Падрыхтаванае на падставе: Васіль Зуёнак, Лета трывожных дажджоў: Вершы, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1990. — 158 с.
ISBN 5-340-00465-1
Рэдактар: Р. М. Яўсееў
Copyright © 2015 by Kamunikat.org
Два ўзгоркі вёсачка мая
Галоўнейшым і лічыць:
Пагост магільны і маяк —
Прыцэл картаграфічны.
Стаяць упоручкі яны:
Адзін — прагрэсу база,
Другі — як сведка даўніны,
Загадка без адказу.
Як запытальнікі стаяць:
Парогаў невядомых
І адкрыцця... Не раз'яднаць,
Не зблізіць іх нікому...
Дзве кропкі побач. З вышыні
Іх сціплай — па паўсвету
Відно. Адно не праміні
Сцяжынку ў жыце светлым.
Яна выводзіць, нібы лёс,
Ці, як жыццё,— на грэбень,
Адкуль зямлі пакутны плёс
Цячэ-ліецца ў неба...
І бачыш сэнс усіх дарог,
Усіх удач нязбытных:
Яго данёс, яго збярог
Вось гэты колас жытні...
Стаіш у поля на віду,
A ўзбоч — крыжы, як люстры
Ці не пускаюць, ці ідуць
З абдымкамі насустрач?..
Не знаю, якою адводзіць рукой
Землетрасенні гневу:
Ці ўспомніш падставіцца правай шчакой,
Калі нехта ўрэжа па левай?..
На меч разбойны — праведны меч
Расплата рашуча ўзнімае.
Taго ж, хто з бою ўцякае прэч,
Судзіць пагарда нямая.
З якіх патаемных віруюць глыбінь
Крывавых памкненняў загады,
Адкуль імгненні, калі «не убій»
Гучыць, як «чорная здрада»?..
І распірае адпомсткі гром,—
Здаецца, што неба трэсне...
А творыцца ўсё ж дабро дабром,
І песню прыводзіць песня.
Ці прашэпча космасам жыта,
Ці пагост небыццём дыхне,—
Колькі ix — невядомых, забытых
Як у нейкім бясконцым сне...
I толькі даты трымаем на ўліку,
Выстаўляючы праз вякі —
Гісторыяй зношаныя чаравікі,
Чалавецтва чарнавікі.
Спяшаўся я і не спыняў нідзе
Хады сваёй ля ростаняў сустрэчных,
А час — ужо з наступных дзён глядзеў
Час абганяў — зацята, бессардэчна.
Я думаў, што вось-вось перамагу —
Адзін — у гэтай звар'яцелай гонцы
І на нябесным напішу сцягу:
«Спыніся, пераможанае сонца!
Спыніся ў паядынку, грозны час!..»
Ды ён не чуў ні просьбаў, ні загадаў.
І слухаць не хацеў... Палын-гарчак
Замест усмешкі мне на вусны падаў...
Ішоў ці бег я — вынік быў адзін:
Ні спрынту час не знаў, ні марафонаў,
Як хлапчука, мяне за нос вадзіў,
Парушыўшы людскія ўсе законы.
І я міжволі хітраваць пачаў:
То з пастухом перакуру дыцарку,
То з трактарыстам сяду за рычаг,
То да касцоў звярну з дарогі шпаркай..
Мне люба тут і вольна між людзей,
Ды і да працы я, сказаць, не зломак...
Гляджу — і ён да нас у гурт ідзе —
Мой час. І я смяюся пакрыёма.
То з буслам пралячу на віражы,
То з валуном памрою заімшэлым...
Гляджу — а час надозіркі бяжыць,
Як быццам і яму што закарцела.
Прытрэцца ля мяне — i з-за пляча,
Як іншапланецянін, пазірае...
Вось гэтак, браце мой,— спаймаўся, час!..
А зараз — i ў абгонкі пагуляем.
Бяжыць зямля з-пад лемяшоў,
Як стружка з дошак дамавінных,—
Памерці зернейка павінна,
Каб новы парастак прыйшоў,
Каб новы колас красаваў,
Каб сонцам заўтрашнім наліўся,—
Сядзіць на ўзмежку — смерці высеў
Мяшок, як мудрая сава...
Перакупшчыкі-старызнікі,
Аддаю свае гады —
Задарма, з адзінай рызыкай:
Зноў бы вырвацца туды,
Дзе ні рыфмаў, ні паседжанняў,
Дзе ні рыфаў, ні віроў,
Ні вымоў, ні папярэджанняў,
Ні прамоў на «будзь здароў!»,
Дзе суседкаю-сквалыгаю
Не спайманы ў агурках,
Па аблоках, як па выгане,
Ходзіць хлопчык на руках...
Так наступаюць гарады
З жалезным подыхам і віскам:
Стаяць здзічэлыя сады
На Ляхаўцы, у цэнтры Мінска.
Іх зацвітання па вясне
Даўно ніхто не выглядае.
Стаіць — мелодыяй Маснэ —
Бярозак пара маладая.
