся за работу, каб падрыхтавацца да шторму.

Ноч настала раней, чым яны падрыхтаваліся, а разам з ноччу прышла і навальніца. Мора нібы завыла, і моцны вецер рвануў «Софі Сузэрлэнд». Але яна скора выпрасталася і з боцманам ля руля павярнулася носам да ветру. Дзякуючы стараннай рабоце Крыса з кітайцам-кокам, які памагаў вельмі мала, шхуна спынілася і ўмацавалася на месцы.

— Прапалі шлюпкі… Гэта не навальніца, а тайфун! — крыкнуў боцман Крысу ў адзінаццаць гадзін… — Вельмі многа парусаў. Прыдзецца ад’ехацца на больш мелкае месца, — зараз-жа, не чакаючы ні мінуты.

Ён зірнуў на старога капітана, які дрыжаў у сваім непрамакальным адзеньні каля компасу і трымаўся з усяе сілы за парэнчы.

— Нас толькі двое, Крыс: ты ды я — і кок, але з яго мала карысьці. Стань каля руля! — сказаў боцман. — Калі я загадаю, наляж на яго! А калі яна стане проста супраць ветру, — не адпускай! I так трымай! Мы зноў умацуем шхуну, як толькі выплываем на лепшае месца.

Схапіўшы штурвал^[16], Крыс глядзеў, як боцман разам з кокам, які вельмі не хацеў нічога рабіць, пашлі на пярэднюю частку. Іх агарнула жудасная навальнічная цемра. «Софі Сузэрлэнд» закопвалася носам у вялізарныя хвалі і вельмі гайдалася; нацягнутыя снасьці і прылады гудзелі, як струны арфы, ад ветру. Да яго вушэй даляцеў крык і ён сам адчуў, як нос шхуны сам праз сябе адыходзіць па ветру. Парус на сярэдняй мачце быў спушчаны.

Ён павярнуў руль і пачаў пільна сачыць за тым, як зьмяняецца кірунак ветру і адначасна — за паваротам судна. Гэта быў рашучы міг. Пры такім павароце шхуна мусіла стаць усім бокам да хвалі, раней чым павярнулася-б супраць ветру. Вецер дзьмуў Крысу ў правую шчаку, калі ён пачуў, што «Софі Сузэрлэйд» нахілілася і пачала ўзьнімацца ўверх — вышай, вышай, бясконца высока! Ці возьме шхуна грэбень вялізарнай хвалі?

Ён нічога ня бачыў, але адчуваў, што вялізарная вадзяная сьцяна ўзьнімаецца і выгінаецца над ім уздоўж ветранага боку. На міг усё сьціхла, калі вадзяная сьцяна засланіла судно ад ветру. Шхуна выпрасталася і ў гэты міг, здавалася, была зусім спакойнай. Потым яна нахілілася, каб сустрэць удар хвалі.

Крыс крыкнуў капітану, каб ён трымаўся моцна і падрыхтаваўся спаткаць удар хвалі. Але ніводзін чалавек ня мог-бы гэтага вытрымаць. Акіян вады хлынуў на Крыса, і яго пальцы рук, якія сьціскалі штурвал, ня вытрымалі… Як саломку на паверхні вадаспаду, яго тузанула і імчала наперад, — невядома куды. Ён мінуў каюту, яго прамчала на сотню футаў уздоўж кармы і цяжка кінула каля мачты. Другая хваля штурнула яго зноў па тэй-жа дарозе і пакінула там, дзе павінны былі быць усходкі на карму.

Пабіты, пакрываўлены, амаль страціўшы памяць, ён намацаў парэнчы і ўзгробся на ногі. Ён ведаў: варта толькі не варушыцца, — і ўсямуканцы. Крыс павярнуўся да кармы і адчуў, што страшэнны вецер дзьмуў проста яму ў твар. Дыхаць стала цяжка. Гэта прымусіла яго ўстрапянуцца і апамятавацца. Вецер дзьмуў у карму. Шхуна выпаўзла з лагчыны паміж хвалямі і пусьцілася з ветрам. Але мора гойдалася і праз гэта яна магла зноў павярнуцца. Паўзучы, ён дацягнуўся да руля якраз у той час, калі гэтага можна было не дапусьціць. Сьвятло каля компасу яшчэ не патухла.

Яны былі выратаваны!

Лепш сказаць, выратаваны былі толькі ён ды шхуна. Што да сваіх таварышоў, дык ён пра іх нічога ня ведаў. Руля кінуць ён ня мог, каб праведаць, дзе яны, бо ўсю сваю сілу аддаваў на тое, каб даць кірунак судну. Варта было дапусьціць найменшы недагляд — і новая хваля магла скінуць шхуну ў лагчыну між хвалямі. І вось, ён — малы яшчэ хлапчук, узяў на сябе такую вялізарную работу — весьці судно, якое важыла дзьвесьце тон, сярод бурлівага шторму.

Праз паўгадзіны, плачучы, капітан прыпоўз да ног Крыса. «Усё прапала!» — скардзіўся ён. Яго прыбіла так, што ледзь дыхае. Кухню, парусы з сярэдняй мачты, кока — усе выкінула ў мора.

— Дзе боцман? — запытаўся Крыс, калі перадыхнуў пасьля таго, як выраўняў страшэнна нахілейую шхуну. Гэта ня дзіцячая гульня — кіраваць рулём на судне ў час тайфуна.

— Там, наперадзе судна, — адказаў стары капітан. — Яго прыціснула так, што ён ледзь жыве. Ён кажа, што ў яго зламаны абедзьве рукі і рабрыны, — ён ня ведае, колькі рабрын. Яму вельмі нядобра!

— Ён-жа там утопіцца; глядзеце, як вада ліецца праз шлюзы. Ідзеце туды, да яго! — загадаў Крыс, узяўшы на сябе каманду, нібы гэта так і павінна быць. Скажэце яму, каб ён не турбаваўся — я каля руля. Памажэце яму, чым зможаце, і няхай ён сам… Ён спыніўся і павярнуў кола ўправа, бо вялізарная хваля ўзьнялася і павярнула шхуну на левы край… — Адчынеце дзьверцы на палубе, спусьцеце яго ўніз, у каюту, і палажэце на ложку. Потым дзьверцы зачынеце.

Капітан боязна завярнуў маршчыністы твар да насавой часткі судна і дрыжыкі прабеглі па яго целе. Капітан толькі што ледзь вырабіўся адтуль — там поўна да краёў ва’ды і сьмерць вартуе чалавека на кожным кроку дарогі.

— Ідзеце! — грозна закрычаў Крыс. I калі той, напалоханы, рушыўся, Крыс крыкнуў яму ўсьлед — І паглядзеце яшчэ раз, дзе кок!

Праз гадзіну, ледзь жывы ад усяго перажытага, капітан вярнуўся. Ён зрабіў усё, што загадаў яму Крыс. Боцман быў зусім пакалечаны, але ніякая бяда цяпер не пагражала яму, — ён ляжаў на ложку; кок прапаў. Крыс паслаў капітана ўніз, у каюту, перамяніць адзежу.

Пасьля нязвычайна здоўжаных гадзін работы пачынаўся халодны і шэры досьвітак. Крыс агледзеў усё навокал сябе. «Софі Сузэрлэнд» ляцела перад тайфуном, як шалёная. Дажджу ня было, але вецер узрываў пырскі вады і шпурляў іх да вышыні мачтаў, ствараючы поўную цемень. Крыс мог бачыць толькі дзьве хвалі: тую, што сьпера’ду, і тую, што ззаду. Шхуна здавалася такой маленькай і слабой сярод бязьмежнай прасторы Ціхага акіяну.

Шхуна ўзьлятала на страшэнную гару, спынялася на самым яе версе, задыхаючыся і гайдаючыся, кідалася наперад уніз у глыбачэзнае бязідоньне і ўся закопвалася ў пену. Потым яна крыху сунімалася, але зноў налятала хваля, — зноў такі-ж страшэішы ўзьлёт, зноў спынак і паданьне ўніз.

Раптам Крыс убачыў, як поруч са шхунай імчаўся на хвалях кок. Відаць, яго змыла ў мора, і ён заблытаўся ў вяроўках і снасьцях, якія цягнуліся з ім разам, і так плыў.

Яшчэ доўгіх тры гадзіны разам з гэтым жудасным цяпер целам кока Крыс грымаў «Софі Сузэрлэнд» у кірунку ветру. Ён ужо даўно забыўся аб сваіх пакалечаных пальцах. Перавязкі сарваліся, і халодныя салёныя пырскі паўядаліся ў яшчэ досыць сьвежыя раны; адгэтагапальцы анямелі і больш не балелі. Яму ня было холадна. Працуючы, ён нават спацеў. Але ён саслабеў і пакутваў ад голаду і зморы. I калі на палубе паказаўся капітан з фунтам шоколяду, Крыс гэтаму вельмі зарадаваўся. Крыху перакусіўшы, ён адразу падужэў.

Ён загадаў капітану перарэзаць вяроўкі, на якіх павісла цела кока, а потым пайсьці на пярэднюю частку і пазьнімапь астатнія парусы. Капітан усё гэта зрабіў, і «Софі Сузэрлэнд» імчалася цяпер з голымі мачтамі.

