Раскавана дыхае Гальфстрым!..
I, як там, дзе шчодрыя пасаты
Дотыкам да вычарнелых дрэў
Квеценню абсыпалі сукі —
Бачу я, як расцвітаюць людзі
Лепшымі галінамі душы!
Бо к табе, адзінаму на свеце,
Вырваўшыся з даўкай нематы,
Як Гальфстрым з Фларыдскае пратокі,
Цяжка, безаглядна, як Гальфстрым,
Хлынула к табе маё каханне.
Хто ты мне?
Нашто ты мне?
Чаму
Аддзяліць цябе ўжо немагчыма
Ад жыцця майго,
Як немагчыма
Ад зямлі нябёсы аддзяліць?
Ды хіба пытаюць у Гальфстрыма
Пра ягоны выбар акіяна,
Пра ягоны выбар берагоў...
Ён бурліць — і адступаюць айсбергі,
І ў далонях шыраты паўночнай
Дарам найвышэйшай справядлівасці
Фарбы поўдня дзёрзка раскашуюць!
Ці ж не чуеш ты
І ці ж не бачыш,
Што—
да недаўмення —
перавернуты
Свет сцюдзёных, непрытульных вод,
Што ўжо незваротна-новы свет
Явай непаўторнаю пануе?!
Не змаўчы маўчаннем таго вострава,
Дзе Гальфстрым знаходзіць сваю гібель —
...I ўсё роўна рвецца да яго!
Последние комментарии
1 час 8 минут назад
1 час 11 минут назад
1 час 17 минут назад
1 час 29 минут назад
1 час 38 минут назад
1 час 43 минут назад