Ці закаханы пасадзіў,
Ці хто вяселле так адзначыў,
Ці хто двайнятак нарадзіў...
Цяпер тут выгулак сабачы —
Пустыр між дымных камяніц,
Дзе робіць лукавіну Свіслач...
Вынюхвае па сёння шпіц
Падскварак дух, што тут завіснуў...
І ўспамінаюць снегіры
Расказ дзядоў чырванагрудых,
Як іх кармілі на двары,—
Успамінаюць, нібы дуда...
А лукавіну, як пятлю
Пад'ёмны кран ужо гайдае...
Я вас не ўцешу, хоць люблю,
Бярозак пара маладая...
Гадзіннікі не цікаюць —
Гадзіннікі ўцякаюць.
І каюцца вялікія,
І трыумфуе Каін.
Хоць інтэграл — не інтрыган
І ў сýму свет збірае,
Ды рассыпаецца курган —
Гісторыя зямная.
І Цыялкоўскі прадказаў:
Зямлю пакінем з часам.
Яна — транзітны наш вакзал
На галактычных трасах.
Бягуць гадзіннікі, бягуць
І тло перасыпаюць.
І ўжо да новых зор нясуць
Наш лёс і нашу памяць...
Стаў матэматыкам паэт,
Паэтам — матэматык...
Ды нехта ж той купіў білет,
І нехта ж вінаваты?..
Бягуць гадзіннікі... Зямля
Нібыта ўжо ў ламбардзе
Закладзена... Ды нам здаля
Не крыкнула ў пагардзе:
«Няўжо вы здрадзіце? Няўжо
Ўсё чалавецтва — Каін?..»
Не вер, Зямля, мы зберажом
Цябе перад вякамі.
Мы парываемся ў Сусвет,
А ён — дамоў вяртае.
Не — Лабачэўскі знаў сакрэт:
Прамая ёсць крывая.
Навошта ж — горкую ад ран —
Мяняць лам хату трэба?
Абмен касмічны той — абман:
Не мае лепшай неба.
Калісьці ж была і над Талінкай
Вясна. І цвіла, і гула.
І кожная ў лесе прагалінка
Шумела паводкай крыла.
Маленні спраўлялі на чысціках
Глушцы і цецерукі.
Выводзіла пушча плячыстая
На бераг маладнякі...
Дзе тая скакуха-рачулка
З разлівамі лотаці ўсцяж,
Глыбасты на нерасце гулкім
Хрыбет шчупака, нібы краж?
Дзе тыя віры і мачылы
Над восеньскі лён-самапрад?
Якою сплылі аблачынай
Вяснянкі i скокі дзяўчат?
Куды адляцелі крыніцы,
Натхненне чыё берагуць,
І вокам вясёлым брусніцы
Гарэзна каму падмаргнуць?..
Усіх прывяло асушэнне
Да ладу, змагло і ўняло...
Набіць абяцала кішэшо
Дабром, ды і тое сплыло...
Дзе песціўся ветрык-гарэза —
Вятроў віхрагонны алюр.
Пясчаныя лысіны лезуць
З-пад тарфяных шавялюр.
Падаўся глушэц у расстрыгі,
А цецярук свой талмуд
І іншыя мудрыя кнігі
Здаў у «Палессеводбуд».
Чакалі-зачакаліся:
Смыляць нябёсы нізкія,
Ад каліўца да каліўца
Сухмень страляе іскрамі.
Хто і куды скіроўвае
Хмурынкі неспадзеўныя?
Плывуць, як папяровыя,
Інструкцыі залеўныя...
І ўсё ж, нарэшце, хлынула,
Ушпарыла, зацокала!
Бяжыць сухмень палынная,
Ратуючыся ўцёкамі.
Над парыжэлым выганам,
Скапычаным каровамі,
Вясёлка шлангі выгнула
І хмары напампоўвае.
Дажджынкі, як астрожнік, я
Лаўлю, сабе не верачы,
За крэску срэбра кожную
Хапаюся аберучкі.
Смяюся — і хапаюся —
Тапельцам за саломінку.
З дажджом перамаўляюся
Па навальнічным слоўніку.
Ліецца і струменіцца
Вадзіца выратоўная,
П'е выган і аселіца,
Звіняць капытцы поўныя!..
Глыні з таго капыціка,
Як брат Алёнчын некалі
У казцы,— і хоць ныцік ты,
А козлікам замэкаеш!
Пройдзе дождж, магчыма, навальніца —
Абяцае радыёпрагноз,
А пакуль што — пылам шлях дыміцца,
Ліст пажоўклы падае з бяроз.
Перасмягла майскія прысады
Кожнаю галінкай просяць піць,
І ў смузе густой за даляглядам
Поле абяскрылена ляціць...
Хоць бярыся ды спраўляй малебен,
Каб хмурынкі выпрасіць шматок,—
Толькі хто ў пустым пачуе небе,
Хто падасць вады — хаця б глыток?
