Парастак радка, галінка верша [Рыгор Барадулін] (fb2) читать постранично, страница - 104


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

завеі па шпацыр,
Абрэзаўшы рукі галлю,
I вечная сцюжа ў панцыр
Заложніцай возьме Зямлю...
У чалавецтва ўся надзея на розум, які зможа супрацьстаяць злу, на сэрца, якое адгукаецца на жыццё і робіць высакародным усвядомленай ласкай той жа розум. Паэзіі толькі застаецца, як і ва ўсе часіны, звяртацца заклічна да розуму і сэрца, не даваць ім забывацца і супакойвацца. Гэта і вечна і надзённа.

1986

1

Во славу Родины, 1981, 29 марта.

(обратно)

2

Воспоминания о Михаиле Луконине. М., 1982.

(обратно)

3

Партизаны принимают бой. М., 1972.

(обратно)