Казка пра цара Салтана, пра яго сына славутага асілка князя Гвідона Салтанавіча і пра цудоўную прыгажуню царэўну Лебедзь [Александр Сергеевич Пушкин] (fb2) читать постранично, страница - 3 [Настройки текста] [Cбросить фильтры]
Цвет фона черный светло-черный бежевый бежевый 2 персиковый зеленый серо-зеленый желтый синий серый красный белый
Цвет шрифта белый зеленый желтый синий темно-синий серый светло-серый тёмно-серый красный
Размер шрифта 14px 16px 18px 20px 22px 24px
Шрифт Arial, Helvetica, sans-serif "Arial Black", Gadget, sans-serif "Bookman Old Style", serif "Comic Sans MS", cursive Courier, monospace "Courier New", Courier, monospace Garamond, serif Georgia, serif Impact, Charcoal, sans-serif "Lucida Console", Monaco, monospace "Lucida Sans Unicode", "Lucida Grande", sans-serif "MS Sans Serif", Geneva, sans-serif "MS Serif", "New York", sans-serif "Palatino Linotype", "Book Antiqua", Palatino, serif Symbol, sans-serif Tahoma, Geneva, sans-serif "Times New Roman", Times, serif "Trebuchet MS", Helvetica, sans-serif Verdana, Geneva, sans-serif
Насыщенность шрифта жирный
Обычный стиль курсив Абзац 0px 4px 12px 16px 20px 24px 28px 32px 36px 40px
Межстрочный интервал 18px 20px 22px 24px 26px 28px 30px 32px
морам ці шчасліва?
І якое ў свеце дзіва?»
Карабельшчыкі ў адказ:
«Свет аб'ездзілі не раз.
За марамі жыць шчасліва;
Поўны свет такога дзіва:
Там на востраве пустым,
Непрывальным, нежылым,
Сярод роўнядзі пустыннай
Толькі рос дубок адзіны;
А цяпер на ім стаяць
Светлы горад і палац.
З златаглавымі царквамі,
З церамамі ды садамі,
А жыве там князь Гвідон,
Ён прыслаў табе паклон».
Цар Салтан здзівіўся цуду:
«Калі жыў я толькі буду,
На той востраў паплыву,
У Гвідона пажыву».
А ткачыха з паварыхай,
Сваццяй бабай Бабарыхай,
Змову тояць між сабой -
Не пусціць на востраў той:
«Вось знайшлі якое дзіва, -
Падміргнуўшы вокам хціва,
Паварыха кажа ім:
- Горад дзесь на моры тым.
Вось сапраўднае ёсць дзіва:
Што пад елкаю шумлівай
Там вавёрачка жыве
Ды арэшкі ўсё грызе;
Незвычайныя такія, -
Шалупінкі залатыя,
А зярняткі - ізумруд,
Вось сапраўдны гэта цуд».
Цар Салтан аж дзіву даўся;
А камар як раззлаваўся,
Па палацы залятаў,
Цётцы ў вока джала даў.
Паварыха пабялела
І аслепла - абамлела.
Слугі, свацця і сястра
З крыкам ловяць камара.
«Распраклятая ты мошка,
Мы цябе!» А ён патрошку
Сам у фортку пырхнуў зноў,
Паляцеў сабе дамоў.
Князь ля сіня-мора ходзіць
І вачэй з яго не зводзіць;
Глянь - па морскай сіняве
Лебядзіца зноў плыве.
«Добры дзень, мой князь чароўны!
Што ж ты сумны, неспакойны?
Зажурыўся ты чаго?» -
Запыталася ў яго.
Князь засмучана ўздыхае:
«Сум-журба мяне з'ядае:
Падкажы мне, што рабіць?
Дзіва тое як набыць?
Дзесьці ў лесе ёсць яліна,
На густых яе галінах
Там вавёрачка пяе
Ды арэшкі ўсё грызе,
Незвычайныя такія:
Шалупінкі залатыя,
А зярняткі - ізумруд,
Можа, хлусяць людзі тут?»
Адказала лебядзіца:
«Праўда, - ёсць чаму дзівіцца.
Годзе, князь, душа мая;
Тое дзіва знаю я.
Не сумуй, я рада службу
Адслужыць табе за дружбу».
Падбадзёраны пайшоў
Да сябе Гвідон дамоў.
Як ступіў на двор шырокі,
Глянь - пад елкаю высокай
Там вавёрка - смех ці грэх -
Залаты грызе арэх.
Шалупіначкі збірае,
Ізумруды ўсе вымае,
Роўна ў кучачкі кладзе,
Не мыляецца нідзе.
І пяе пры ўсім народзе:
«Ой у садзе, агародзе».
Дзіву даўся князь Гвідон:
«Ну і дзякуй, - кажа ён, -
Вось дык птушка - дай ёй божа
Жыць, як мне, вясёла, гожа».
І вавёрцы князь Гвідон
З крышталю будуе дом.
Варту ён прыставіць мусіў,
І дзяка свайго прымусіў,
Каб арэшкі падлічаў
І дабро ў казну здаваў.
Ціха ветрык павявае
І караблік падганяе.
Сярод хваль плыве крутых
Ён на ветразях сваіх.
Міма вострава на моры,
Дзе стаіць цудоўны горад,
З прыстані гарматы б'юць,
Знак прычаліць падаюць.
Вось прычальваюцца госці;
Князь Гвідон іх кліча ў госці,
Корміць, поіць, як сваіх,
Хоча выпытаць у іх:
«Чым вы, госці, гандлявалі?
Шлях куды свой скіравалі?»
Карабельшчыкі ў адказ:
«Свет аб'ездзіла не раз.
Мы там коньмі гандлявалі,
Жарабцоў мы прадавалі;
А нам тэрмін падышоў, -
Едзем мы цяпер дамоў
Міма вострава Буяна,
Да славутага Салтана».
Кажа князь тады купцам:
«Добры шлях, панове, вам
Па прасторах акіяна
Да славутага Салтана.
Ды скажыце: князь Гвідон
Нізкі шле цару паклон».
Госці голавы схіляюць
І ў дарогу ад'язджаюць...
Князь да мора падышоў,
Лебядзіцу ўбачыў зноў.
Моліць князь: душа так прагне,
Парываецца і цягне.
Вось яна тады яго
Зноў апырскала ўсяго.
Князь тут мухаю зрабіўся,
Паляцеў і апусціўся
Паміж мора і нябёс,
На судне і ў шчэлку ўпоўз.
Вецер весела шуміць,
Судна борздзенька бяжыць
Міма вострава Буяна,
Да славутага Салтана.
Край жаданы - гэта ён
Ім ужо здалёк відзён.
Вось на бераг выйшлі госці;
Цар Салтан іх кліча ў госці, -
Удалец наш загудзеў
І ў палацы паляцеў.
Перад ім увесь у злаце
У сваім Салтан палацы
Пад каронай залатой, -
Сум на твары, неспакой.
А ткачыха з паварыхай,
Сваццяй бабай
Последние комментарии
1 день 3 часов назад
1 день 13 часов назад
2 дней 2 часов назад
2 дней 9 часов назад
2 дней 10 часов назад
2 дней 11 часов назад