Камітэт па расстрэле паэтаў [Андрэй Дзiчэнка] (fb2) читать постранично, страница - 5


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

напалоханая і разгубленая, а твар яе быўзакрыты хусткай. Толькі вочы. Трывожныя, як навальнічныя хмары ў непагадзь.

Кірыла ўсміхнуўся, і падлога пад ім правалілася. Апошняе, што ён пачуў— гучныя апладысменты натоўпу. Смяротны холад абдаў ад ног да галавы. I неўзабаве наступіла цемра.