Клопаты свае, свае арбіты,
Кожны сам сабе і кум і сват,
Кожны — свет, замкнёны і закрыты,—
Што страшней — хаос ці гэты лад?
Кожны на сваіх рахунках з часам,
Кожны сам сабе і міл і люб,—
Халасцяк Сатурн зганяе масу,
Круціць торсам кольцаў халахуп,
Пазірае Марс крывавым вокам,
А Венеры сняцца жаніхі,
Ходзіць ноччу Месяц санцабокі,
Ды і той — халодны і глухі...
Хто ж табе, Зямля мая, паможа,
Адгукнецца хто?..
І раптам — дождж!..
Травы здрыгануліся трывожна,
Як пабеглі дзеці басанож.
Вецер лісце спешна перакульваў,
Каб ні кроплі птушкам не было...
Біліся дажджыны, нібы кулі.
Як ад весткі злой, трымцела шкло...
Хмары не плылі, не ўдарыў звычна
Гром, што быў за Перуна старэй...
І Чарнобыль весткаю касмічнай
Стаў каля расчыненых дзвярэй...
Зноў лічэбнік... Жывым і мёртвым —
Паўтарэння зададзены ўрок...
Паўтараем: «кожны чацвёрты...»
І — «чацвёрты энергаблок...».
Паўтараем... Настаўнік Чарнобыль
Нагадаў, нібы назнарок:
Той — чацвёрты — ваеннай пробы
І — чацвёрты — энергаблок...
У палях, на лугах, на прысадах —
Нібы водгук на кожны крок —
Рэха чорнай атамнай здрады...
І — чацвёрты энергаблок.
На ўзбалотку гараць журавіны,
Баравік залез на грудок,
А ў вачах — туман з Украіны...
І — чацвёрты энергаблок...
І глядзіць — у чырвоных пражылках
Склератычным тварам лісток,
Што скідае клён на сцяжынку...
І — чацвёрты энергаблок.
Чуюць Хойнікі, чуе Брагін
Жураўліны крык ля аблок:
Ні расінкі — адолець смагу...
І — чацвёрты энергаблок.
Як прадвесце сусветнай пустэчы,
Як Зямлі патушаны зрок,—
Гэты з цёмнымі хатамі вечар...
І — чацвёрты энергаблок...
Крочыць здань на хадулях ракетных...
Просіць свет надзеі глыток...
Б'юць у звон Чарнобыля ветры
І — чацвёрты энэргаблок.
Ён гукае: устаньце, людзі,
Каб адолець ядзерны змрок,
Бо інакш — не жыццё ў нас будзе,
А чацвёрты энергаблок...
Сёння райкам прывезлі кагосьці
з радзільнага дома —
Я не чуў яго плачу
І ў твар не пабачыў яшчэ.
Для мяне ён — сусвет неадкрыты,
зусім невядомы.
А ўжо стала нас болей —
і мне весялей м лягчэй.
Добры дзень, чалавек!
Я вітаю цябе, чалавецтва,—
З новым сынам вітаю
ці з новай дачкой.
Снежны вырай пялёнак
на ветры плакатна ірвецца,—
Ажно боязна — быццам малое
над балконам бяжыць галячком.
А пялёнкі — як выстаўка суперсучасная
ў стылі «Малевіч».
Толькі белых квадратаў — не чорных —
узносіцца знак.
Над абстракцыяй атама,
над рэальнасцю чорнай залевы,
Над Чарнобылем —
Ён:
Як жыццё, геніяльны
Мастак.
Ліпнёвую ноч бліскавіц паясы
Святлом абпраменьваюць рэдкім.
Ігліцай нейтроннай іскрацца лясы,
Чарнобылем пахнуць кветкі.
Сyxoe чаканне трывожных дажджоў
Стаіць на покуці ў лета.
Распяты на ценях касмічных крыжоў,
Бяздомна лячу над планетай.
«Што я нарабіў,— праклінаю сябе,—
Якія бяздонныя сілы
Я выпусціў, покуль бяздумна гарбеў
Над тайнаю, як над магілай...
Вазьміце, вазьміце ўсю тайну маю
За той васілёчак у жыце...
Я сам сябе — сам сябе! — не пазнаю:
Я д'ябал ці бог — адкажыце...»
Ды глуха глытаючы вечнасці шум,
Нямко з электронным блокам,
Як смерць, адзінокі, глядзіць у душу
Гадзіннік трынаццатым вокам...
Калі трымае маці на руках
Свайго малога, мне здаецца — маці
Трымае чалавецтва, што ў вяках
Жыве, як светлы дух у гэтай хаце.
Калі ўзрывае цішу самалёт,
Ламаючы бар'еры гукавыя,
Здаецца, што з усіх зямных шырот
Глядзяць трывожна ў неба ўсе жывыя.
