Пра тое, як я... [13 несур'ёзных апавяданняў] [Леанід Дранько-Майсюк] (fb2) читать постранично, страница - 4


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

пяцьдзесят. I праклінай тады Нямеччыну колькі ўлезе. Не, лепей усё ж прадаць. Прадаючы, можна нават зарабіць марак дзесяць-дваццаць.

Падцягнуўшы да грудзей сваю куртку скручаную (яна ў мяне зусім на жывот была апала), я даў каманду шукаць пакупнікоў.

Я быў упэўнены ў поспеху. Заходні Берлін усё ж не Давыд-Гарадок. А настрой у маіх падначаленых, як і належыць апошнім часам, быў ініцыятыўна-кааператарскім. Інструктаж ад мяне яны атрымалі пэўны, таму новая цана білетаў закруцілася на языках іхніх.

Напачатку я прапанаваў скубянуць «ахтцых»* марак, робячы такім чынам запас, каб пасля, сустрэўшыся з поўным «найн», можна было сысціся з кліентам будучым таксама на выйгрышных для кожнага з нас «зыбцых»** марак...

* Восемдзесят

** Семдзесят

Але тут — хоць ты смарканіся пры ўсіх! - падышлі гаспадары.

Падышлі гэта яны прычасаныя і рашуча на гадзіннік паказалі. Часу на продаж не было. Яго якраз хапала, каб адно ў залу прайсці, менавіта ў пяты рад валютны.

Зірнуў я на гвардыю сваю вокам пільным сяржанцкім і — як апалоніка глынуў. Так мяне ўсяго й перасмыкнула. Стаяць мае салдаты пузатыя ўсе, як пляшкі па 0,7. А замест наклеек на кожным крыўда літарамі буйнымі накрэмзана. Без акуляраў можна прачытаць: раней бы трохі ў гэту оперу піхнуцца, то якраз бы свае законныя «ахтцых» марак ухапілі б... А твары, твары ў іх — чыста прасы распаленыя. Адным словам, яшчэ трохі — і бунт пачнецца.

Зноў супакойваю, кажу ім звыклае «ша, таварышы», курткі з-пад пінжакоў выцягвайце і здавайце бясплатна мне. Калі ўжо йсці ў залу, дык пры парадзе.

Пачалі яны рассупоньвацца і ў мяне пытацца — а сам куды дзенешся?

I я таксама, кажу ім, як толькі электра патухне, з барахлом вашым у залу пайду.

План мой войска прыняло.

Гаспадары пайшлі паперадзе, каманда мая ўнагон, а я, нібы з пажару прыбегшы, з бярэмкам апранах аршанска-лідскіх уваткнуўся ў залу, як толькі лямпачкі павыключалі.

Клопату, вядома, займеў багата — столькі дабра чужога на руках! Толькі пільнуй. Добра, хоць крэсла вольнага ў цемры шукаць не трэба — кінуў апранахі ў кут, а зверху іх сабой прытаптаў. Вось табе й крэсла ўсё.

А тым часам на сцэне опера загаманіла.

У оперы гэтай Сілы Чорныя, спяваючы, хвасталі нагайкамі катаржан, якія былі Сіламі Светлымі і таксама спявалі. Зразумела, што ў думках я рашуча перайшоў на бок пакрыўджаных Сілаў Светлых. I тут мне вельмі захацелася сярод гэтых Светлых Сіл убачыць самога пісьменніка Дастаеўскага і ўголас падзякаваць яму за нязломнасць ягоную ў змаганні з царызмам крывавым.

Пісьменніка Дастаеўскага сярод катаржан я не ўбачыў, але ўгледзеў нешта такое, што не здолеў бы прыдумаць у сваім рамане самым паклёпніцкім нават Салжаніцын. Чорныя Сілы былі апрануты ў шынялі жандарскія, што правільна, але на галовах у іх шчыльна сядзелі энкавэдзісцкія фуражкі! Як ні выпручвай шыю, хоць брывамі да рампы гарачае цягніся,— так яно і ёсць. На малінавых аколышах горда паблісквалі родныя зорачкі пяцікутныя.

Заварушыўся не адзін я, нашыя ў пятым радзе валютным таксама засоўгаліся. Мусіць, дзяцінства ўспомнілі. Шмат каму з нас у дзяцінстве дзяды-пенсіянеры дарылі шапкі такія.

Зразумела, крыўдна нам зрабілася ў гэтай оперы за зняважаную частку гардэроба роднага. Хоць ты бяры ды пратэстуй. Але як жа гэта зрабіць, на барахле чужым седзячы?

I ўсё ж, каб хоць неяк адпомсціць, намацаў я на адной з куртак замок-маланку. Нішто сабе замок трапіўся — рыпучы. Хіба не зброя ў оперы правакацыйнай? Самая што ні на ёсць. Шмаргануў раз — як палкай па плоце выйшла. Адразу чуваць: з-пад Віцебска замок, а не з-пад Мюнхена соннага. Шмаргануў другі раз і трэці — няхай ведае чужая опера, як наша мінулае гераічнае высмейваць.

Замок заела, і я ўзяўся за другі.

Як бы там ні было, але пратэст мой, пэўна ж, падзейнічаў. Артысты неяк разгубіліся і перасталі спяваць, а зала з усіх бакоў залупіла ў ладкі.

Я з палёгкай выпрастаўся і для смеху таксама некалькі разоў дзяўбануў кулаком аб кулак.

Артысты пачалі згінацца ў паклонах нізкіх, нібыта прасілі прабачэння, і вінавата паглядзелі ў мой бок.

Нічога... мы добрыя... даруем, прымірэнча прамовіў я.

Так мінулася дзея першая, і я падняўся са свайго седала. З пятага раду да мяне, як да камандзіра, праціснуліся мае сябры адданыя. Вырашылі — быць напагатове. А раптам у другой дзеі на сцэну выпусцяць не проста жандараў у фуражках энкавэдзісцкіх, а зусім каго-небудзь на таварыша Кагановіча падобнага.

Але ў другой дзеі артысты былі больш абачлівыя, да таварыша Кагановіча не дайшло.

Сілы Светлыя па-ранейшаму гэтак жа доўга спявалі і раз-пораз хапалі адзін аднаго загрудкі. Трэба думаць, разказвалі пра сваё жыццё гаротнае. А Сілы Чорныя, вядома ж, з нагайкамі і ўсё ў тых жа фуражках малінавых выбягалі на сцэну толькі два разы. Так што ў другой дзеі толькі два разы шмаргануў я ў сваім кубле замком-маланкай, што з-пад Віцебска.

Болей нічога цікавага не адбылося, і на гэтым спектакля скончылася.

Зала ізноў з-за вуха запляскала ў