Первый признак псевдонаучного бреда на физмат темы - отсутствие формул (или наличие тривиальных, на уровне школьной арифметики) - имеется :)
Отсутствие ссылок на чужие работы - тоже.
Да эти все формальные критерии и ни к чему, и так видно, что автор в физике остановился на уровне учебника 6-7 класса. Даже на советскую "Детскую энциклопедию" не тянет.
Чего их всех так тянет именно в физику? писали б что-то юридически-экономическое
подробнее ...
:)
Впрочем, глядя на то, что творят власть имущие, там слишком жесткая конкуренция бредологов...
От его ГГ и писанины блевать хочется. Сам ГГ себя считает себя ниже плинтуса. ГГ - инвалид со скверным характером, стонущим и обвиняющий всех по любому поводу, труслив, любит подхалимничать и бить в спину. Его подобрали, привели в стаб и практически был на содержании. При нападений тварей на стаб, стал убивать охранников и знахаря. Оправдывает свои действия запущенным видом других, при этом точно так же не следит за собой и спит на
подробнее ...
тряпках. Все кругом люди примитивные и недалёкие с быдлячами замашками по мнению автора и ГГ, хотя в зеркале можно увидеть ещё худшего типа, оправдывающего свои убийства. При этом идёт трёп, обливающих всех грязью, хотя сам ГГ по уши в говне и просто таким образом оправдывает своё ещё более гнусное поведение. ГГ уже не инвалид в тихушку тренируется и всё равно претворяет инвалидом, пресмыкается и делает подношение, что бы не выходить из стаба. Читать дальше просто противно.
Слог хороший, но действие ГГ на уровне детсада. ГГ -дурак дураком. Его квартиру ограбили, впустил явно преступников, сестру явно украли.
О преступниках явившихся под видом полиции не сообщает. Соглашается с полицией не писать заявление о пропаже сестры. Что есть запрет писать заявление ранее 3 дней? Мало ли, что кто-то не хочет работать, надо входить в их интерес? Есть прокуратура и т.д., что может заставить не желающих работать. Сестра не
подробнее ...
пришла домой и ГГ отправляется в общественную библиотеку, пялясь на баб. Если ГГ и думает, то головкой ниже пояса. Писатель с наслаждением описывает смену реакции на золотую карту аристо. Диалоги туповатые, на уровне ребёнка и аналогичным поведением. История драки в школе с кастетами и войнами не реально глупая. Обычно такие тупые деологи с полицией, когда один сознаётся в навете оканчивается реальным сроком. Когда в руки ГГ попали вымогатели с видео сестры, действия ГГ стали напоминать дешевый спектакль. Мне данный текст не понравился, сказочно глупый.
вечар між пахмурных нізкіх хмар прабівалася на захадзе трапяткое залацістае святло нізкага сонца; паветра рабілася чыстае і яснае, а сонечнае святло да слепкасці блішчала паміж лістоты, паміж галля, якое жывою сеткаю хадзіла і хвалявалася ад ветру. Холадна і ярка ззяла на поўначы над цяжкімі свінцовымі хмарамі рэдкае блакітнае неба, а з-за гэтых хмар павольна выплывалі хрыбты снегавых гор-воблакаў. Стаіш каля акна і думаеш: «Ану ж бог дасць, распагодзіцца». Але вецер не пераставаў. Ён калаціў сад, рваў касмыль дыму, што бесперастанку бег з коміна чалядні, і зноў наганяў злавесныя касмылі попельных воблакаў. Яны беглі нізка і шпарка — і хутка, як дым, затуманьвалі сонца. Патухаў яго бляск, закрывалася акенца ў блакітнае неба, а ў садзе рабілася пустэльна і сумна, і зноў пачынаў імжыць дождж... перш ціха, асцярожна, пасля ўсё гусцей і, нарэшце, ператвараўся ў лівень з бураю і цемраю. Наставала доўгая, трывожная ноч...
З такой калатнечы сад выходзіў бадай што зусім голы, засыпаны мокрым лісцем, і нейкі прыцішаны, прысмірнелы. Але затое да чаго прыгожы ён быў, калі зноў наставала ясная пагода, празрыстыя і халодныя дні пачатку кастрычніка, развітальнае свята восені! Непаападаныя лісты цяпер будуць вісець на дрэвах ужо да першых зазімкаў. Чорны сад будзе прасвечваць на халодным блакітным небе і пакорліва чакаць зімы, прыграваючыся ў сонечным бляску. А поле ўжо рэзка чарнее ўзаранай зямлёю і ярка зелянее закучараўленай азімінаю... Пара на паляванне!