Калі ён сядзе з грузам дамавін,
І маці зразумее, што ніколі
Не выйдзе з металічнай хаты сын,
І загалосіць: «Мой жа ты саколік...» —
Чым гэты слёзы можна акупіць,
Якім — зямным альбо нябесным — раем?,
Пясок ля ямы ад слязы кіпіць,
Зямля — наскрозь, навылет — прагарае.
І страт перажыў і пагарды сцярпеў —
Не ўмесцяць Дняпро і Нарач.
Над бокам — нібыта гісторыі спеў —
Рыпелі турэмныя пары.
То з роднай сялібы нядоля вяла,
То гналі ў Сібір па этапу.
Аб тым, што ты вораг, на ўзлёце крыла
Кляймо выбівалі сатрапы.
На дзюрку апошнюю ты паяснік
Падцягваў вясною нішчымнай.
А над галавою —
дзяржаўнай хлусні
Выбухвалі бурбалкі чынна.
І сын табе ў вочы не раз чужаком
Глядзеў і прылюдна цураўся,
А ты праклясці мог толькі маўчком,
Бо мову язык забываўся.
Як толькі на ніве тваёй каласком
Вякоў выспявала надзея,
На ўздыме, каб шлях ты адольваў паўзком,
Стралялі ў спіну дабрадзеі...
Ды з пылу і тла ты ўзнімаўся ізноў
І дню непражытаму верыў.
І сцежку крывавую пасмы дажджоў
Змывалі на досвітку шэрым.
З душою наросцеж, хапком, напавер
Ты ўзводзіў вышынную хату:
На шыі з пятлёй трыццаць сёмы паверх
Вісеў над падмуркам трыццатым.
«Дзе вашы магілы, бацькі і дзяды?» —
У жвір, як у памяць,— лапата:
Дарог абарваных шукаюць сляды
Нашчадкі твае ў Курапатах.
Няўмольна твой лёс паўтарае віткі,
Ды вочы твае з надзеяй
З-пад хлебаробскай мазольнай рукі
Насустрач сынам паглядзелі.
Ты жыцьмеш, мой краю: не ўсе паляглі
Пад сосны — хто ў крамным, хто ў зрэбным...
Ты выжыць павінен, бо з гэткай зямлі
Ўзнімаюцца зоркі на неба.
Далоні — рэчышчы траншэяў,
Далоні — баразён цуркі...
Гляджу на вас — і век цішэе,
І мазалі бягуць з рукі:
Інтэлігенты ў пакаленні —
Другім ці трэцім — што ад нас,
Якое возьмеце памкненне,
Які адкрыецца вам час,—
Ці той, што мы клянём,— застойны,
Дзе гераізм, як гераін,—
Прэзідыумны i застольны,
Дзе ўжо не верыць бацьку сын...
Ці век прыдумаеце новы —
3 крутой камп'ютэрнай душой?..
Я веру ў розум адмысловы
І ў спрыт, засведчаны Ляўшой...
Адно прашу — не забівайце
Жывых азёр, крыніц і рэк,
На даланях сваіх чытайце
Аповесць з назвай «Чалавек».
Свой лес чытайце несмяротны
У гэтых лініях жывых,
Пакуль прырода незваротна
На згубу не скрыжуе іх.
Яе катоўнікаў імёны
Я знаю,— рукі бачыў я:
Па локці — у крыві зялёнай.
Ды не крычу: — Віна чыя?!
Бо знаю: і маёй — даволі,
І я не збоку прастаяў
У барацьбе — з табою, поле,
З табою, луг, рака мая...
Ляціць хімічная пагоня,
А я, банкрутны валадар,
Я ўсцешан, як прырода сёння
Ў мае атрутныя далоні
Хавае свой пакутны твар.
Чужыя згублены шляхі,
Пайшлі, нібы вада ў сухі,
Пустыняй спражаны пясок;
Свае — заваламі гадоў —
Сцяжынцы кволай, без слядоў,
Ляглі на горла — папярок.
З глыбінь сусвету да мяне
Прыходзіць гэта слова,
Дзе ўсё былое прамільгне,
Як сутнасці аснова,
Дзе ўсё, што будзе праз вякі,
Перад вачыма стане,
І незнаёмы дзень з рукі
Узлятае як пытанне...
Усё зліецца ў слове тым,—
І хто мяне ўратуе
Ад несмяротнай нематы,
Як бачу зорку тую?
Я ўсім гатоў ахвяраваць,
У вечнасці пытаю:
Як слова тое мне назваць? —
Адзін сусвет і знае...
НОЧ НАД ТОМІКАМ МАРЫНЫ ЦВЯТАЕВАЙ
На душу цяжкай цемрай абрынуты,
Лёд на ўсходзе неба адтайвае,
Нібы верш, пракрычаны Марынаю,—
О зямля мая, зорка расстайная,
Адлятаючы, забяры мяне,
Не пакінь з той заклятаю тайнаю —
З той лясною, траўнай, звярынаю,
Пракрычанай з пятлі Марынаю,
Не пачутай i растаптанаю...
Адступіся, мой Змей Гарынавіч,
Дай прайсці, дзе зоркі злятаюцца
З лёсам — д'ябальскай віктарынаю...
