Семнаццатай вясной [Іван Навуменка] (fb2) читать постранично, страница - 5
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
— Мы, брат, дурні вялікія, — бінтуючы мне нагу, гаварыў Сымон. — Ходзім табуном, самі ж стараемся выдзяляцца, у вочы кідацца. Людзі ў сто разоў разумней за нас робяць. Ты думаеш, парню спалілі і лістоўкі раскідалі партызаны? Такія ж, як і мы, партызаны, толькі не такія вароны.
— Сымон, — не вытрымаў я, — скажы, ты хадзіў у аптэку?
Сэрца ў мяне тахкала так моцна, што, мабыць, пачуў і ён.
— Хадзіў, але ты нічога не ведаеш, — жорстка паглядзеў на мяне Сымон. — Нічога не ведаеш, зразумеў? Запамятай гэта…
Не, цяпер я ведаў усё. Ведаў, якім быў сляпым і недалёкім. Такую дзяўчыну хацеў прывабіць сінімі штанамі. Эх ты, дурніца… Тоненькая белая дзяўчына паўставала цяпер у маіх вачах у нейкім новым, казачным святле.
У гэтую вясновую ноч я зноў пачуў, як прыемна пахне расцвіўшы бэз. Ён пахнуў так заўсёды, калі мы хадзілі здаваць экзамены.
1956
Последние комментарии
27 минут 21 секунд назад
44 минут 44 секунд назад
1 час 9 минут назад
1 час 41 минут назад
2 часов 48 минут назад
4 часов 28 минут назад