І от я бачу сябе ў маёнтку Арсеня Сямёнавіча, у вялікім доме, у зале, поўнай сонца і дыму ад люлек і папярос. Народу многа, — усе людзі загарэлыя, з абветранымі тварамі, у паддзёўках і ў высокіх ботах. Толькі што вельмі добра паабедалі, расчырванеліся і ўзбуджаны шумлівай размовай пра паляванне, але не забываюцца дапіваць гарэлку і пасля абеду. А на дварэ трубіць рог і завываюць на розныя галасы сабакі. Чорны хорт, улюбёнец Арсеня Сямёнавіча, узлазіць на стол і пачынае зжыраць з талеркі рэшткі зайца пад соўсам. Але раптам ён страшэнна вішчыць і, перакульваючы талеркі і чаркі, зрываецца са стала: Арсень Сямёнавіч, выйшаўшы з кабінета з бізуном і з рэвальверам, нечакана аглушае залу стрэлам. Зала яшчэ больш напаўняецца дымам, а Арсень Сямёнавіч стаіць і смяецца.
— Шкада, што прамахнуўся! — кажа ён, гулліва смеючыся вачыма.
Ён высокі ростам, хударлявы, але шыракаплечы і стройны, а з твару — красун-цыган. Вочы ў яго блішчаць дзіка, ён вельмі спрытны, у шаўковай малінавай кашулі, у аксамітных нагавіцах і ў высокіх ботах. Напалохаўшы і сабаку, і гасцей стрэлам, ён жартаўліва-важна дэкламуе барытонам:
Пара, пара сядлаць нам жвавага данца
І звонкі рог за плечы перакінуць! —
і голасна кажа:
— Ну, аднак, не будзем траціць залатога часу!
Я цяпер яшчэ адчуваю, як прагавіта і лёгка дыхалі маладыя грудзі холадам яснага і сырога дня пад вечар, калі, бывала, едзеш з шумлівым кагалам Арсеня Сямёнавіча, узбуджаны музыкальным лямантам сабак, пушчаных у чарналессе, у які-небудзь Чырвоны Бугор або ў Грымучы Востраў, які ўжо адной сваёй назвай хвалюе паляўнічага. Едзеш на сярдзітым, ладным і прыземістым кіргізе, моцна стрымліваючы яго павадамі, і адчуваеш сябе злітым з ім бадай што ў адно. Ён пырхае, просіцца на рысь, гучна шамаціць капытамі па глыбокіх і лёгкіх дыванах чорнай асыпанай лістоты, і кожны гук гулка разлягаецца ў пустым, сырым і свежым лесе. Гаўкнуў недзе далёка сабака, яму захлёбіста і жаласліва адказаў другі, трэці — і раптам увесь лес зазвінеў, нібы ён увесь шкляны, ад бурнага брэху і крыку. Моцна грукнуў сярод гэтага тлуму стрэл — і ўсё «заварылася» і пакацілася кудысьці ўдалеч.
— Гані-і! — загаласіў нехта адчайным голасам на ўвесь лес.
«А — ані!» — аддаецца ў галаве п'янючая нецярплівасць. Нокнеш на каня і, як апантаны, памчышся па лесе, ужо нічога не разбіраючы па дарозе. Толькі дрэвы мільгаюць перад вачыма ды лепіць у твар гразёю з-пад конскіх капытоў. Выскачыш з лесу, убачыш на зеляніне стракатую, расцягнутую па зямлі ганню сабак і яшчэ больш наддасі кіргіза напярэсцігі зверу, — па руні, па ворыве і жытнішчы, пакуль, нарэшце, не перакінешся ў другі востраў і не знікне з воч гання разам са сваім шалёным брэхам і стогнам. Тады ўвесь мокры і, калоцячыся ад напружання, асадзіш успененага, у хрыпоце каня і прагавіта глытаеш ледзяную сырасць лясной даліны. Удалечы заміраюць крыкі паляўнічых і брэх сабак, а навокал цябе — мёртвая цішыня. Напалову аголены гонкі лес стаіць нерухома, і здаецца, што ты трапіў у нейкія запаветныя палацы. Моцна пахне ад нізін грыбной сырасцю, перагноеным лісцем і мокрай карою. І сырасць ад нізін чуваць усё больш і больш, у лесе халаднее і цямнее... Пара на начлег. Але сабраць сабак пасля палявання цяжка. Доўга і безнадзейна трубяць рагі ў лесе, доўга чуецца крык, лямант і віск сабак... Нарэшце, ужо зусім у цемры, увальваецца чарада паляўнічых у маёнтак якога-небудзь бадай што незнаёмага халасцяка-пана і
Последние комментарии
7 часов 5 минут назад
15 часов 4 минут назад
1 день 5 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 10 часов назад