Дачакаюся, калі прыйдзе ноч, калі ўзыдуць на небе зоркі...
Цямнее зямля, цямнее вада, цямнее трава, цямнеюць будынкі...—
яшчэ нядаўна ўсё мела свае абрысы, яшчэ нядаўна ўсё свае межы мела, спрыяла адно аднаму, пярэчыла адно аднаму i было толькі часткаю наваколля.
Калі я ўзыходзіў на вежу — в е ж а ю разважаў,
калі ішоў па дарозе — д а р о г a ю бачыў,
а тут, а цяпер сачу, як усе становіцца ўсім,
як у вышынях недасягальных уваскрасаюць зоркі.
Ёсць нешта ў белым дні наступнейшае, чым дзень,
ёсць нешта ў цёмнай начы наступнейшае, чым ноч,
i ёсць нешта ў вежы наступнейшае, чым вежа,
i нешта ёсць у дарозе наступнейшае, чым дарога,
ёсць нешта ў нас наступнейшае, чым мы...
Той, хто ішоў па дарозе, казаў: гэта — зоркі.
Той, хто ўзыходзіў на вежу, адказваў: гэта — мы...
Жывы на зямлі, нашу ў сабе сваю смерць i сваю неўміручасць, i адкрываю жыццём зямлю, i адкрываю смерцю нябёсы, a неўміручасцю — што найвышэй за ўсё,
a неўміручасцю — што найбліжэй за ўсё,
a неўміручасцю — зоркі.
Последние комментарии
10 часов 38 минут назад
18 часов 38 минут назад
1 день 9 часов назад
1 день 13 часов назад
1 день 13 часов назад
1 день 13 часов назад