Пад паўдня навальніца сьцішылася, і да шасьці гадзін вечару мора зрабілася спакойным, так што Крыс мог пакінуць руль.

Ясна, ня было ніякай надзеі на тое, што шлюпкі з матросамі, яго таварышамі, вытрымаюць такую навальніцу. Але, калі справа ідзе аб паратунку людзей, надзеі траціць нельга, і Крыс зараз-жа рушыў назад па тэй-жа Дарозе, якою ўцякаў ад навальніцы. Ён з вялікім напружаньнем сілы і волі нацягнуў парусы і падаўся назад. Праз усю ноч навылет ён ішоў раненшаю дарогаю, настаўляючы парусы, як дазваляў вецер.

Пакалечаны боцман пачаў гаварыць з агню, і Крыс прымушаў капітана ўвесь час працаваць: даглядаць боцмана і памагаць яму — Крысу — на шхуне. «Навучыў ён мяне морскай рабоце больш, — казаў той потым, — чым я пасьпеў вывучыцца за ўсю дарогу». Але на досьвітку слабое цела старога капітана ня вытрымала, і ён, змарыўшыся, заснуў моцным сном на карме.

Крыс мог цяпср прывязаць рулявое кола. Ён накрыў старога капітана прынесенымі зьнізу коўдрамі і пашоў пашукаць у шпіталі чаго-небудзь зьесьці. Але на другі дзень і ён здаўся, і драмаў час-часом каля руля, прачынаючыся сяды-тады, каб паглядзець, што робіцца навокал.

На трэці дзень, пасьля паўдня, ён убачыў шхуну, якая была бяз мачтаў і, відаць, стала ахвярай навальніцы. Падплыўшы бліжэй ён убачыў на палубе вялікую каманду, — вельмі вялікую для такой шхуны. А падплыўшы яшчэ бліжэй, — ён пазнаў сярод незнаёмых матросаў сваіх таварышоў. І ён прыплыў якраз у час. Яны ўжо дарэмна змагаліся за жыцьцё каля насосаў. Праз гадзіну ўсе таварышы Крыса разам з камандаю разьбітай шхуны, якая танула, былі на палубе «Софі Сузэрлэнд».

Адплыўшы далёка ад свайго судна, матросы «Софі Сузэрлэнд» знайшлі прытулак на чужой шхуне, — якраз перад навальніцай. Гэта было канадзкае цюленябойнае судно, якое вышла ў першы і, як цяпер было ясна, апошні свой рэйс^[17].

Капітан «Софі Сузэрлэнд» таксама меў чым пахваліцца. І сапраўды, ён расказаў усю гісторыю так добра, што калі ўся каманда сабралася на палубе, Зміль Іогансэн падышоў да Крыса і схапіў яго за руку.

— Крыс! — сказаў ён моцна, і ўсім было чутна — Крыс, як здаюся. Ты — такі-ж матрос, як я. Ты ёсьць малайчына-хлапшук і сапраўдны матрос, і я за цябе ганаруся!

— І фот, Крыс! — Ён адвярнуўся, нібы нешга забыўся, і скончыў: — з гэтага часу ты пастаянна заві мяне «Эміль», бяз «містэр».

Берагі Сакрамэнто

Ой вы вейце, ветры, завывайце, ветры ў Каліфорнію. Многа золата там ёсьць, многа золата там ёсьць — у Сакрамэнто! Гэта быў зусім яшчэ маленькі хлопчык, што зычным, пісклівым галаском сьпяваў песьню, якую маракі пяюць па ўсім шырокім сьвеце, калі пакуюць караблі або падымаюць якар, адплываючы ў «Фрыско»-порт^[18].

Яго звалі малым Джэры, каб ня зьмешваць са старым Джэры, яго бацькам, які навучыў сына сьпяваць гэтую песьню і перадаў яму, як спадчыну, капу агніста-рыжых валос, жвавыя сінія вочы і бялявы з рабаценьнем твар.

Справа ў тым, што стары Джэры быў некалі матросам, прабыў на моры палавіну свайго веку, і ніколі не разлучаўся з гэтай звонкай песьняй. Але аднаго разу ён здрадзіў свайму караблю і мору і паехаў зірнуць сваімі вачыма на берагі Сакрамэнто.

Ён убачыў там таксама і золата, бо знаншоу работу ў капальні «Залатая Мара» і быў вельмі карысным работнікам у час праводкі вялікіх паветраных кабеляў на вышыні паўтараста мэтраў над вадою.

Пасьля гэтага ён застаўся кіраваць кабелямі, даглядаў іх, пускаў у ход, шанаваў іх і з часам стаў вельмі патрэбным чалавекам на капальні «Залатая Мара». Потым ён ажаніўся на прыгожай Маргарыце Кельлі, але яна неўзабаве памерла і пакінула яму малога Джэры, які ледзь толькі пачынаў хадзіць.

Стары Джэры так і не вярнуўся больш у мора. Ён застаўся ля сваіх кабеляў, аддаючы ім і малому сыну Джэры ўсю шчырасьць свайго сэрца. Калі для «Залатой Мары» надышлі чорныя дні і капальня апусьцела, ён застаўся за вартаўніка ў гэтай усімі пакінутай мясцовасьці.

У гэтую раніцу яго ня відаць было. Відаць быў толькі малы Джэры, які сядзеў на ўсходках хаткі і расьпяваў старую песьню. Ён толькі што зьеў сьнеданьне, якое сам згатаваў, і вышаў пагуляць, каб зірнуць вокам на сьвет.

Праз некалькі крокаў ад яго знаходзіўся сталёвы калаўрот, навокал якога працаваў бесьперапынна кабель. Каля калаўротў стаяла ваганетка для перавозкі руды. Сочачы за шалёным лётам кабеляў на той бераг, ён мог бачыць другі калаўрот кабеляў і другую ваганэтку. Мэханізм працаваў сілаю цяжару — напакаваная ваганэтка пералятала праз раку з прычыны ўласнай вагі і ў той жа час перацягвала назад пустую ваганэтку. Калі напоўненая ваганэтка апаражнялася, пустая напаўнялася новаю рудою.

Пачуўшы крокі, юны Джэры перастаў сьпяваць. 3 ценю хвоек вышаў высокі чалавек у сіняй рубашцы, з вінтоўкаю пад пахай. Гэта быў Хол, — вартаўнік капальняў «Залатога Дракона», кабелі якога пераляталі праз Сакрамэнто на паўкілёмэтра адгэтуль.

— Здароў, хлапчына! — прывітаўся ён да Джэры. — Што ты тут парабляеш адзін?

— Наглядаю за кабелямі.

Джэры пастараўся адказаць спакойна, нібы гэта для яго была самая звычанная работа.

— Бацькі-ж няма, бачыце, — дадаў ён, пачакаўшы.

— А дзе ён падзеўся? — запытаўся той.

— У Сан-Францыско. Пашоў учора ўночы. У яго памёр брат і ён пашоў, каб пабачыць адвокатаў. Ня вернецца раней, як заўтра ўночы.

Так гаварыў Джэры, гаварыў з гордасьцю, ведаючы, які гэта гонар для яго быць аднаму на скалістым беразе і несьці. пэўную адказнасьць, — сачыць за ўладаньнямі «Залатой Мары».

— Добра, трымай толькі сябе як належыць, — сказаў Хол, — і не жартуй з кабелямі. Я пайду і пагляджу, ці ня ўдасца, часамі, падчапіць аленя ў цясьніне «Кульгавай Каровы».

— Дождж, мусіць, будзе, — сказаў паважна, як-бы многа ведаючы ў гэтых справах, Джэры.

— Ну, я не размокну, — засьмяяўся Хол і пашоў далей між дрэваў.

Угадваньне Джэры пра дождж спраўдзілася. У гадзін дзесяць хвойкі пачалі гойдацца і стагнаць, вокны хаткі зарыпалі, падзьмуў моцны вецер і лінуў, як з вядра, дождж.

Пачакаўшы прыблізна з гадзіну, Джэры расклаў агонь і, як толькі прабіла дванаццаць, сеў абедаць.

«Сёньня носа ня выткнеш», падумаў ён, і выняў некалькі талерак ды паставіў іх. Потым ён стаў думаць абтым, ці вельмі прамок Хол і ці ўдалося яму «падчапіць» аленя. Раптам застукалі дзьверы, і ў хату разам з моцным напорам ветру ўвайшлі жанчына і мужчына. Гэта былі Сьпілены, муж і жонка, фэрмэры, якія жылі за некалькі кілёмэтраў ад ракі.

— Дзе Хол? — адразу-ж запытаўся Сьпілен.

Ён гаварыў борзда і рэзкім голасам. Джэры заўважыў, што ён вельмі непакоіцца, нэрвуе і што жонка яго моцна ўстрывожана.

Яна была худая, вялая, хваравітая жанчына. Вечная цяжкая праца пакінула выразны сьлед на яе твары. Гэта было тое-ж самае жыцьцё і тая-ж работа, якая сагнула плечы яе мужа, зрабіла вузлаватымі яго рукі і пабяліла яго валасы сівымі пасмамі.