О планета, грэшная тайнаю...
Світае...
Святая...
Цвятаева...
Штодня паміраць на шпагах радкоў
Правінцыяльным акторам
І ўваскрасаць на заборах вякоў
Надпісамі рыфматвораў,
Бяздомна плыць у бяздумны флінт
На трыумфальнай мачце
Ці з перфакарт квантаваць лабірынт,—
Я не змагу... Прабачце...
Не быць і смычком пры лірычнай струне
І одапісцам сезонным...
Бо зараз не сэрца ў грудзях у мяне —
Чарнобыля зона.
Быт — ён упарты, як бык,
Ілбом у сцяну ўвапрэцца,—
Глядзіш, і застыў, і абвык,
І некуды болей падзецца.
А маеш чатыры сцяны,
То можаш мяняць раз за разам,
І пойдуць штомесяц яны
Па крузе, як месяца фазы...
Паўзе аднастайнасці воз,
Уласным гарбом прыдбаны:
На службе ёсць бос, і дома ёсць бос,
І трэці — з блакітным экранам.
Ні спрэчак былых — хто лявей, хто правей,
Ні слёз, ні эмоцый адмоўных.
І ўжо галасісты былы салавей
Спявае табе галаслоўна.
Прачнецца душа,— як сабака, праз глуш
На пятую квадру галосіць.
А месяц нязменна, як верны муж,—
То лысы, то раганосец...
Смерць не бывае завочнай
І ананімнай таксама,—
Прыходзіць штодня і штоночы
Па адрасе, без тэлеграмы.
Прыходзіць яна раптоўна,
Прыходзіць пакутна і доўга.
Мы ўсе сустрэцца гатовы —
Вось толькі калі, невядома.
І ў тым паратунак... А сёння
Мы самі дзень назначаем —
То «грыбам», то «парасонам»
Мы воблік яе велічаем.
Разлічана ўсё, і антэны
У абдымках трымаюць нервовых
І нас, як акцёраў на сцэне,
І думкі пашы, і словы...
Аб тым, што стрэслася ўчора,
Каму ты раскажаш, камп'ютэр,
Калі ў нішто ператворыш
І пас, і смерць, і пакуты...
У позірку мутным дысплея
Перамогам якім адбівацда,
Калі на руінах датлее
Апошняя з цывілізацый...
І плёнам якім выхваляцца,
Якім трыумфам свяціцца,
Апошняе будзе вар'яцтва —
Апошняя з інквізіцый.
Жахнуцца вякі-панятыя,
Як заўтра згараць шляхі ў
І паміраць будуць тыя,
Хто сёння не нарадзіўся.
зор даспелых
дагараюць
гронкі
Млечным Шляхам
адлятае
журавоў касмічных
клін
нібы кнігу вечнасці
старонку за старонкай
смерць гартае
векі дамавін
сейбіт-бог
бяднейшы
і намнога
бога
неспатольнага жніўца
поўныя сусекі
зерня злога
і дарога
без пачатку
і канца
толькі крык мой быў
нібыта крылы
і ўзнімаў
над тым жніўём мяне
каб пабачыць мог я
ж. што магілы
той хто нарадзіўся
не міне
На шляхах апошніх сустрэч
Ідзе — за плячыма з ношкаю
Свет пусты, не топлена печ,
І вокны забіты дошкамі.
З роты,
той пяхотнай,
той смяротнай,
Моўчкі адыходзяць па адным.
І плыве над шляхам незваротным
Сівізна, як аблачынак дым,—
Тых?
не васільковых —
выбуховых,
Тых,
парахавых,
як смерці ўздых...
Аблачынак —
песень жаўруковых
Як ратунак:
мёртвым ад жывых.
Дзе вы, песні жніўныя?
Хто вас адвячоркамі
Панясе над ніваю?..
...Дрэмле выспа чорная...
Крыж да крыжа горнецца,
Ды не ступіць кроку...
А над ёю — горасны
Камень адзінокі.
Дзе другі — не ведала
І не будзе ведаць
Дзеўкай аўдавелая
Песенніца Вера.
Дзесьці ён у Прусіі,
А яна ў магіле...
Замуж не прымусілі
І не ўгаварылі —
Ні сваты, ні маці —
Колькі ні стараліся...
Звекавала ў хаце
Птушкаю параненай...
А было, а помніцца —
Песні жніўным вечарам,
Што ішлі над поўняю
Па сцяжынцы Верынай.
Ой, дадому, жнейкі,
Бо заспее раніца...
...На грудок маленькі
Неба апіраецца...
Дзе вы, песні жніўныя?
Адышла апошняя...
Лісцейка тужлівае —
Палявою поштаю...
Ды сівы равеснік
Той далёкай песні
Іншым разам збочыць,
Як ніхто не сочыць.
Скажа нерасталае,
Быццам абыякава:
— Дзеўкай адспявала —
Бабаю адплакала...
