Мой гай дубовы [Мацей Юзаф Канановіч] (fb2) читать постранично, страница - 2


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

заіржавелых вулканаў,
аж нібы меч заблішчаў.
За спаленым касцёлам
вырастаў з папялішчаў,
адраджаўся з вуголля
Пястаў арол. I напеў.

МУЛЯРЫ


Метр за метрам вышай мецім рыску,
нас высокі ўзлёт запаланіў.
Мачты прымацуем на вятрыску —
дом уверх пад парусам паплыў.
Так без строп, без крылаў і без вёсел,
хоць прырос граніт да ног і рук,
уздымаем скрэплых фабрык водсвет
і на сёмым небе забрукуем брук.
Абжываем акіян прасторы.
Скрыгат кранаў. Пеніцца раствор.
Нагрувашчваем з цэменту горы.
Заганяем клін між хмар і зор.
З сотага паверха свет шырэе.
Бачым Одру, шапкі ніў і хат.
Даганяем сонца... Вечарэе.
Палавіну зрэзаў далягляд.

ФРАНКФУРЦКІ ЗВОН


Суседзі-немцы, к вам у госці
Ісці ў нас не было настрою.
Я ўпершышо па гэтым мосце
Іду з ахвотай і без зброі.
Вам дзіўна, ды і мне нязвычна:
Да вас з працягнутай рукою
Ідзе паляк праз пагранічны
Кардон над Одраю-ракою.
Ён бачыў на сваёй радзіме,
Як вашы вылюдкі без жалю
Яго братоў у Асвенціме
I ўсюды, дзе прайшлі, знішчалі...
Гісторыя шчэ паскладае
Пра звон у Франкфурце харалы.
Хто ў міры жыць з другім жадае,—
Перакуе мячы ў аралы.
Нібы з нябёсаў над вадою
Нага ўсявышняга спусціла
Не звон, а стрэмя залатое,
I гэта стрэмя зазвінела.
Над вашым і над нашым полем
Гучыць мелодыя другая:
Адтуль, з-за Одры, больш ніколі
Вайна на Ўсход не зашугае.
«У дружбе, міры жыць шчасліва 
Суседзям добрым па-суседску»,—
Вяшчуе звон, і ўтораць нівы
Яму па-польску, па-нямецку.
Край свету звон чуцён з нязменнай
Танальнасцю салютаў мая.
I я душою, як антэнай,
У гэты верш яго прымаю.

КРЫЖ


Як вернешся, скажаш маёй матулі,
Няхай пра дамоўку распытвае тую
Над Одрай, дзе дуб наш, нібы ў каравуле,
Нязменна стаіць і спачын мой вартуе.
Як вернешся, скажаш дзяўчыне каханай:
Чакаю штодня, калі ўсход ружавее.
Яна мяне знойдзе пад крыжам драўляным,
Дзе каска, прабітая куляй, ржавее.
Як вернешся, скажаш сябрыне вясковай,
Ксяндзу-палітвязню,— як стануць пытацца,
Што Одра і Ніса мне польскаю мовай
Загадваюць: спі і не думай вяртацца!

ВІЗІТ НА ЧУЖЫНЕ


Ка мне прыляцеў з візітам
                                        белы матыль, як дружа.
— Сядай,— сказаў я госцю.
                                        I сеў ён моўчкі на ружу,
Было блакітна і жоўта,
                                  бела было і чырвона,
зіхотную вазу на кветкі
                                   вянчала сонца карона.
Свой позірк фарбамі цешыў
                                          я, малады і дужы,
было чырвона і бела:
                                 матыль палымнеў на ружы.
З жоўтае шклянкі чаю
                                 пытала аблічча шкляное:
— Дык гэта — ты і праўда?
                                        — Я — і матыль са мною!
— Ты — як штодня, як заўсёды?
                                              — Так, я інакшы заўсёды —
то каляровы, то спеўны,
                                     то злосны, то поўны лагоды...
(Чую, як лічыць дакладна
                                       сэрцавы ўдары ціша,
цень матыльковых крылаў
                                       ружа пяшчотна калыша.)
— Даруй, мой госць, што маўчу я,—
                                                      кажу я з хваляваннем,
схіляючыся ўспамінам
                                  над тым, што завуць каханнем.
Даруй, што і ты, і кветкі,
                                      і сонца, і шклянка чаю,
блакіт, і аблокі будзяць
                                    у сэрцы парыў адчаю.
Як каляровае шкельца,
                                   сеў бы ты мне на вочы:
колер чырвоны і белы