— Ён пашоў на палязаньне ў «Кульгавую Карову», — адказаў Джэры; — Вы хочаце пераехаць на другі бок?

Жанчына пачала ціха плакаць, а яе муж прагаварыў нешта нявыразнае і падышоў да акна. Джэры таксама пачаў углядацца на кабелі, якія губляліся ў густой сетцы дажджу.

Жыхары лясістай часткі гэтай мясцовасьці прывыклі перапраўляцца цераз Сакрамэнто па кабелю «Залатога Дракона». За гэта бралася невялічкая плата, з якой таварыства «Залатога Дракона» плаціла пэнсію Холу.

— Нам трэба на той бэраг, Джэры, — сказаў Сьпілея, паказваючы пры гэтым вялікім пальцам на жонку. — 3 яе бацькам здарылася бяда ў Клувэр-Ліфе. Выбух пораху. Надзеі ніякай… Мы толькі што атрымалі вестку.

Джэры адчуў, як усё закалацілася ў яго ў сярэдзіне. Ён здагадаўся, што Сьпілен хоча пераехаць на кабелі «Залатой Мары», але ведаў, што бяз бацькі ён ня можа сам на гэта адважыцца, тым больш, што кабелем гэтым і раней ніколі не карысталіся для перавозкі пасажыраў, ды і наогул яго даўно ўжо ня пускалі ў ход.

— Можа, Хол неўзабаве вернецца, — сказаў ён.

Сьпілен пакруціў галавою і запытаўся:

— Дзе твой бацька?

— У Сан-Францыско, — коратка адказаў Джэры.

Сьпілен вылаяўся і пачаў ад злосьці тупаць узад і ўперад. Жонка яго заплакала мацней, і Джэры мог разабраць, як яна мармытала: «А тата памірае, памірае»…

Вочы Джэры затуманіліся сьлязьмі, ён стаяў, як ашаломлены, і ня ведаў, што рабіць. Але мужчына вырашыў за яго.

— Паслухай, малы, — сказаў ён цьвёрда, — мы з жонкаю пераедзем на вашым кабелі. Можаш ты пусьціць яго для нас?

Джэры зьлёгку адхіснуўся, ён зрабіў гэта несьвядома, нібы адступаючыся перад нечым няпрыемным.

— Лепш даведайцеся, ці не вярнуўся Хол, — параіў ён.

— А калі не вярнуўся?

Джэры зноў занепакоіўся.

— Я бяру адказнасьць на сябе, — дабавіў Сьпілен. — Хіба ты ня ведаеш, хлопча, што нам канешна трэба пераехаць.

— Няма чаго чакаць Хола, — казаў Сьпілен. — Ты ведаеш так-жа добра, як і я, што ён ня мог яшчэ вярнуцца з «Кульгавай Каровы» ў гэты час дня. Ну, жвава за работу!

Нядзіва, што жонка Сьпілена здавалася вельмі напалоханай, калі яны памагалі ёй сесьці ў ваганэтку, — так падумаў Джэры, акінуўшы вокам бяздонную нетру, што адкрывалася перад ёю, бо страшная навальніца зусім хавала ад вачэй другі бераг, які знаходзіўся за шэсьцьсот мэтраў адгэтуль. Скалы пад нагамі крута абрываліся, губляючыся ў віхры туману. Здавалася, што да дна тут ня сто пяцьдзесят мэтраў, а цэлы кілёмэтр.

— Гатова? — запытаўся Джэры.

— Пускай, — закрычаў Сьпілен, стараючыся перамагчы голасам вецер.

Ён сеў у ваганэтку разам з жонкаю, трымаючы яе рукі ў сваіх. Джэры, убачыўшы гэта, сказаў:

— Вам спатрэбяцца абедзьве рукі, каб трымацца на такім ветры, — крыкнуў ён.

Мужчына і жанчына разьнялі рукі і момча ўхапіліся за берагі ваганэткі. Джэры памалу і вельмі асьцярожна спусьціў тормаз. Калаўрот пачаў круціцца. Ваганэтка павольна закалыхалася над бяздоньнем, і яе калёсы борзда пабеглі па нярухомым верхнім кабелі, да якога яна была прычэплена.

Джэры не ўпяршыню было працаваць на кабелі, але ён першы раз рабіў гэта без нагляду бапькі.

Пры дапамозе тормаза ён рэгуляваў рух ваганэткі. Гэта было патрэбна, бо вялікі вецер іншы раз падхопліваў яе, моцна шпурляў то ўзад, то ўперад, час-часом здавалася, што яна вось-вось выкуліць свой груз — пасажыраў.

З прычыны вялікага дажджу Джэры мог толькі з дапамогай кабеля вызначаць, дзе знаходзіцца ваганэтка. Ён пільна сачыў за кабелем у той час, калі той вярцеўся начакол калаўрота.

— Двесьці мэтраў, трыста мэтраў. Чатыраста, — шаптаў ён сабе, калі адзнакі даўжыні на кабелі прабягалі міма.

Раптам кабель спыніўся. Джэры тузануў тормаз, але той і не паварушыўся. Ён схапіўся рукамі за кабель і паспрабаваў паварушыць яго, пацягнуў на ўсю сілу… Нешта сапсавалася. Што? ён ня мог ведаць, ня мог разгледзець.

Наверсе ён толькі няясна праз туман убачыў пустую ваганэтку, што перапраўлялася з другога берагу з такой-жа сьпешнасьцю, як і поўная. Ваганэтка была прыблізна за сто пяцьдзесят мэтраў ад яго. Гэта значыла, як ён ведаў, што недзе ў шэрай цемені, у ста мэтрах над ракою, і за сто пяцьдзесят мэтраў ад другога берагу, спакойна віселі Сьпілен і яго жонка.

Тры разы Джэры спрабаваў моцна крычаць, але з-за навальніцы не далятаў адказ. Здавалася, зусім нельга пачуць іх або каб яны пачулі яго. У той час, як Джэры стаяў так, думаючы, што рабіць, хмары раптам ўзьняліся вышэй і парадзелі. Ён, як праз туман, убачыў перад сабою напоўненую да краёў Сакрамэнто і на міг згледзеў абрысы ваганэткі з мужчынай і жанчынай у ёй. Потым хмары зноў, яшчэ гусьцей чым раней, заслалі ўсё кругом.

Хлопчык рупліва агледзеў калаўрот, — ён быў у поўнай спраўнасьці. Відаць, сапсаваўся калаўрот на другім беразе. Яго ахапіў жах ад думкі пра мужчыну і жанчыну, якія калыхаліся ў лядашчай ваганэтцы над бяздоньнем, у самым сэрцы навальніцы, ня ведаючы, што робіцца на беразе.

Не заставалася нічога іншага, як пераправіцца на другі бераг. Да гэтага часу на ім ня было ўжо ніводнай сухой ніткі, і ён таму, ня гледзячы на дождж, бег як мага па сьцежцы Да «Залатога Дракона».

Вецер дзьмуў яму ў сьпіну, і пераправіцца было лёгка, ня гледзячы на тое, што на другім канцы кабеля ня было Хола, каб кіраваць тормазам і рэгуляваць ход ваганэткі. Джэры сам памагаў сабе ў гэтай рабоце, перакінуўшы пятлёю тоўстую вяроўку праз нярухомы кабель.

Ён яшчэ лепш уявіў сабе страх Сьпілена і яго жонкі, калі вецер з усяе сілы накінуўся на яго, сьвішчучы і выючы навакол, то нагінаючы, то падкідаючы ваганэтку.

І гэта дало яму новай сілы і сьмеласьці, калі ён, пераехаўшы на другі бераг, пачаў, змагаючыся з встрам, прабірацца да «Залатой Мары».

Але, як ня дзіўна, калаўрот быў спраўны. Усё было ў парадку на абодвых канцох. Дзе-ж была перашкода? цяпер ясна, што на сярэдзіне.

Ад гэтага берагу ваганэтка са Сьпіленам і яго жонкаю была ўсяго за сто пяцьдзесяць мэтраў. Ён мог разгледзець мужчыну і жанчыну, якія нагнуліся на две ваганэткі і цярпелі ад лютага ветру і дажджу. Часам, калі дождж і вецер крыху зьмяншаліся, ен крычаў Сьпілену, каб той агледзеў калёсы ваганэткі.

Сьпілен, як відапь, пачуў, бо Джэры ўбачыў, як ен асьцярожна падняўся на калені і правёў рукамі па калёсах. Потым ён павярнуў твар да берагу.

— Яны не папсуты.

Словы даляцелі да Джэры слабымі і далёкімі, нібы з-пад зямлі. Але што-ж тады папсавалася? Калі так, напэўна нешта здарылася з Друтою, пустою ваганэткаю, якую ён ня мог. бачыць, але якая, як ён ведаў, знаходзілася недзе там, у гэтай страшной нетры, за сто пяцьдзесят мэтраў ад ваганэткі Сьпілена. І Джэры скеміў, што зрабіць. Джэры было ўсяго толькі чатырнаццаць гадсў, ён яшчэ быў слабы, хударлявы, але жыў ён сярод гор, бацька нямала вучыў яго «мораходзтву», і ён ня вельмі баяўся вышынь.

