Дзьмулі ўпартыя ў паняверцы
у жалейкі і медныя трубы,
аж пакуль не ўзрываліся сэрцы,
біла кроў іх праз спеўныя губы.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
біла кроў праз спеўныя губы.
Грувасцілі шчэбень з бруку,
тратуары, камоды, цагліны,
палымпелі барвова іх рукі:
дзядулі — падлеткі — жанчыны.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
падлеткі і жанчыны.
Стралялі з дубальтовак,
пад стогны і пад енкі
кідалі ў танк бутэлькі
напудраныя паненкі.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
гінулі ў дыме паненкі.
З Лондана — песні слалі,
з-за Віслы — хлеб і зброю,
у друзе руін паміралі
хлопцы як героі.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
падалі хлопцы-героі.
Глыталі ваду з канавы,
падкошвала ногі знямога,
на бруку і травах каналі:
«Смерць або перамога!»
Ой, дошкі на сценах старожкі,
грымотнае: «Перамога!»
Калі ўжо так жадалі
быць падабенствам цэменту,
дарэшты іх растапталі,
сцерлі Варшаву дашчэнту.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
сцерлі Варшаву дашчэнту.
Мёртвым — малітвы шлем мы,
жывым — у сэрцы коле
за срэбны знак на шлемах,
за бела-чырвоны колер.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
бела-чырвоны колер.
Грозныя сціхлі маторы,
згубіўся за лесам іх пошчак,
ужо прадаюць памідоры
ля гераічнай плошчы.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
ля гераічнай плошчы.
Струнамі граюць кроквы,
сіроты, удовы, калекі,
аддрукаваныя крокі,
як ноты, застылі навекі.
Ой, дошкі на сценах старожкі,
ноты застылі навекі.
Мой сябра, заручаны з цішай,
нямы і глухі назаўсёды,
твой подзвіг і сёння калыша
сцягі жыцця і свабоды.
Ішоў і падаў балесна,
да агню падступаючы блізка...
пра цябе — мая шчырая песня,
калі тупаю да абеліска...
Ой, дошкі на сценах старожкі,
тупаю да абеліска.
Последние комментарии
54 секунд назад
22 секунд назад
10 минут 11 секунд назад
12 минут 44 секунд назад
22 минут 56 секунд назад
45 минут 25 секунд назад