Вершы [Аляксандар Пушкін] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

галавою панік
І думае: «Што ж варажбою?
Ты з розуму выжыў, стары чараўнік!
Не знацца б з тваёй мне хлуснёю!
Мне конь бы служыў і да гэтага дня».
І хоча ўбачыць ён косці каня.
І едзе Алег наймагутны з двара,
З ім Ігар і блізкія госці,
І бачыць: на ўзгорку крутым, ля Дняпра,
Ляжаць пабялелыя косці;
Іх мыюць дажджы, засыпае пясок,
Хвалюе над імі траву вецярок.
Князь ціха на чэрап каня наступіў
І кажа: «Спі, дружа мой мілы!
Цябе твой стары гаспадар перажыў, —
Хоць блізка і мне да магілы ...
Ды толькі не ты ў яе ляжаш са мной
І прах мой напоіш гарачай крывёй!
Дык вось дзе хавалася гібель мая!
Жыццю майму косць пагражала!»
Між тым з галавы нежывое змяя
З сіпеннем глухім выпаўзала;
Яна абвілася ля князевых ног,
І князю ніхто памагчы ўжо не мог.
На слёзных памінках Алега шыпяць
І пеняцца кубкі цяжкія;
Князь Ігар і Вольга на ўзгорку сядзяць;
Балююць сябры баявыя;
Яны памінаюць часы даўніны
І бітвы, дзе біліся разам яны.

1822

Пераклад: Уладзімір Шахавец

Прарок


Духоўна стомлены зусім,
з дарогі я ў пустыні збіўся, -
і шасцікрылы серафім
на раздарожжы мне з'явіўся.
Нячутным дотыкам, як сон,
павекаў ледзь крануўся ён, -
і іх напоўніў шум і звон:
пачуў я неба хваляванне,
завоблачных анёлаў лёт
і гадаў пад вадою ход,
лазы ў даліне прарастанне.
І каля вуснаў ён узнік
і вырваў грэшны мой язык,
і пустасловы, і каравы,
і джала мудрае змяі
ў вусны ўклаў і загаіў
сваёй дзясніцаю крывавай.
І грудзі мне рассек мячом,
і сэрца трапяткое выняў,
і жар, з яшчэ жывым агнём,
ён назаўжды ў грудзях пакінуў.
Як труп - ў пустыні я ляжаў,
ды голас боскі загадаў:
«Устань, прарок, як у дазоры,
і словам з іскрамі надзей,
абходзячы зямлю і моры,
запальвай сэрцы у людзей».

1826

Пераклад: Мікола Федзюковіч

Рэха


Ці звер раве ў глушы лясной,
Ці песня чутна за гарой,
Ці гром грыміць па-над зямлёй -
          Ў цішы заўжды
На кожны голас водгук свой
          Народзіш ты.
У буру ловіш гул ракі,
Як гром калыша саснякі,
Як граюць пастухоў ражкі -
          І шлеш у свет
Адказ; табе ж ніхто... Такі
          І ты, паэт.

1831

Пераклад: Максім Танк

«Я вас кахаў...»


Я вас кахаў: быць можа мімаволі
Кахання жар у сэрцы не пагас;
Няхай яно вас не трывожыць болей;
Я не хачу нічым засмучваць вас.
Я вас качаў бязмоўна, адзінотна,
То боязь чуў, то рэўнасць зазнаваў;
Я вас кахаў так шчыра, так пяшчотна,
Як дай вам Бог каб іншы пакахаў.

1829

Пераклад: Максім Лужанін

Я зноў наведаў


                          ...Я зноў наведаў
Зацішны той закутак, дзе правёў
Выгнаннікам нямала часу.
З тых дзён мінула дзесяць год -
                                                  і многа
Перамянілася ў жыцці маім,
І сам, пакорны ўсеагульнаму закону,
Перамяніўся я - ды тут ізноў
Мінулае мяне усюды сустракае.
Здаецца, ўчора я яшчэ блукаў
Па гэтых пералесках.
                    Вось апальны домік,
Дзе жыў я з беднай няняю маёй.
Старой ужо няма - і за сцяною
Не чую я хады яе павольнай,
Ні клапатлівага яе дагляду.
Вось той лясісты ўзгорак, на якім
Сядзеў я часта нерухома і глядзеў
На возера, успамінаючы з тугою
Другія берагі, другія хвалі...
Між залацістых ніў, лугоў зялёных
Яно сінее, сцелецца шырока,
Цераз яго нязведаныя воды
Плыве рыбак і цягне за сабой
Старэнькі невад. Тут па берагах
Рассыпаліся вёскі - там за імі
Вятрак скрывіўся, ледзьве крыллі
Варочае пры ветры.
                                  На граніцы
Уладанняў дзедаўскіх, на месцы тым,
Дзе ўгору падымаецца дарога,