У скрынцы з рознымі старымі струмантамі, што стаяла каля калаўроту, ён знайшоў стары ангельскі ключ, кароткі кавалак чатырохкантовага жалеза і, апрача таго, скрутак новай вяроўкі. Ён дарэмна шукаў кавалак дошкі, каб замайстраваць «люльку». Пад рукамі нічога ня было, акрамя шырокіх дошчак, якіх ня было чым перапілаваць. Прышлося, такім чынам, карыстацца тым, што ёсьць, зрабіць хоць або якое сядло.

Сядло, што ён зрабіў, было вельмі простае. Ён зрабіў з вяроўкі вялікую пятлю і перакінуў яе цераз нярухомы кабель, да якога была прычэплена пустая ваганэтка. Седзячы ў пятлі, ён мог лёгка дастаць кабель рукамі. У тым месцы, дзе вяроўка магла лёгка перацерціся аб кабель, ён абкруціў яе сваёю сьвіткаю, замест старога мяшка, якога ня мог знайсьці.

Скончыўшы ўсё як сьлед, ён закачаўся над бяздоньнем, седзячы ў сваім вераўчаным сядле. Ён падцягваў сябе рукамі і так пасоўваўся ўперад. Джэры захапіў з сабою ангельскі ключ, кароткі кавалак жалеза і некалькі мэтраў вяроўкі. Яму прыходзілася ўзьнімацца зьлёгку ўгору, але гэта ня так палохала яго, як вецер. Калі люты вецер кідаў яго то ўзад, то ўперад, іншы раз амаль перакульваючы, калі ён глядзеў у шэрае бяздоньне пад сабою, ён адчуваў, што баіцца. Кабель быў стары. Што, калі ён парвецца?

Джэры адчуваў вялікі страх, усё замірала ў сярэдзіне, калені дрыжэлі, і гэтага страху ён ня мог перамагчы.

Але ён не адступаў ад свае пастановы. Кабель быў стары, пацёрцы, гострыя кавалкі дроту вытыркалі з яго. Рукі Джэры былі пашарпаны і скрываўлены, калі ён зрабіў перапынак і пачаў крычаць на ўсё горла Сьпілену. Ваганэтка знаходзілася якраз пад ім, за некалькі мэтраў, і ён мог цяпер растлумачыць Сьпіленам, што тут здарылася.

— Рад-бы памагчы табе, — крыкнуў Сьпілен, калі ён зноў пасунуўся далей, — але мая жонка зусім занядужыла. Аднак, раю табе, хлопча — асьцерагайся. Я сам сябе засадзіў сюды, цяпер надзея на цябе, каб ты выратаваў нас.

— О, я зраблю гэта! — крыкнуў Джэры ў адказ. — Скажэце вашай жонцы, што праз адзін момант яна будзе на тым беразе.

Пад густым дажджом, гушкаючьгся то ў адзін, то ў другі бок, нібы скоры і няроўны маятнік, захліпаючыся ад патугаў і вялікага ветру, Джэры дабраўся, нарэшце, да пустой ваганэткі.

Адразу-ж ён убачыў, што не дарэмна перажыў гэтулькі страху.

Пярэдняе кола, што сьцерлася ад доўгага ўжываныя, сышло з кабелю, і кабель моцна заціснула паміж колам і шківам.

Першае было ясна — кола трэба зьняць з блоку, другое было таксама ясна — калі кола будзе зьнята, трэба будзе прымацаваць ваганэтку да кабелю вяроўкамі, якую ён ўзяў з сабою.

Праз хвілін пятнацаць яму ўдалося толькі ўмацаваць ваганэтку. Загваздка, якая трымала кола на восі, была ржавая і сагнутая, Джэры біў па ёй адной рукою, а другою з усяе сілы трымаўся, каб ня ўпасьці. Але страшэнны вецер гушкаў і згінаў яго цела, так што ён рэдка мог пападаць ключом па загваздцы. Усю сілу ён траціў на тое, каб трымацца. Баючыся, каб ня выпусьціць ангельскі ключ, ён моцна прывязаў яго хустачкаю да рукі.

Праз паўгадзіны Джэры крыху зварушыў загваздку, але ніяк ня мог выцягнуць яе. Часамі здавалася, што ён адмозіцца ад гэтай безнадзейнай работы і ўсе пакуты, якія яму прышлося перажыць, будуць дарэмнымі. Раптам у яго засьвяцілася думка: ён борзьдзенька агледзеў свае кішэні і знайшоў тое, чаго шукаў — вялікі цьвік.

Каб ня было гэтага цьвіка, які невядома калі і чаму трапіў у яго кішэню, яму прышлося-б вярнуцца на бераг і паўзьці зноў назад. Прасунуўшы цьвік у дзірку загваздкі, ён лёгка выцягнуў яе з восі. Потым з дапамогаю жалезнага бруска ён пачаў узьнімаць ваганэтку, каб вызваліць кола, прыціснутае кабелем да блоку. Пасьля гэтага Джэры зноў паставіў кола на месца і пры дапамозе вяроўкі пачаў узьнімаць ваганэтку, пакуль кола зноў ня стала як сьлед на кабель.

Усё гэта заняло многа часу. І толькі цяпер ён мог пакінуць сваё сядло і перасесьці ў ваганэтку. Джэры зьняў вяроўкі, які трымалі ваганэтку і яна павольна пакацілася. Ваганэтка бегла па кабелі, і ён ведаў, што недзе блізка, але ў другі бок, бегла так-жа сама ваганэтка Сьпіленаў.

Цяпер непатрэбен быў тормаз, бо вага Джэры даволі ўроўнаважвала груз другой ваганэткі, і праз некалькі хвілін перад ім праясьніўся бераг і стары знаёмы калаўрот.

Джэры выскачыў з ваганэткі і прымацаваў яе. Ён зрабіў гэта ўважліва і не сьпяшаючыся, а потым, зусім не па-геройску, асунуўся каля калаўрота і, не зважаючы на вялікі дождж, моцна расплакаўся. Прычын для гэтага было шмат: істрашэнная боль пакалечаных аб дрот рук, і перажытыя страх і пакуты, і, больш за ўсё, радасьць, што мужчына і жанчына былі выратаваны.

Іх ня было тут, каб падзякаваць яму, але ён ведаў, што недзе там, за гэтым дзікім бяздоньнем, яны сьпяшаліся сьцежкаю да Клувэр-Ліфу.

Эскімосік Кіш

Гнеў Кіша

Маленькі эскімосік Кіш быў вельмі растаропным хлопчыкам, дужым і здаровым. Ён бачыў сонца трынаццаць разоў, бо ў тэй краіне сонца штогод зьнікае, і ўсё хаваецца ў цемру, а на другі год зноў прыходзіць сонца, каб людзі зноў маглі сагрэцца.

Бок, бацька Кіша, быў вельмі сьмелым чалавекам, але загінуў у час голаду, калі пашоў на паляваньне на белага мядзьзедзя; ён сваім жыцьцём выратаваў ад галоднай сьмерці ўсю сваю вёску. З гарачкі ў час змаганьня ён блізка падскочыў да мядзьведзя, схапіўся з ім і быў задушаны на-сьмерць; але і мядзьведзь усё-ж такі быў забіты. А з тае прычыны, што на мядзьведзі было шмат мяса, вяскоўцы выратаваліся ад галоднай сьмерці.

Кіш быў адзін сын у Бока і пасьля бацькавай сьмерці застаўся жыць з маткаю.

Людзі звычайна забываюцца аб усім, што здараецца з імі, і эскімосы скора забыліся аб сьмерці і адважным учынкі бапькі Кіша; а з тае прычыны, што Кіш быў яшчэ зусім малым, а матка яго — слабая жанчына, дык пра іх таксама забыліся, і ім прышлося пасяліцца ў самай беднай і лядаштай інгу[Хата, якая зроблена з сьнегу і лёў.].

Аднаго разу ўночы эскімосы сабраліся на сход у вялікай хаце Клош-Квана, правадыра племені, і тады Кіш даказаў ім усім, што ў жылах яго цячэ сьмелая кроў і што ён ужо больш не маленькі хлапчук. Ён, як сталы мужчына, устаў і пачаў спакойна чакаць, пакуль у хаце ня сьціхнуць.

— Праўда, што мне і маёй матцы даюць мяса, — сказаў ён, — але гэта мяса часта старое і, апроч таго, у ім вельмі шмат касьцей.

Усе паляўнічыя, як старыя і сівыя, так і маладыя і дужыя, былі зьдзіўлены. Яны ніколі яшчэ ня чулі, каб хлопчык разважаў як мужчына і гаварыў ім проста ў вочы такія крыўдныя словы.

Спакойна і сур’ёзна Кіш гаварыў далей.