Спіць душа, і думак алавяных
Воз на голях восеньскіх заграз...
Дзе вы, лёгкай радасці паляны,
І якое сонца грэе вас?
За якім схаваўся даляглядам
Сумны клін апошніх журавоў?
Паглядзець памкнуся — а прысады
Голлем шлегануць: «Ідзі дамоў...»
Голы вецер свісне: — Ты не вельмі
Давярайся восені ў жыцці:
Хоць і ўсё дазволена — ды нельга,
Хоць адкрыта ўсё — ды не ўзляціш...
Воля тут, як спелая рабіна:
Хустка ёсць, ды нечага абуць,—
Не ўцячы ад налеці драздзінай:
Кроплі-ягады крывавыя дзяўбуць...
Абмакрэлым, незямным цяжарам
Цягнуць хмары шэрую нуду...
Хутка ўдараць белыя пажары,
Полымем сцюдзёным загудуць...
Калі спрэчкі заходзяць,
Які будзе заўтрашні дзень,
Я кажу пры пагодзе:
— Такі, як у добрых людзей.
Я за тое, каб жыў у хаце
Хлебны водар і душы лячыў,
Каб спявала над люлькаю маці,
А не роў транзістар-айчым...
Каб уласныя дзеці
Зналі ў твар уласных бацькоў,
Каб у нас, а не дзесьці
Судзілі пажадлівых халасцякоў.
Каб і духам, не толькі целам,
Мы ў спорце майстрамі былі,
Каб унук мой не бег звар'яцела
Забіваць галы за рублі...
Я за тое, каб сорам,
Нарэшце, даняў гандляроў,
Каб не плакалі хорам,
Што ўчора жылі — будзь здароў!..
Каб прыроду і чалавека
Не раздвойваў прагрэсу клін,
Каб да вусця, вольныя, рэкі,
А не ўверх, пад канвоем, цяклі.
Каб ад холаду май не бегаў
Пазычаць у снежня кажух,
А каб Новы год быў ca снегам
І ад нудных дажджоў не глух.
Я за тое, каб вораг
З пацалункамі заўтра не лез,—
Хай ён там застаецца — ва ўчора:
Злая сіла — на цёмны лес...
І каб дзверы замкоў не зналі,
А замкі не шукалі дзвярэй,
Каб мы ўсе хоць крышачку сталі,
Хоць на кроплю, шчырэй і дабрэй.
Самалёт убірае шасі —
Ногі ў круглых, гумовых красоўках.
Турбінная сіла, нясі
Да сфер недасяжна высокіх...
Як бог, як сусвету ўладар —
Любуюся ў ілюмінатар:
То вёска праскоча між хмар
І ўсцяж баразны — араты,
То працы людское гады,
Цывілізацый гены,
Спрасованыя ў гарады,
Мільгнуць пад крылом імгненна,—
Ляціць і ляціць шар зямны...
І там недзе я — маленькі —
Далёка, яшчэ да вайны,
Валюся, збіваю каленкі —
Але ў захапленні бягу
За самалётам па лузе...
І ніяк дагнаць не магу,
І ніколі назад не вярнуся...
Фантазій бог і помыслаў высокіх
Спусціўся з неба, а лясы далі
Развагі сілу і гаючым сокам
Маёй душы крыніцу налілі.
З палёў жытнёвых — шырыня, i воля,
І хлебадайнай працы неспакой,
З лугоў — касьбы вясёлае раздолле,
А з песняю — сустрэўся над ракой...
Тады скажыце мне: з якой нагоды
Мяне хрысцілі тут валадаром?
Я сын, я сэнс, я дух жывы прыроды.
Астатняе — вучонасці сіндром.
Плылі, плылі гусанькі
Ціхаю вадою,
Чарадою гусценькай,
Гукаючы долю.
З песенькай чаротнаю
Бегла над затокай
Курачка балотная
Юнаю літоўкай —
Доўгія i стрункія
Стракацелі ножкі,
Мох-вядун карункамі
Высцілаў дарожкі..,
Бегла-падлятала,
Як па сухадоле,
Бегла-падрастала,
Карацеў падолік.
Гуска-беларуска,
Ліцвінка-чарацінка —
У вачах дзічынка,
У нагах чарцінка...
Вы куды схаваліся,
Вы куды сплылі ўсе?..
...Моўчкі ў шэрай далечы
Цень ракі імгліўся...
І пятак збіты,
За рубель нажыты,
З веліччу пыхлівай
Ехаў, нібы з мліва,—
Па дарозе пыльнай
На сухой кабыле...
Дзеці сонца, вады і зямлі...
Што мы ў спадчыну ваша ўзялі:
Цеплыню, каб усіх абагрэць?
Глыбіню, каб душой не мялець?
Хлебадайнасць, каб шчодрымі быць
І галодных усіх накарміць?..
Дзеці сонца, вады і зямлі...
Вашы мы, а да вас ці дайшлі?..
Жыццю патрэбны Мефістофелі...
