Лота [Астрыд Ліндгрэн] (fb2) читать постранично, страница - 2

анёлаў-захавальнiкаў. Тады нам патрэбен хтосьцi, каго трэба абаранiць; мы абараняем Лоту. Яна ляжыць у сваiм ложку, а мы стаiм побач i размахваем рукамi, нiбы анёлы, якiя лятаюць i махаюць крыламi. Але Лоце гэтая гульня не падабаецца таксама, таму што яна зноў павiнна ляжаць цiхенька. Гэта тое ж самае, што яна робiць, калi мы гуляем у пiратаў, толькi на гэты раз ёй трэба ляжаць на ложку, а не пад iм.

Часам мы гуляем у бальнiцу. Джонас — урач, я — сядзелка, а Лота — хворае дзiця, якое зноў ляжыць у ложку.

— Зноў мне ляжаць у ложку, — сказала Лота, калi мы неяк папрасiлi яе пабыць хворай. — Я хачу быць доктарам i ўсунуць лыжку ў рот Марыi.

— Ты не зможаш быць доктарам, — сказаў Джонас, — таму што ты не ўмееш напiсаць рэцэпт.

— Што я не ўмею напiсаць? — спытала Лота.

— Рэцэпт — гэта тое, што пiша доктар. Ён гаворыць табе аб тым, як ты павiнна даглядаць за хворымi дзецьмi, — адказаў Джонас.

Джонас ужо навучыўся пiсаць друкаванымi лiтарамi, хаця ён яшчэ не ходзiць у школу. Чытаць ён таксама можа. Але мы не пойдзем у школу, пакуль нам не споўнiцца сем гадоў.

Аднак мы прымусiлi Лоту легчы ў ложак i прыкiнуцца хворай.

— Як ты сябе адчуваеш, мая маленькая дзяўчынка? — спытаў Джонас. Ён гаварыў, нiбы доктар, якi прыходзiць да нас, калi ў нас адзёр.

— Хачу есцi, хачу есцi, хачу есцi, — паўтарала Лота. — Я раблю выгляд, што я пiрат.

— Не дуры! — крыкнуў Джонас. — Спынiся! Мы не дазволiм табе гуляць з намi, калi ты будзеш рабiць такое глупства.

Лота супакоiлася i зноў стала "хворай". Яна нават дазволiла нам налажыць павязку на руку, а таксама i на грудзi. Скрозь павязку на грудзях Джонас пачуў, што сэрца было вельмi хворае. А калi ён засунуў лыжку ёй у горла, то аказалася, што i горла было вельмi i вельмi хворае.

— Прыйдзецца зрабiць ёй укол, — сказаў ён.

Аднойчы, калi Джонас быў хворы, доктар рабiў яму ўколы, i ён хутка ачуняў, i вось таму ён хацеў зрабiць укол Лоце. Ён узяў цыравальную iголку, якая была вельмi падобна на iголку доктара.

Але Лота не хацела нiякiх уколаў, — яна брыкалася, пiшчала:

— Не хачу я гэтых уколаў!

— Ну, дурненькая, мы ж не ўзапраўду, — адказаў Джонас. — Я ж не збiраюся ўтыкаць у цябе гэтую iглу, цi ж ты не разумееш?!

— Усё роўна не хачу ўколаў, — енчыла Лота.

I мы амаль што спынiлi гэтую гульню.

— Але ж я ўсё-такi выпiшу рэцэпт, — сказаў Джонас. Ён сеў за стол i алоўкам напiсаў друкаванымi лiтарамi на шматку паперы, але ж я не магла гэта прачытаць. Вось што там было: "За хворай дзяўчынкай трэба даглядаць. Ёй павiнен зрабiць укол доктар Джонас Мартэнсан".

Нам з Джонасам спадабалася гуляць у бальнiцу. А Лоце — не.

Упартая Лота

Наш тата вельмi смешны. Калi ён вяртаецца дадому з работы, Джонас, я i Лота сустракаем яго, i тата звычайна гаворыць: "О, божа лiтасцiвы! Колькi ж гэта ў мяне дзяцей!"

Аднойчы мы схавалiся за вешалкай i сядзелi там цiхенька, дык тата сказаў маме:

— Што гэта здарылася, чаму так цiха? Цi мае дзецi захварэлi?

Тут мы i выскачылi з рогатам.

— Вы ж не палохайце мяне так, — сказаў тата. — Калi я вяртаюся дадому, дык павiнен стаяць лямант i гоман, iнакш я буду непакоiцца.

Аднойчы два грузавiкi сутыкнулiся на вулiцы якраз насупраць нашага дома, i лязгат быў такi, што Лота прачнулася.

— Што зрабiў Джонас на гэты раз? — запытала яна спрасонку. Лота была ўпэўнена, што ўвесь шум i лязгат iдзе ад Джонаса.

Лота — такая маленькая, i ў яе такiя тоўсценькiя ножкi, што нам з Джонасам вельмi падабаецца цiскаць яе. Але ёй гэта зусiм не падабаецца.

Лоце не падабаецца шмат чаго. На мiнулым тыднi яна кашляла, i мама прымушала яе прыняць лякарства. Але Лота сцiснула рот i затрэсла галавой.

— Ты такая дурненькая, — сказаў ёй Джонас.

— Я не дурненькая, — адказала Лота.

— Ты дурненькая таму, што не п'еш лякарства ад кашлю, — сказаў Джонас. Калi мне трэба было прымаць лякарства, я вырашыў адразу выпiць яго, i ўсё тут.

— А калi мне трэба прымаць лякарства, я адразу вырашаю не пiць яго, i ўсё тут, — адказала Лота.

Яна моцна-моцна сцiснула рот i пакруцiла галавой. Мама пагладзiла яе па галоўцы.

— Мая ты небарака, мая ты Лотачка, табе прыйдзецца ўвесь час ляжаць тут i кашляць.

— I добра, бо я зусiм не хачу спаць, — радасна адказала Лота.

Ведаеце, Лота ўвечары не хоча класцiся спаць. Я таксама не вельмi ахвотна раблю гэта. Але ў нашай мамы дзiўныя звычкi! Увечары, калi мы не хочам спаць, яна прымушае нас класцiся, а ранiцай, калi мы хочам спаць, яна прымушае нас уставаць.

Лоце, нарэшце, трэба было прыняць гэтае лякарства, бо на наступны дзень у яе пацякло з носа i яна стала кашляць яшчэ больш. Мама не дазволiла ёй выходзiць з дому. Яна папрасiла мяне схадзiць да Вулвэрса i купiць нешта для яе. Я хуценька пабегла. Калi ўжо была ля прылаўка i чакала прадаўца, нечакана ўвайшла Лота. З яе носа цякло яшчэ больш.

— Iдзi дадому, — сказала я.

— Не пайду, — адказала Лота. — Мне таксама падабаецца ў Вулвэрса.

Яна чхала i чхала, i нарэшце жанчына, якая стаяла побач з намi, спытала ў яе:

— У цябе ёсць насоўка?

— Ёсць. Але я не пазычаю яе