— Я кажу гэта, бо ведаю, што бацька мой, Бок, быў вялікім паляўнічым. Кажуць, што ён адзін здабываў больш мяса, чым два другія паляўнічыя: што ён сам дзяліў гэта мяса, і што ён сам сачыў за тым, каб самая лядаштая бабулька і самы стары дзядуля атрымалі сваю долю.

— На-нан-на! — закрычалі мужчыны. — Праганеце гэтага хлапчука. Палажэце яго спаць. Ці-ж ён мужчына, што так гаворыць з пажылымі і старымі людзьмі?!

Але Кіш спакойна чакаў, пакуль заціхне шум.

— У цябе ёсьць жонка, Углук, — сказаў ен, — і ты гаворыш за яе. А ў цябе, Масук, ёсьць жонка і маці, і ты гаворыш за іх. У маёй маткі нікога няма апроч мяне, вось чаму гавару я. I вось, што я скажу вам: бацька мой, Бок, памёр таму, што быў вельмі ўжо гарачым чалавекам на паляваньні, і, на справядлівы лад, я, сын яго, і Айкіга, жонка яго і мая маці, павінны мець досыць яды, пакуль у вёсцы ёсьць мяса. Я, Кіш, сын Бока, сказаў гэта.

Ён сеў і ўважна прыслухоўваўся да таго, як на яго ўсе абураліся за такія словы.

— Каб такі хлапчук адважыўся гаварыць на сходзе! — мармытаў стары Углук.

— Няўжо такія дзеці будуць вучыць нас, мужчын? — грубым голасам пытаўся Масук.

Гнеў мужчын быў вельмі вялікі. Яны загадалі яму ісьці спаць, сказалі, што ён зусім не атрымае мяса, і прагражалі нават набіць яго за такую сьмеласьць.

Вочы Кіша заблішчалі, кроў загарэлася, і ён зноў ускочыў на ногі, абсыпаны гнеўнай лаянкай.

— Выслухайце мяне, усе вы! — крыкнуў ён. — Я ніколі больш ня буду гаварыць на сходзе датуль, пакуль людзі ня прыдуць да мяне і ня скажуць: «Добра будзе, Кіш, калі ты скажаш слова. Гавары, бо мы гэта хочам». Выслухайце-ж цяпер маё апошняе слова. Бок, бацька мой, быў вялікім паляўнічым. Я, сын яго, таксама пайду на паляваньне, каб здабываць сабе мяса. I ведайце ўсе вы, што здабыча мая будзе падзелена справядліва. І ніводнай удаве, ніводнаму слабаму ці хвораму ня прыдзецца паміраць ад голаду ў той час, як дужыя мужчыны будуць стагнаць ад болю ў жываце, таму што аб’еліся мясам… Прыдуць дні, калі сорамна будзе тым дужым, хто есьць вельмі многа. Я, Кіш, сказаў гэта.

Калі ён вышаў з хаты, услед за ім пасыпаліся пагардныя, насьмешлівыя крыкі, але ён моцна сьціснуў зубы і пашоў сваёй дарогай, не азіраючыся ні направа, ні налева.

На другі дзень ён пашоў уздоўж берагу, — туды, дзе зыходзіцца лёд з зямлёю. Тыя, хто бачыў яго, заўважылі, што ён нёс свой лук з вялікім запасам стрэл і што за плячыма ў яго была вялікая бацькаўская піга.

Гэта сталася прычынай сьмеху ў людзей і гаворкі, бо ніколі нічога падобнага не здаралася. Ніколі яшчэ хлапчук у такія гады не хадзіў на паляваньне, ды яшчэ адзін. Эскімосы маталі галовамі, робячы розныя здагадкі; кабеты з жалем пазіралі на матку Кіша, Айкігу, твар якой быў сур’ёзны і сумны.

— Ён скора вернецца, — казалі яны, каб супакоіць яе.

— Няхай ён сабе ідзе на паляваньне — гэта будзе для яго добрай навукай, — казалі паляўнічыя. — Ён зараз вернецца і стане спакойным, і гаворка яго будзе мяккаю да сьмерці яго.

Таемнасьць Кіша

Мінуў дзень, мінуў другі; на трэці наляцела страшная навальніца, а Кіш усё ня прыходзіў. Айкіга рвала на сабе валасы і вымазала свой твар нагарам ад цюленевай тлустасьці ў адзнаку жалобы. Жанчыны ўпікалі мужчынам за тое, што яны пакрыўдзілі малога і сталі прычынай яго сьмерці. Мужчыны нічога не адказвалі і зьбіраліся ісьці шукаць цела Кіша, як толькі сунімецца навальніца.

На наступны дзень, раніцай, Кіш прышоў у вёску. На плячох ён нёс цяжкі кавалак мядзьведзіны. У яго хадзе і ва ўсёй постаці адчувалася паважнасьць, гаворка яго была сталай і сур’ёзнай.

— Возьмеце сабак і сані і ідзеце па маіх сьлядох, — сказаў ён. — Там, на лёдзе, шмат мяса— зэ. біта мядзьведзіца і двое вялікіх мядзьведзяў.

Айкіга, матка, была вельмі рада, але Кіш, як сталы мужчына, сказаў толькі:

— Хадзем, Айкіга, будзем есьці. А потым я лягу спаць, бо я вельмі змарыўся.

І ён увайшоў у інгу і ўсмак пад’еў, а потым спаў аж цэлых дваццаць гадзін.

Такому здарэньню спачатку ніхто ня верыў. Паляваць на белага мядзьведзя вельмі цяжка і страшна, а забіць мядзьведзіцу з дзецьмі — гэта ўжо штосьці нячуванае для Кіша. Людзям ніяк не хацелася паверыць, што хлапчук Кіш, ды яшчэ адзін, без усялякай дапамогі, забіў такую мядзьведзіцу.

Нарэшце, паляўнічыя рушылі ў дарогу, мармычучы, што ён, напэўна, не расьсек тушы забітых мядзьведзяй. На далёкай поўначы гэта звычайна робіцца ўсьлед-жа, як толькі забіваюць зьвера, бо мяса зьмярзаецца і потым ніякімі нажамі яго не парэжаш, а ўзваліць на сані і цягнуць па лёдзе мёрзлую мядзьведжую тушу, вагою пудоў на восемдзесят, таксама нялёгкая справа.

Прышоўшы на месца, паляўнічыя ўбачылі ня толькі забітых зьвяроў, але і гаспадарлівую руплівасьць: Кіш, як сталы паляўнічы, выняў вантробы.

З гэтага дня ўсе загаварылі аб таемнасьці Кіша, і таемнасьць гэта з кожным днём станавілася ўсё больш незразумелай.

У другі раз ён забіў рослага маладога мядзьведзя, а ў трэці — вялікага старога мядзьведзя і мядзьведзіцу.

Ён звычайна ішоў на тры — чатыры дні, але здарылася і так, што ён цэлы тыдзень вандраваў па лёдавай цаліне. Ён адмаўляўся браць з сабою каго-небудзь, і ад гэтага людзі яшчэ больш дзівіліся.

— Як ён гэта робіць? — пыталіся яны адзін у другога. — Ён ніколі не бярэ з сабою нават сабакі, а сабака можа шмат дапамагчы.

У вёсцы пачалі гутарыць аб чарах Кіша.

— Яму памагаюць злыя духі, — казалі некаторыя, — і праз гэта яму гак шанцуе.

— А можа гэта ня злыя, а добрыя духі, — казалі другія. — Хто ведае?

А Кішу сапраўды шанцавала, і менш спрытныя паляўнічыя толькі тое і рабілі, што вазілі ў вёску яго здабычу.

Дзялілася здабыча заўсёды справядліва. Таксама, як і яго бацька, ён сачыў за тым, каб самая старэнькая бабулька і самы стары дзед атрымлівалі-б роўную з усімі долю, і пакідаў сабе ня больш чым даваў іншым. Дзякуючы ўсяму гэтаму, людзі паважалі яго і пачалі ўжо гаварыць аб тым, каб зрабіць яго правадыром пасьля старага Клош-Квана. Успамінаючы аб усім, што ён зрабіў, людзі чакалі, што ён зноў прыдзе на сход, але ён ня прыходзіў, а ім сорамна было паклікаць яго.

— Я парашыў пабудаваць сабе інгу, — сказаў ён аднойчы Клош-Квану і яшчэ некалькім паляўнічым. — Яна павінна быць вялікай і раскошнай, каб мне і маёй матцы, Айкізе, добра было жыць у ёй.

— Праўда кажаш, — згаджаліся эскімосы, ківаючы галовамі.

— Але ў мяне няма часу. Мая справа — паляваньне, і на гэта я трачу ўвесь свой час. Будзе справядлівым, калі мужчыны і жанчыны, на якіх траціцца мая здабыча, пабудуюць для мяне інгу.

Інгу была збудавана нават раскашнейшая ілепшая за Клош-Кванаву. Кіш і яго матка перабраліся туды, і Айкіга ўпяршыню пачала жыць у багацьці і гонары з таго часу, як памер яе муж…

Але эскімосы ўсё-ж вельмі цікавіліся таемнасьцю Кіша, а аднойчы Углук перад усімі абвінаваціў яго ў чараўніцтве.

