Ідылія ў духу Вато [Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч] (fb2) читать постранично
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (6) »
Уладзімір Караткевіч Ідылія ў духу Вато
Прыгожы парк, які любіў Вато…М. Багдановіч
Кіпяць жаданні. І няма жаданняў: Як вогнішча пад восеньскім дажджом.М. Заранка
Падала лісце. Часам пад парывамі ветру лісты асыпаліся тысячамі, і тады нават у паветры чуўся іх шолах. А потым вецер сціхаў і лісты пачыналі падаць па адным. А зямля паміж дрэвамі шапацела звонка і настойліва; раптам нехта нябачны пачынаў пятляць па апалай лістоце, уздымаючы ў паветра чырвоныя, жоўтыя, зялёныя з лімоннымі пражылкамі лісты. У гэты празрысты кастрычніцкі дзень Архангельскае здавалася пакінутым, як дача з забітымі вокнамі. Людзей не было. Была цішыня і закінутасць. Маладая пара, якая сышла з аўтобуса, не спяшаючыся, увайшла ў парк. — Што гэта ты з босай галавой? — быццам упершыню заўважыўшы, сказала дзяўчына. Ён адмаўчаўся. Ішоў поруч з ёю вельмі прамы, глядзеў на свет халоднымі зеленаватымі вачыма. Светлыя бровы насуплены, вялікі рот сціснуты нават занадта характэрна. Трохі пляскатым носам, жаўтавата-смуглай скурай, буйнай грывай каштанавых валасоў ён вельмі нагадваў льва. І не таго льва, абавязак якога гойсаць па пустыні, а таго, якога аблыталі цянётамі і вось-вось унясуць у клетку. Таму што на гэтым разумным твары быў дзіўны выраз насцярожанасці, чакання і яшчэ чагосьці. Добры сэрцазнаўца сказаў бы, што гэта выраз заўсёднай і закаранелай тугі. А яна была птушка-весялушка, маленькая, разумненькая. Скура малочна-белая, валасы занадта жорсткія і цяжкія. Затое вочы былі дзівосныя: вялізарныя, чорныя, з глыбокім бляскам. Гэтыя двое трымаліся занадта цёпла для брата і сястры, занадта разважна для каханкаў, занадта ўважліва для мужа і жонкі. Яны апынуліся на ўнутраным двары зачыненага музея, дзе мармуровы Ахіл з манерна-адчыйным тварам трымаў паміраючага Патрокла. Яны не заўважылі гэтай манернасці і прынялі яе сур'ёзна. Як усім людзям, занадта перапоўненым сабою, ім здавалася, што іншыя таксама адчуваць глыбока і моцна. Нават самотная старая, што дрэмле ў шэзлонгу на тэрасе, нават гэты мармуровы Ахіл. — Яго знявечылі. Ён зусім не Патрокл, а прыгонны, — сказала яна. — Так, — згадзіўся ён, — гэты хлопец хацеў будаваць, а яго прымушалі аўсянку сабакам варыць. — Што ты, ён музыка, — запярэчыла яна, — бычыш, якія пальцы. А наконт аўсянкі твая праўда. Яны ішлі суцэльным тунелем, які спускаўся ўніз, да грота. І раптам яна з перарывістым уздыхам прыпала да яго. — Любы, — сказала яна, — мы адны. Як добра! І падалася да яго з закрытымі вачыма, уся пасур'ёзнеўшы тварам. Ён цалаваў яе, спачатку стрымана, потым усё больш моцна, усё больш пяшчотна. Прахожы з тоўстым партфелем у руках адарваў іх ад гэтага карыснага занятку. Прайшоў, пачырванеўшы патыліцай, пакруціў галавой. — Ну і ну. Р-распусціўся народ. Яна паглядзела яму ўслед і ціха сказала спадарожніку: — У яго партфель з мамантавай скуры. Спадарожнік засмяяўся. Абое пайшлі далей і хутка выйшлі на балюстраду. Безудзельна глядзелі на іх твары мармуровых багоў і герояў. Вільготна зелянеў пад нагамі партэр. Вусны дзяўчыны раптам склаліся ў манерную ўсмешку: — У мяне няма рэшпекту да такіх пагулянак. І супірант мой нешта маўклівы. Зусім, відаць, не кахае. Ён, здавалася, не чуў. І яна зразумела: нешта не дазваляе яму жартаваць. — Раскажы хаця, як твае справы. Шэсць… не, нават дзевяць год мы не бачыліся, — спытала яна. — Так. З пяцьдзесят першага. — І што ты робіш? — Даганяю. Часу мала. Я і тады зрабіў памылку, што пайшоў ва універсітэт. Я ж любіў жывапіс больш за ўсё. А думаў, што будзе больш карысці. — Чым займаўся гэтыя гады? Ён усміхнуўся: — Жыццё вывучаў. Усялякае было. Спачатку на шахтах працаваў, потым… Ды гэта цябе не павінна цікавіць. Твар яго перасмыкнуўся, але дзяўчына, здавалася, не заўважыла. — Мне дваццаць сем, а я амаль нічога не зрабіў. Зараз вось партрэт маці скончу, а потым ёсць у мяне задума. Гістарычная. Іван Вецер, здраджаны сябрам. Яна ўважліва паглядзела на яго. — Гэта ў паўстанні? — Так. Разумееш, здорава павінна атрымацца. Пястрыцкі ў парчы і гэты, пасінелы на снягу. Ядловец такі, разумееш, дымчата-зялёны, неба цяжкае. — Так, — сказала яна, — гэта было гістарычнае свінства: гарматы супраць бяззбройных… — правяла позіркам па голых мурмуровых фігурах і неяк нават паспешліва сказала: — Бр-р, як ім холадна. Абое збеглі па прыступках уніз, і тут, у алеі, каля грота Кацярыны, яна зноў прытулілася да яго. — Пацалуй мяне. — Не магу, — сказаў ён, — надта ўжо гэтая баба зайздросна глядзіць. Сурочыць, бадай што… — Не жартуй. — Ды я і не жартую. Проста небяспечна мне быць з табою. І табе… таксама. Яна апусціла вочы ўніз. Лімонныя, барвяныя, іржава-чырвоныя лісты клёнаў стракатай мазаікай ляжалі на зямлі. Дзяўчына
- 1
- 2
- 3
- . . .
- последняя (6) »
Последние комментарии
10 часов 1 минута назад
15 часов 5 минут назад
22 часов 54 минут назад
1 день 1 час назад
1 день 1 час назад
2 дней 12 часов назад