Бародка-клін «а la kazjol»,
Капыт, прыглушаны пантофляю,
І ў позірку — цяжкі падзол.
Такі партрэт. Амаль класічны.
Ды гэта рэдкі антураж.
А так, прызнацца, сімпатычны
І звычны Мефістофель наш.
Касцюм з іголачкі і гальштук?
Пасада ёсць і кабінет?..—
Вы здагадаліся амаль што.
Аднак і тут не ўвесь сакрэт.
А басанож? А ў джынсах фірменных?
А той, з «авоськай» у руцэ
3 пустою пляшкаю кефірнаю,
Знаток артыкулаў і цэн?
А той — атлет з крутымі персямі?
А гэты — здохленькі, рабы? —
Ці ён у штаце, ці на пенсіі —
Хіба не варты д'яблам быць?
Жыццю патрэбны Мефістофелі.
Іначай смерць, іначай тло.
Тут знак не ў барадзе, не ў профілі:
Сэнс — адмаўленне, корань — зло.
Калі нутро нячыстай сілай
Гарыць, атрутнае, ці тлее,
Які сардэчны ён i мілы —
Нібыта друг на юбілеі.
Калі агнём звініць рэклама,
Шыкуе ярмаркай эпохі,
А за агнём — пустая крама,—
Тут ён таксама,
Мефістофель.
Калі пацееш ты ля ворыва,
Дык ён пяклуецца ля варыва,
За жонкаю тваёй з прытвораю
Ляціць, як Дэман за Тамараю.
Калі радзее раць аратых —
Дык гэта ён збірае кворум,
Бюро пракату бюракратаў
Зрабіўшы з кожнае канторы.
Калі ў палескую Арэсу
Канал капаецца з Адэсы,
Каб воды — іменем прагрэсу —
Зноў да вытокаў перакінуць,—
Не лайце ГЭСы i АЭСы,
Бо Мефістофель тут павінны...
Калі Чайкоўскага камп'ютэрам
Ты замяніць імкнешся глуха,—
Знаць, з Мефістофелем пагутарыў:
Ён наступіў табе на вуха.
Быў гончы, а цяпер во гоначны
Завёўся бог з акладам цвёрдым:
Спартыўны гонар наш баронячы,
Б'е з Мефістофелем рэкорды...
Усюды ён: як стымулятар,
Як дрожджы ў месіве гісторыі,
Маэстра і артыст-аматар,
Трыбун і першая апора.
Усюды: мецэнат, балельшчык,
Маг і магістр філасофіі,—
Усюды: ад сталіц да Лельчыц...
Жыццю патрэбны Мефістофелі.
Час — без пачатку i канца...
І што на вагах перацягне:
Ці груз мінулага, дзе цар —
Смяротны змрок, вякоў суцяга,
Ці ўяўнай будучыні свет,
Якому без мяне збывацца?..
Ніхто,не ўзважыць... І сакрэт
Нам не спяшае адкрывацца.
Адно — забылася даўно,
Маўчыць знямела, глуха, пуста...
Ці, можа, зноў ляціць яно
Да нас, як з люстра цень, насустрач?
Гняце другое небыццём
За недаступным перавалам...
Хто знае: можа, там змяцём
Мы тло, каб зноў жыццё шугала?..
І, можа, мінус тут ёсць плюс,
І пераставіць іх няцяжка:
Уяўнай будучыні груз
І цень мінулага бязважкі?..
Ці разбягаюцца яны,
Ці самаедамі — па крузе —
Імчаць?.. А ў цэнтры, як чаўны,
Калыскі з вечнасцю ў хаўрусе.
І паміж іх, як хвалі ўсплёск,
Адна знаёмая ўзлятае —
Выпадак ці касмічны лёс? —
Яна мая,
Яна пустая.
Як знак пытання паміж зор
Плач у бясконцасці згубіўся:
Ці я даўным-даўно памёр,
Ці я — яшчэ не нарадзіўся?..
Ты да мяне жывы прыйшоў у сне.
Не проста так, самотны час прабавіць.
Прыйшоў адтуль — адкрыць такое мне,
Чаго не знае чалавецтва памяць.
Чаго і з будучых вякоў не прынясе
Ніхто... І я да тайны быў гатовы,
Перад якой — нішто зямныя ўсе.
І ўсе нябесныя. Ды не пачуў я слова...
Не знаю, хто не даў табе сказаць.
І хто мяне будзіў, я не пабачыў.
Не дадзенажывому тое знаць,—
I ты мяне пашкадаваў, няйначай.
І засталася тайна
За той мяжой
Нямым пытаннем:
- Няўжо? Няўжо?..
Я хачу, каб народ мой мяне пачуў.
Я не вечнасці, я не славы,
Не бяссмерця сабе хачу,—
Я не маю на гэта права.
Я хачу праз міраж даляглядаў шкляных
З цьмянай мудрасцю сімвалістаў
І праз гімн перфакарты наступнікаў ix
Прабівацца крыніцай бруістай.