— Цябе абвінавачваюць, — злосным голасам загаварыў Углук, — ты маеш сувязь з злымі духамі, і таму табе заўсёды шанцуе.

— Хіба мяса дрэннае? — адказаў на гэта Кіш. — I хіба хто-небудзь у вёсцы захварэў ад таго, што зьеў мяса. Адкуль ты ведаеш, што гэта чараўніцтва? Ці, можа, ты толькі так думаеш таму, што цябе зьядае зайздрасьць?

Углук змоўк, яму стала сорамна, і калі ён адступіўся ад Кіша, жанчыны пасьмяяліся з яго. Але праз некаторы час, на сходзе, пасьля доўгіх спрэчак, парашылі паслаць за ім усьлед шпіёнаў, калі ён зноў пойдзе на паляваньне, і так даведацца пра спосабы яго паляваньня.

Паляваньне Кіша

Калі ён у наступны раз пашоў на паляваньне, два маладыя эскімосы, Бім і Баўн, самыя спрытныя паляўнічыя ў вёсцы, пашлі назіркам усьлед за ім.

Вярнуліся яны праз пяць дзён, і вочы іх блішчалі, і языкі дрыжалі ад нецярплівасьці расказаць усё, што яны бачылі.

У хаце Клош-Квана быў сьпешна скліканы сход, і Бім пачаў апавядаць.

— Браты, па вашаму загаду мы пашлі па сьлядох Кіша, і пашлі мы асьцярожна, каб ён ня мог нас убачыць. Гэтак шлі мы палавіну дня, пакуль Кіш не спаткаў мядзьведзя. Гэта быў вельмі вялікі мядзьведзь.

— Большых ня бывае, — дадаў Баўн і пачаў сам апавядаць далей. — І мядзьведзю гэтаму зусім не хацелася мець справу з Кішам, ён зьвярнуў у бок і памалу пашоў прэч да лёдзе. Мы бачылі гэта з берагавой скалы. Мядзьведзь ішоў проста да нас, а за ім ішоў Кіш, без усялякага страху.

Ён моцна крычаў на мядзьведзя, размахваў рукамі і страшна шумеў. Тады мядзьведзь узлаваўся, стаў дубка і замармытаў, але Кіш падышоў проста да мядзьведзя…

— Так, — падхапіў Бім і казаў далей. — Кіш падышоў да мядзьведзя. Мядзьведзь пусьціўся за ім, тады Кіш пабег прэч. Калі ён бег, дык кінуў на сьнег маленькі круглы шарык. Мядзьведзь спыніўся, панюхаў яго, а потым праглынуў. А Кіш усё бег і ўсё кідаў на сьнег маленькія круглыя шарыкі, а мядзьведзь усё глытаў іх.

Пачуліся крыкі недаверлівасьці, а Углук дык проста заявіў, што гэта хлусьня.

— Мы бачылі гэта сваімі вачыма, — заявіў Бім.

— Так, так, — падтрымаў Баўн. — І ўсё гэта цягнулася датуль, пакуль мядзьведзь раптам зноў стаў дубка, зароў ад болю і, як зьбянтэжаны, замахаў пярэднімі лапамі. А Кіш адбегся далёка ад таго месца. Мядзьведзь зусім не заўважаў яго, бо маленькія шарыкі ўчынялі яму страшэнны боль.

— Так, страшэнны боль, — перапыніў яго Б: м, — бо ён драпаў сам сябе і скакаў па сьнегу, як дурасьлівае сабачаня, але па яго рыканьні і енку можна было зразумець, што гэта зусім ня гульня, а што яму вельмі баліць. Ніколі я нічога падобнага ня бачыў. Праз накаторы час мядзьведзь аслаб і змарыўся, бо ён быў вельмі цяжкі і вельмі доўга падскакваў; потым ён пашоў уздоўж берагу, павольна матаючы галавой і іншы раз прысядаючы і равучы. А Кіш ішоў усьлед за мядзьведзем, а мы за Кішам, і гэта цягнулася ўвесь дзень і яшчэ тры дні. Мядзьведзь зусім аслаб і не пакідаў стагнаць ад болю.

— Гэта чары! — закрычаў Углук. — Гэта напэўна чары.

— Ня ведаю, — адказаў Бім. — Я гавару толькі тое, што бачылі мае вочы.

Баўн зноў замяніў Біма:

— Мядзьведзь ішоў то ў адзін бок, то ў другі, — гаварыў ён, — то ішоў па сваіх уласных сьлядох, то рабіў вялікія кругі і, нарэшце, зноў прышоў да таго, самага месца, дзе Кіш у першы раз убачыў яго. К гэтаму часу ён так ужо аслаб, што ня мог далей паўзьці, і Кіш падышоў да яго і закалоў на-сьмерць.

— А потым што было? — запытаўся Клош-Кван.

— А потым ён пачаў злупліваць скуру, а мы пабеглі сюды, каб расказаць вам.

Слава Кіша

Праз цэлы дзень жанчыны цягалі мяса мядзьведзя, у той час, як мужчыны раіліся на сходзе, што рабіць.

Калі Кіш вярнуўся, за ім паслалі, каб ён прышоў на сход. Але ў адказ ён заявіў, што вельмі галодны і замарыўся, і што яго інгу даволі добрая і ў ёй можа зьмясьціцца шмат людзей.

Эскімосы так зацікавіліся, што ўсе, на чале з Клош-Кванам, усталі і рушылі ў інгу Кіша.

Ён у гэты час еў, але прыняў людзей з гонарам і пасадзіў як належыць сталаму чалавеку. Айкіга адчувала то ганарлівасьць, то сарамяжлівасьць, але Кіш быў зусім спакойны.

Клош-Кван спачатку расказваў яму, якія весткі прынесьлі Бім і Баўн, а потым строга сказаў:

— Дык вось, Кіш, мы хочам, каб ты расказаў нам пра свае спосабы паляваньня. Ёсьць у гэтым чары, ці не?

Кіш паглядзеў на яго і ўсьміхнуўся.

— Не, Клош-Кван, ніякіх чараў я ня ведаю. Але я прыдумаў лёгкі спосаб забіваць мядзьведзяў, — вось і ўсё. Гэта ня чары, а кемлівасьць.

— І кожны чалавек можа гэта зрабіць?

— Кожны чалавек.

Настала доўгае маўчаньне. Усе яны глядзелі адзін на аднаго, а Кіш даядаў свон абед.

— І… і ты… скажы нам, Кіш? — запытаў, нарэшце, дрыжачым голасам Клош-Кван.

— Так, я скажу табе. — Кіш перастаў абгрызаць тлустую костку і ўстаў. — Гэта вельмі проста. Глядзі.

Ён узяў у руку тонкую палоску кітовага вуса і паказаў яе ўсім. Канцы вуса былі гострыя, як іголкі.

Гэту палоску ён сагнуў кружочкам і моцна сьціснуў у руцэ. Калі ён раптам раскамячыў кулак, палоска адразу выпрасталася. Потым ён узяў кавалак кітовага мяса.

— Вось так, — сказаў ён, — спачатку я бяру маленькі камяк мяса і выразаю ў ім дзірку. У гэту дзірку кладу сагнутую палоску кітавага вуса і зьверху закрываю яшчэ кавалкам мяса. Потым гэта кладу ў сьнег і ўсё зьмярзаецца ў адзін круглы маленькі шарык, мядзьведзь глытае гэты шарык, тлустасьць расстае, палоска кітовага вуса з гострымі канцамі выпростваецца, і ад гэтага мядзьведзь становіцца хворым, а калі мядзьведзь саслабее, я забіваю яго пігаю. Гэта вельмі проста.

Углук сказаў: «О — о», Клош-Кван сказаў: «А — а», і кожны чалавек па-свойму выказаў сваё зьдзіўленьне, але ўсе зразумелі Кіша.

* * *

Такая легенда пашырана ў эскімосаў пра Кіша, які жыў многа-многа гадоў таму назад на беразе Паўночнага мора. І толькі таму, што ён карыстаўся ня чарамі, а кемлівасьцю, ён дасягнуў таго, што стаў правадыром сваёй вёскі, хоць раней жыў у самай мізэрнай лядаштай інгу.

I за ўвесь гэты час, у які ён жыў, — так кажа легенда, — усё яго племя жыло ў дастатку, і ніколі ніводная ўдава, ніводзін слабы ці хворы ня плакалі ад таго, што ў іх ня было мяса.

Закон жыцьця

Стары Коскуш уважна прыслухоўваўся. Хаця яго вочы даўно ня сьвецяць, але слух ня страціў яшчэ свае былой вастраты, і самы ціхі шопат даходзіў да сьвядомасьці, што дрэмле за худым старэчым лбом. Так? Гэта Сіт-Кум-То-Ха зычным голасам кляне сабак і б’е іх, стараючыся запрэгчы ў сані. Сіт-Кум-То-Ха — яго ўнучка, але яна вельмі занятая, і ня можа падумаць пра хворага дзядулю, што сядзеў адзінокім на сьнягу, усімі пакінуты і бяспомачны. Лагеру час ужо ад’яжджаць. Трэба было прайсьці вялікую дарогу, а кароткі дзень канчаўся. Жыцьцё клікала яе, і яна мусіла ісьці да жывых, а не да мёртвых. А ён стаяў ужо на парозе сьмерці.

Гэтая думка напалохала дзеда, і ён выцягнуў дрыжачую занямелую руку і абмацаў маленькую кучку сухіх дроў, што ляжалі тут-жа каля яго. Праведаўшы, што сухія дровы тут, каля яго, ён схаваў руку пад аблезлы кажух з аленевых скур і зноў прыслухаўся. Потым, калі неспакойна шасталі і трашчалі мёрзлыя скуры, ён здагадаўся, што разьбіраюць шацёр правадыра. Пасьляскуры зьвязалі, каб зручней было весьці. Правадыром быў яго сын, сьмелы і дужы кіраўнік іхняга роду і магутны паляўнічы. Калі жанчыны складалі рэчы, зьбіраючыся ў дарогу, пачуўся голас правадыра; ён лаяў іх за маруднасьць. Стары Коскуш прыслухаўся яшчэ пільней. Ён у апошні раз чуў гэты голас. Зьвязалі шацёр Гіхаў. Потым шацёр Тускены. Сем, восем, дзевяць, — астаўся толькі шацёр шамана. Так? Цяпер яны дабраліся і да яго. Ён чуў, як мармытаў шаман, калі яго шацёр клалі на сані. Закугакала дзіця, і матка закалыхала яго ласкаваю, ціхаю песьняю. Гэта Куці, — падумаў дзядок, — неспакойнае, слабое дзіця! Мусіць, скора памрэ і бацькі выпаляць яму ў мёрзлай тундры і накладуць зьверху кучу каменьня, каб абараніць цела ад расамах. Але ці-ж ня ўсёроўна. Што з таго, калі паправіцца, — дзіця пражыве яшчэ некалькі год галоднага жыцьця. А ў канцы гэтага жыцьця ўсіх чакае вечна галодная і вечна ненаедная сьмерць.

Што гэта такое? Людзі зьвязвалі сані, туга нацягвалі вяроўкі. Ён прыслухоўваўся — зараз ён ужо нічога не пачуе. Пачуўся сьвіст бізуна і моцныя ўдары. Прыслухаўся, як заскавыталі сабакі! Як яны ня любяць работу і дарогу! Рушылі! Сані павольна і ціха падаліся наперад. Усё скончана! Яны ад’ехаліся назаўсёды, і ён застаўся адзін дажываць свае астатнія хвіліны. Але не! Сьнег зарыпаў пад ботамі: хтосьці спыніўся каля яго: на галаву мякка апускалася рука. Яго сын быў добры і прышоў разьвітацца з ім. Коскуш успомніў другіх такіх дзядоў — іх сыны гэтага не рабілі; яны не адставалі ад племя. Але яго сын затрымаўся. Дзядуля марыў аб далёкім мінулым; голас сына абудзіў яго ад салодкіх сноў-мараў.

— Табе добра! — запытаўся сын.

І дзядуля адказаў:

— Але, добра.

— Каля цябе дровы, — гаварыў малады мужчына. — I агонь ярка шугае. Раніца хмурая, і мароз спадае. Зараз пойдзе сьнег. Сьнег ужо ідзе.

— Але, сьнег ужо ідзе.

— Нашы сьпяшаюцца. Рэчы цяжкія, а жываты падцягнула ад голаду. Дарога вялікая, і яны едуць скора. Я іду. Добра?

— Ідзі. Я, як апошні асеньні ліст, які ледзь трымаецца на сьцябле. Пры першым подыху ветру я адпаду. Мой голас падобны на голас старой жанчыны. Мае вочы не паказваюць больш дарогі маім нагам, ногі мае цяжкія, і я змарыўся. Ідзі!

Ён апусьціў галаву і прыслухоўваўся, пакуль чуваць было, як рыпеў сьнег. Калі ўсё сьцішылася, тады ён зразумеў, што сын яго болей не пачуе. Сьпяшаючыся, працягнуў ён рукі да дроў. Яны адны адмяжоўвалі яго ад сьмерці. Цяпер меркаю яго жыцьця стала вязка дроў. Адно палена за адным трэба было аддаваць агню, і кожнае зьнікшае палена азначала набліжэньне сьмерці. Калі астатні кавалак палена аддасьць яму сваё пяпло, мароз пачне мацнець, спачатку эамерзнуць ногі, потым рукі і нарзшце ўсё цела. Галава схіліцца на калені, і ён памрэ. Гэта лёгкая сьмерць. Усе людзі павінны памерці.

Ён ня скардзіўся. Такі шлях жыцьця, і шлях гэты правільны. Ён радзіўся на зямлі, пражыў жыцьцё, і закон ня быў для яго новым. Гэта быў закон для ўсяго жывога. Прырода ня лічыцца з асобнымі стварэньнямі. Яна клапоціцца толькі аб родзе. Так думаў Коскуш, бо так, па яго нагляданьнях, было ў жыцьці. Вясною дрэва напаўняецца сокам, распускаюцца зялёныя пупышкі, а ўвосень адпадаюць жоўтыя лісты, — у гэтым усё выказана. Прырода вызначыла кожнаму стварэньню пэўны абавязак. Калі абавязак выкананы — стварэньне памірае. Прырода не зважае ні на што. Многа ёсьць людзей, пакорлівых закону, але жыве і не памірае толькі пакорлівасьць. Племя Коскуша было вельмі старажыным. Як быў малым, Коскуш ведаў даўнейшых дзядоў, і яны ўспаміналі сваіх дзядоў і прадзедаў. Значыцца, праўда, што племя жыве, падначальваючыся закону ўсіх сваіх членаў, што жылі ў мінулым і параскіданы ў розных магілах. Асобныя людзі — нічога; яны прыходзяць і зьнікаюць, як хмаркі на летнім небе. Ён таксама — толькі хмарка на небе, і яму пара зьнікнуць. Што за клопат прыродзе аб ім, старым дзядулі. Жывыя павінны былі выканаць свой абавязак і падначаліцца закону. Абавязак гэты — працяг роду, а закон — сьмерць. На здаровую, дужую дзяўчыну люба глянуць: шагі яе лёгкія і вочы блішчаць. Потым, калі ў яе зьявяцца дзеці, прыгожасьць памалу прападае. Ногі цягнуцца па зямлі, вочы мутнеюць і адны толькі маленькія дзеці ахвотна гладзяць маршчыністыя шчокі свае старой маткі. Яе абавязак выкананы. А потым, як толькі прыходзіць голад, ці ад’яжджаюць у вялікую дарогу — яе пакідаюць, як пакінулі яго, у сьнягу, з невялікаю вязкаю дроў. Такі закон.

Ён асьцярожна палажыў у агонь палена і разважаў далей. Тое-ж адбываецца ўсюды з усімі жывымі стварэньнямі. Москіты прападаюць, калі пачнецца першы мароз. Вавёрка, калі чуе набліжэньне сьмерці, адпаўзаецца далей у зацішнае месца. Калі трусік старэе, ён цяжэе, у яго няма больш сілы ратавацца ад ворагаў. Нават вялікі мядзьведзь сьлепне, становіцца лянівым і сярдзітым, і нарэшце даходзіць да таго, што сабакі лёгка спраўляюцца з ім. Дзед успомніў, як ён сам пакінуў свайго бацьку, за год да таго, як прышоў да іх місіянэр з кніжкамі і скрынкаю розных лекаў. Коскуш раней толькі аблізваўся, калі ўспамінаў тую скрынку, але цяпер яго губы былі сухімі. Вельмі-ж упамяць адно лякарства — «сьмерць болю», — яно было асабліва смачнае. Але місіянэр быў дармаедам: ён не здабываў мяса, а толькі еў, і паляўнічыя наракалі на яго. Аднойчы ён прастудзіў лёгкія, а потым сабак раскапалі яго магілу і перагрызьліся з-за яго касьцей.

Коскуш ускінуў яшчэ адно палена і задумаўся аб далёкім мінулым. Гэта было ў часы Вялікага Голаду, калі дзяды з пустымі жыватамі падпаўзалі да агню і апавядалі старажытныя паданьні пра тыя гады, калі Юкон не замярзаў тры зімы засаб і засьцілаўся лёдам улетку. У той галодны год ён страціў сваю матку. Ласосяў ня відаць было тым летам, і племя з нецярплівасьцю чакала зімы, калі зьявіцца карыбу^[19]. Зіма прышла, але карыбу ня было. Такога году ня было ніколі, — казалі старыя. Алені зьніклі, трусікі не пладзіліся, і ад сабак засталіся толькі скура ды косьці. У бесканцовай зімой вай цемры плакалі і паміралі дзеці і старыя: з дзесяці не засталося жывым і аднаго, каб сустрэць сонейка, калі яно вярнулася вясною. Так, страшны быў тады год!