Я хачу, каб слова мае жыло,
Каб яно праз вякі праляцела,
Каб дзяржаве не ў сорам яно было,
Каб не ў вокладках пыльных мярцвела.
Каб далёкі нашчадак мяне разумеў
Без пасрэднікаў нудна-вучоных,
Каб не выкапнем стылым мой сказ бранзавеў
І не быў між дзівосаў пячорных.
Не хачу, каб гісторыя нас узяла
У прыклад іншым страшнай цаною,—
Я хачу, каб мова мая жыла
І жывы мой народ размаўляў ca мною.
Вёска невялікая Славені
На зямлі, дзе Крупшчына мая,—
А якія выраслі карэнні:
За гарамі гор — Славені-я.
Без вучона-нудных канферэнцый
Па-сяброўску мы гартаем час,
І гавораць нам браты-славенцы:
— Мы сюды прыйшлі адтуль — ад вас.
Там пачатак наш і наш пракорань,
А вось тут радзіму набылі...
Што вяло — бяда ці непакора?..—
Памяць не згубілася ў быллі.
Развялі дарогі нас па свеце,
Ды ў Славенях i ў Славеніі
Вольны дух не згас у ліхалецці —
Пушчай партызаяскаю звініць!
І нашчадкам Габсбургаў давалі
Мы наказ агнём — на ўсе вякі,
Каб выпадкам не пазабывалі:
Мы — браты, не проста землякі.
Слухаю гамонку, чую мову —
І лагодзіць сэрца крэўны гук.
Сёння я — славенец напалову,
Сёння сын балот — гарам сябрук!
Роднасці святое пастаянства,
Сіла — на зямлі і пад зямлёй,—
Гэта «я» на карані славянства —
Завязь бессмяротнасці маёй.
Вось недзе за гэтым, а можа, за тым
Ядлоўцавым знакам — імшара,
Дзе папараць-кветка агнём залатым
Закрэсліць зямныя ўсе чары.
І высвеціць тое, чаго не было,
Няма, і, магчыма, не будзе...
Душа, нібы птушка, ляціць у сіло,
А ногі чапляюцца ў хлудзе...
І раптам таемна зірне глыбіня —
Люстэрка ў альховай аздобе,
Касмічным адбіткам стаіць цішыня,
І крок — землятрусу падобен.
Спыніся!.. шукальнік агнёў залатых,
Замры і паслухай купалле —
Той голас, што мы пасадзілі ў драты
І ў дол дыскатэк затапталі...
Схаваўся ён тут? Не — спрадвеку жыве,
Ён толькі ад нас адвярнуўся.
Ты чуеш — дыханне прайшло па траве...
Як звон — цішыня Беларусі...
а беразе корч — толькі ша! — не суроч
Ад песні сваёй салавее,
І з неба азёрнага свецяць у ноч,
Як белыя зоркі, лілеі.
Я прыдумаў сон для камп'ютэра:
Чалавек на жытнёвым полі
З каласамі, як з дзецьмі, гутарыў
Ды i сам, як дзіця, сваволіў.
То падскокваў з глыбокай сцяжынкі,
Што схавала яго з галавою:
Каб упэўніцца — на зажынкі
Ці патрапіць ён з гэтых завоін?
То махаў, нібы крыллем жняярка,
Над шапоткім плёсам рукамі,—
Зваў русалак на гаспадарку,
Што на брук гарадскі паўцякалі.
То звінеў сінявой васільковаю
Ў свісце — над перапёлчыным раем,
Што да працы сябе прымяркоўвала:
Гэта жаць ці палоць пара ёй?..
Я прыдумаў сон — я не выдумаў!..—
Калыханка так пачалася:
Над эпох злавеснымі выдмамі —
Cпі, камп'ютэр, не прачынайся...
Замест кашуль з лясістых берагоў
Бетонныя мундзіры шыем рэкам,
І са слупа — цар заліўных лугоў —
Сабраўся бусел пеўнем кукарэкаць.
А што рабіць? Трымайся ля курэй,
Да іхняга прымазвайся карыта,
Калі яшчэ за хвост не аддзярэ
Вунь той пявун, у бойках знакаміты...
Буслова фірма пацярпела крах,
Дзе ён спрадвек адловам жаб валодаў.
Ды, дзякуй, на паўстаўку тэлеграф
Аформіў правяраць грамаадводы...
Вось і пяклуйся на слупе з гняздом —
Глядзіш, так-сяк i пераб'ешся з дзецьмі.
А там i пенсію аформіць «Асушком»,
Як пакарэнне ўсёй прыроды здзейснім.
І нейкі спрытны будзе фатакор
Між правадоў цябе здымаць для прэсы:
Як новы дух у вёсцы, як дакор
Усім, хто ные на шляхах прагрэсу.
Последние комментарии
2 часов 49 минут назад
5 часов 20 минут назад
5 часов 28 минут назад
1 день 16 часов назад
1 день 20 часов назад
1 день 23 часов назад