Але ён бачыў і іншыя часы, калі ўсяго было даволі. Калі мяса псавалася, а сабакі сычалі і іх нельга было браць у работу. Гэта былі часы, калі паляўнічыя часта знарок прапускалі здабычу, і род іх тады рос і пашыраўся. Успомніў ён, як, будучы хлапчуком, у шчасьлівыя гады бачыў задушанага ваўкамі аленя. Зінг-Ха разам з ім ляжаў на сьнягу і наглядаў, — Зінг-Ха, які потым стаў адным з лепшых паляўнічых і, нарэшце, праваліўся ў палонку на Юконе. Праз месяц знайшлі яго: ён напалавіну вылез і моцна прымёрз да лёду.

А цяпер пра аленя. Зінг-Ха і ён пашлі ў той дзень на паляваньне. Гэта была дзіцячая гульня: яны пераймалі ад старэйшых. На беразе раўчука яны натрапілі на сьвежы сьлед аленя, а поруч ішлі сьляды ваўкоў. «Алень стары, — сказаў Зінг-Ха, які лепш ведаў сьляды. — Алень стары і астаўся ад статку. Воўкі адбілі яго ад чарады, і цяпер яго жывога ня пусьцяць». Так яно і было. Такі быў звычай у ваўкоў. Дзень і ноч без адпачынку гналіся яны за ахвяраю, выючы і падскакваючы да самага носу ахвяры, пакуль тая ня выбівалася з сілы. Як забурліла тады кроў у жылах хлопчыкаў! Сьмерць аленя — як гэта цікава паглядзець!

Хлопцы нібы на крыльлях пусьціліся бягом па сьлядох, і нават ён — Коскуш, які ня вельмі разьбіраўся ў сьлядох — мог-бы знайсьці гэты сьлед з заплюшчанымі вачыма, — такімі выразнымі былі адбіткі ног на сьнягу. Яны ішлі па сьвежых сьлядох, чытаючы на кожным кроку адзнакі страшнай трагэдыі. Вось яны падышлі да месца, дзе алень спыніўся. Навокал сьнег быў пакамечаны і разбушаваны. Пасярэдзіне відаць былі глыбокія ямы ад капытоў аленя, а навокала — усюды лёгкія воўчыя сьляды. Пакуль адны ваўкі распраўляліся з ахвярай, другія валяліся ў сьнягу і адпачывалі. Адбіткі іх выцягнутых цел былі такімі сьвежымі, нібы ваўкі толькі што зьбеглі адгэтуль. Абараняючыся, ашалелая ахвяра стукнула аднаму з ваўкоў капытом, і ён быў забіты на-сьмерць. Некалькі чыста абгрызаных костачак сьведчылі пра гета здарэньне.

Далей яны зноў натрапілі на месца, дзе спыняўся алень. Тут адбылася страшэнная бойка. Ваўком двойчы ўдавалася пакапіпь аленя, як пра гэта сьведчылі сьляды на сьнягу, і два разы алень ратаваўся ад сьмерці. Ён даўно выканаў свой абавязак перад жыцьцём, але ўсё-ж яму шкада было жыцьця. Зінг-Ха казаў, што вельмі рэдка аленю ўдаецца ўстаць, калі ён пакоціцца, але гэтаму аленю ўдавалася.

I зноў яны падышлі да месца, дзе алень спрабаваў пакінуць бераг і кінуцца ў лес. Але ваўкі дагналі яго, ён стаў дубка і зваліўся на іх, задушыўшы двох ваўкоў. Хлопчыкі сьпяшаліся і мінулі яшчэ два месцы, дзе спыняўся алень: гэтыя месцы знаходзіліся блізка адно ад аднаго і, мяркуючы па сьлядох, прыпынак быў кароткі. Сьлед афарбаваўся крывёю, а крокі аленя сталі кароткімі, няроўнымі. Потым яны пачулі першьія гукі змагьньня — ваўкі цяпер ня вылі, а брахалі: гэта сьведчыла пра тое, што перамога блізка. Зінг-Ха, супраць ветру, поўз па сьнягу, а за ім папоўз і Коскуш, які праз некалькі гадоў стаў правадыром племя. Яны рассунулі ніжнія галінкі маладой елкі і глянулі наперад. Убачылі яны ўжо сьмерць аленя.

Гэтае здарэньне, як і ўсе ўспаміны маладосьці, надоўга засталося ў памяці, і цяпер перад сьляпым ужо дзедам уся сцэна прайшла гэтак-жа выразна, як у тыя даўно мінулыя часы. Коскуш дзівіўся, як гэта тады ўсё было дзіўным і цікавым: потым, калі ён стаў правадыром племя, не такімі варочваў справамі, яго імя было праклята племем Пельлі, ня кажучы ўжо пра белага чужаземца, якога ён забіў у рукапашнай бойцы.

Доўга разважаў ён пра дні свайго юнацтва, пакуль агонь не паменшаў і не павялічыўся мароз. Ён падкінуў у агонь два палены адразу і вобмацкам пералічыў, колькі яшчэ засталося. Калі-б Сіт-Кум-То-Ха мела час падумаць пра свайго дзеда і сабрала-б дроў крыху больш — яго апошнія хвіліны жыцьця былі-б прадоўжаны. Зрабіць гэта ёй было няцяжка! А між іншым, ці-ж ня ўсёроўна? Хіба ён рабіў лепш, калі быў маладым? Ён прыслухаўся да цішыні. Можа, сэрца яго сына памякчэла, і ён вярнуўся са сваімі сабакамі, каб забраць старога бацьку туды, дзе можна забіць шмат сытых, смачных аленяў.

Ён прыслухаўся і перастаў думаць. Ціха, нішто ня шасьне. Ён адзін жыў сярод вялікай цішыні. Яму зрабілася сумна. Але, стой! Што гэта? Па яго скуры прабеглі дрыжыкі. Знаёмае выцьцё парушыла цішыню і пачулася яно траха што не каля яго. Перад яго сьляпымі вачыма паўсталі здані з аленем, старым аленем: яго скрываўленыя бакі, пакалдучаная грыва, вялікія, разгірастыя рогі — алень, які змагаецца да канца. Ён убачыў шэрых ваўкоў, агністыя вочы высалапленыя языкі і запененыя іклы. Ён бачыў, як звужваеццасьмяртэльны круг, і чарада ваўкоў зьбіваецца ў невялікую кучу на палянцы, дзе ўтаптаны сьнег.

Халодная морда стукнулася аб яго шчаку, і гэта вярнула старога да памяці. Ён працягнуў руку у агонь і выхапіў галавешку. Страх перад чалавекам прымусіў воўка адскочыцца, зьвер адступіў і працяжна завыў. Гэтым ён заклікаў сваіх братоў; пачуўся адказ, і неўзабаве дзед быў акружаны чарадою ваўкоў, якія падкрадваліся да свае ахвяры. Ён прыслухоўваўся і адчуў, як звужваецца сьмяртэльны круг і дзіка шпурнуў галавешкаю. Зьвяры толькі люта зарыкалі, але не разьбегліся. Вось адзін з іх паўзе наперад, вось другі, трэці. ніводзін не адступіў…

Навошта так чапляцца за жыцьцё? — падумаў дзядок і кінуў галавешку ў сьнег. Яна зашыпела і патухла. Ваўкі трывожна рыкалі, звужаючы круг. А перад ім зноў прамільгнула апошняе месца, дзе спыняўся стары алень, і Коскуш вяла апусьціў галаву на калені. Урэшце, ці-ж не ўсёроўна? Хіба не такі закон жыцьця?

Заўвагі

1

Рахіт — дзіцячая хвароба, ад якой робяцца мяккімі і крывяцца косьці ног і хрыбта.

(обратно)

2

Квартар — чвэртка даляра.

(обратно)

3

Кулі — кітайскі рабочы.

(обратно)

4

Тайфун — буры ў Кітайскім і Японскім морах.

(обратно)

5

Кубрык — памяшканьне для каманды.

(обратно)

6

Юнга — юнак, які рыхтуецца стаць матросам.

(обратно)

7

Шхуна — невялікае паруснае судно.

(обратно)

8

Шкіпер — начальнік судна.

(обратно)

9

Вяроўкі, якімі абшываюць канцы парусаў.

(обратно)

10

Штурман — праваднік судна, які наглядае за работай рулявых матросаў і загадвае сыгнальнай часткаю.

(обратно)

11

Мічман — ніжэйшы афіцэрскі чын.

(обратно)

12

Каюта — памяшканьне для пасажыраў.

(обратно)

13

Штыль — зацішша.

(обратно)

14

Кок — кухар на караблі.

(обратно)

15

Шторм — вялікая навальніца.

(обратно)

16

Кола, якім паварочваецца руль.

(обратно)

17

Шлях судна ад аднаго пункту да другога.

(обратно)

18

Скарочаная назва Сан-Францыско.

(обратно)

19

Карыбу — канадзкі паўночны алень.

(обратно)

Оглавление

Джэк Лёндан Забаставаў

Забаставаў

Памылка

Выратавальная шхуна

Крыс Фэрынгтон, матрос

Берагі Сакрамэнто

Эскімосік Кіш

  Гнеў Кіша

  Таемнасьць Кіша

  Паляваньне Кіша

  Слава Кіша

Закон жыцьця

*** Примечания ***